Gelukkig nieuwjaar!

Geplaatst op 2022/12/31 door tsjiess

Het is verdomd lang geleden dat ik een stukje schreef op mijn weblog. En de eerlijkheid gebiedt me ook jullie te bekennen dat ik de afgelopen maanden meermaals heb getwijfeld of ik mijn weblog wel zou aanhouden… Maar vandaag, op deze laatste dag van 2022, neem ik volkomen onverwachts het besluit om Tsjiess gewoon in de lucht te houden, met daaraan het vooralsnog boterzachte voornemen gekoppeld om weer met enige regelmaat (lees: af en toe) lief, leed en ander nieuws met de wereld te delen via deze weg.

Hoe komt het zo, dat ik sinds begin september niets meer heb geschreven op mijn weblog? Geen idee, moet ik zeggen, het ging zoals het ging. Wat zeker een rol heeft gespeeld is de drukte in mijn leven de afgelopen maanden. Ik weet niet of jullie daar ook last van hebben, maar sinds de beperkingen door corona zijn opgeheven, herneemt het sociale leven en staan er met enige regelmaat (soms té) veel afspraken in de agenda. Daarnaast besloot mijn moeder aan het eind van de zomer dat ze in een woonzorgcentrum ging wonen en dat bracht natuurlijk ook de nodige drukte met zich mee, zeker omdat het tehuis dat we voor haar hadden gevonden in het geheel niet bleek te voldoen aan onze verwachtingen. Gelukkig vonden we al heel gauw een ander plekje voor haar, maar dat betekende wel opnieuw verhuizen. En intussen moest ook haar appartement op ’t Sint-Anneke (Antwerpen Linkeroever) leeggemaakt en schoon opgeleverd worden.

Begin december namen vrouwlief en ik een korte break: we gingen een paar dagen naar Duitsland om in de kerstsfeer te komen. Zaterdagochtend 10 december bezochten we een tentoonstelling in het Singer Museum te Laren, waarna we verder reden naar Ootmarsum waar we een kerstmarkt aantroffen en een brouwerij ontdekten. We wilden er het Ton Schulten Museum bezoeken en dat gebeurde natuurlijk ook… Terwijl de duisternis viel, reden we Duitsland in en bereikten we Bad Bentheim waar we voor twee nachten een appartement hadden geboekt. We warmden even op en liepen toen naar het centrum van het stadje dat aan de voet van een machtige burcht ligt. Op de binnenplaats van het kasteel was een kleine kerstmarkt aan de gang terwijl dichte mist om de stoere torens hing. Zeer sfeervol!

’s Anderendaags reden we naar Münster. Onderweg bezochten we landgoed Welbergen (een havezate in het water – een prachtig huis) en het stadje Steinfurt met zijn bijzondere kasteel. In Café am Markt warmden we op voor we de laatste kilometers naar Münster reden. Daar bewonderden we het enorme Schloß en gingen de stad in waar we vier van de vijf kerstmarkten bezochten. In een van de kerken hing een enorme replica van de maan, in een andere was het licht van Bethlehem gearriveerd en stonden de mensen in de rij om er hun eigen kaarsje of lantaarntje mee aan te steken…

Maandag wilden we bekomen van alle ‘kerstgeweld’ en maakten we ’s ochtends een wandeling op landgoed Singraven bij Denekamp. ’s Middags liepen we een rondje in de buurt van Ootmarsum. Daar aten we nog een voortreffelijk hapje in het café van Rien Schulten en namen een krentenwegge met rum & suiker mee naar huis… Die zit deels nog in de vriezer – ideaal voor bij het ontbijt op 1 januari!

En kijk… Het wás de bedoeling om een kort stukje te schrijven en nu is het toch een soort verslag geworden. Opeens kreeg ik er zin in – het bewijs dat mijn keuze om mijn weblog aan te houden, een goede keus is. Rest mij iedereen een gezellige jaarwisseling te wensen – bij voorkeur zonder vuurwerkellende. Namens de voltallige redactie 🤣 en het artistieke team 😂 van Tsjiess wens ik alle vrienden, kennissen, volgers en overige levende wezens een mooi en gezond 2023.

Geplaatst in Persoonlijk | 3 reacties

Diederik

Geplaatst op 2022/09/03 door tsjiess

Diederik is de naam van een duiningang tussen Egmond Binnen en Bakkum Noord. Daar parkeerden we vanmorgen onze bbb (blauwe bescheiden bolide) en maakten een mooi rondje onder een staalblauw uitspansel. Hoewel het windje vrij strak en fris stond, was het warm genoeg om al gauw de sweater uit te trekken en op te bergen in de rugzak.

Vanaf de parkeerplaats kronkelt een breed pad het duin in. Een eenzame berk houdt hier de wacht. Hij gaat elke keer weer op de foto! Hij heeft blijkbaar geen last van de droogte, want geen blaadje aan zijn takken is vergeeld.

We komen langs een perceel dat vorig jaar in juli – zo getuige mijn blog – nog open was en vol stond met kattenstaart. Nu is het begroeid met metershoog struikgewas en is het open karakter helemaal verloren gegaan. Zó snel kan het gaan, stellen we vast! Het valt niet mooi meer te fotograferen, hoewel ik nu wel spijt heb dat ik toch niet heb afgedrukt…

Voorbij bungalowpark Mooyeveld ligt een fleurige akker begroeid met tuinradijs (aldus ObsIdentify) in bloei: een genot om naar te kijken!

We vervolgen onze wandeling en komen op het fietspad, waar we linksaf gaan. Net als in andere delen van de duinen valt het ook hier op hoe overvloedig de duindoorn zijn bessen draagt dit jaar!

Even verderop, net voor we het fietspad weer verlaten, komen de de Vrolijke Schapen weer tegen! Het grootste deel van de kudde ligt te herkauwen in de schaduw, maar er zijn ook dappere Vrolijke Schapen die zich niets aantrekken van de felle zon en zich hebben neergevlijd buiten de verkoelende beschutting van het geboomte. En weer andere gaan gestaag door met hun werk: grazen, grazen, grazen.

We lopen over een oud klinkerpaadje om vervolgens rechtsaf een zandpad in te lopen.

We komen op het Doornvlak. Hier waren we twee weken geleden ook, we kwamen toen wel van de andere kant.

We steken door naar de Wei van Brasser. Vanuit een ooghoek zien we hoe vier paarden elegant naar het water draven om zich te gaan laven aan wat rest van het grote duinmeer…

Van hier is het nog een half uur lopen om terug op de parkeerplaats te komen. Sommige wegen in dit gebied lopen kaarsrecht en zijn stille getuigen van de tijd dat hier landgoederen lagen…

Geplaatst in Duinen, Wandelen | Plaats een reactie

Ten zuiden van de Zeeweg

Geplaatst op 2022/08/28 door tsjiess

We parkeren, als zo vaak, aan het begin van de Zeeweg op de 🅿 Uilenvangersweg. Het is zondagochtend, half tien en de parkeerplaats is ongeveer een derde gevuld. Het (relatief) vroege uur impliceert dat de mountainbikers nog actief zijn op een deel van de wandelpaden en op zondag zijn dat er altijd veel. In kleine groepen racen ze door de duinen. Ze zeggen wel vriendelijk gedag maar intussen moet je als wandelaar wel zorgen dat je aan de kant staat, want vertragen doen ze amper of niet. De dag dat PWN het voorbeeld van Staatsbosbeheer volgt en de mountainbikers verbant naar een apart parcours, zal ik de goden danken, op mijn blote knieën.

Gelukkig zijn paden door open duingebied over het algemeen verboden voor de mountainbikers – en daar stemmen we dan ook onze route op af. We steken de Zeeweg over – altijd oppassen; deze zomer is hier nog een vrouw aangereden en ze overleefde het niet… – en lopen door het hek. Na 200 m gaan we rechtsaf en volgen het kronkelende pad tot op de Verbrande Panweg die we helemaal uitlopen tot op het fietspad van Het Woud naar Bergen aan Zee. Het mooie duinmeer dat daar ligt, is grotendeels opgedroogd en laat nogmaals zien hoe droog het in de natuur is. Al wil ik er onmiddellijk aan toevoegen dat de bossen waar we doorlopen er prima uitzien…

We gaan rechtsaf en volgen het fietspad voor ongeveer 500 meter. Dan vertrekt er een zandpad naar rechts dat de opvallende naam Kolenpaadje draagt… Elke keer als ik hier loop, ben ik weer verrast: je hebt geen idee welke kant je uitgaat en het pad maakt een paar onverwachtse kronkels waardoor je steeds weer de duinen anders ziet. Uiteindelijk kom je dan bij een plek waar héél veel water kan staan: een bos waar de bomen in het voorjaar met hun voeten in het water staan, en twee duinmeren die soms overstromen en het pad blank zetten. Ik hoef niet te vermelden dat van nattigheid nu geen sprake is: ook hier staat de boel zo goed als droog… Er loopt een kudde Schotse hooglanders en sommige beesten kuieren gemoedelijk over het pad wat ons wandelaars tot enig omlopen aanzet!

Het pad komt uiteindelijk uit op het fietspad naar Bergen aan Zee. Na 100 meter is er een strandopgang. De dames willen graag een kijkje nemen op het strand en dames’ wil is wet, dus zwoegen we door een bak mul zand omhoog en weer omlaag om een blik te werpen op de Noordzee, en zwoegen dan weer terug door enkeldiep zand naar het fietspad.

We volgen het fietspad tot er rechts een vrij onooglijk paadje vertrekt dat ons weer het duin invoert… Er zijn intussen wat meer wolken en de zon verdwijnt er af en toe achter. Weet je, die wolken horen bij Noord-Holland en ze maken je foto’s tien keer fraaier dan als er een saaie strakblauwe lucht boven het duin staat. En ze maken het fotograferen wat spannender: je moet afdrukken op het juiste moment en soms is het echt secondewerk!

Het is na enen als we weer op de parkeerplaats zijn. Het zand wordt uit de schoenen gekieperd en we stappen in, terug naar huis, naar een welverdiende lunch!

Geplaatst in Duinen, Wandelen | 1 reactie

Le Musée Sentimental

Geplaatst op 2022/08/23 door tsjiess

We waren deze zomer op reis in Frankrijk en onze eerste nacht brachten we door in Metz. Een stad die ons buitengewoon is bevallen…

Na een verkwikkende nachtrust en een fantastisch ontbijt brengen we onze spullen terug naar de auto. Opnieuw dwalen we door de stad, door wijken en straten waar we gisteren niet kwamen, met als doel… het Centre Pompidou Metz dat in een moderne wijk achter het majestueuze station, tegenover een enorm en modern congrescentrum is opgetrokken…

Zoals je op de foto ziet, is het gebouw zelf al de moeite waard om te bekijken… De hal is ruim, licht, vol glas en spiegels en grote, kleurige doeken. In een reusachtige, donkere zaal is een giga ledscherm opgesteld (10 bij 10 meter) waarop grafische, digitale kunst wordt getoond, het werk van Refik Anadol: Machine Hallucinations. Rêves de nature. Met open mond zitten we te kijken naar het immer wisselend beelden- en kleurenspel… fantastisch! De foto hieronder geeft in het geheel niet weer wat we zagen 😎.

Een beetje beduusd door al dat digitale geweld lopen we via een trap naar de eerste etage waar Eva Aeppli haar Musée Sentimental heeft opgesteld. Totaal anders dan wat we net hebben gezien, maar ook indrukwekkend. Nu lijkt het net of ik deze kunstenaars ken, maar niets is minder waar; ik ben in de moderne kunst net zo thuis als in de ruimtevaartwetenschap: niet dus. Aeppli trekt echter mijn bijzondere aandacht omdat ze opgroeide in een antroposofisch milieu; haar vader was leraar aan de Rudolf Steiner Schule in Bazel! Volgens mij zie je de onderdompeling in zo’n antroposofisch bad wel terug in haar werk, waarin veel met stoffen wordt gewerkt en waarin (opstellingen met) poppen een grote plaats innemen, én waar vanuit maatschappelijke betrokkenheid thema’s als oorlog, geweld, concentratiekamp, massavernietiging en het verlies van menselijkheid een grote rol spelen. Als je dan ook nog weet dat ze getrouwd is geweest met Jean Tinguely en goed bevriend was en samenwerkte met o.a. Yves Klein, Niki de Saint Phalle, Jesús Rafael Soto en Jean-Pierre Raynaud (namen die zelfs mij bekend in de oren klinken…) dan schat ik in dat het een Grote Madam moet zijn geweest, zoals we dat in Antwerpen zouden zeggen… Ze werd geboren in 1925 en overleed (in Honfleur) in 2015. Hieronder een trits foto’s van de tentoonstelling. Een povere weergave van de beleving van het echte werk…

Geplaatst in Cultuur, Vakantie | 1 reactie

Metz… je bent altijd op weg naar ergens

Geplaatst op 2022/08/22 door tsjiess

Onze eerste overnachting op weg naar Zuid-Frankrijk deden we in de stad Metz. Ik ken die stad van naam omdat ze nou eenmaal op de route ligt naar het oosten van Frankrijk (Vogezen, Jura enz.) én omdat de snelwegen daar nog gratis zijn (voor snelwegen betalen, doen wij niet 😁). “Metz, tja, je bent altijd op weg naar elders,” zo schrijft iemand. En zo is het. Maar deze keer dus niet.

O.a. een van mijn broers heeft ons aangeraden om er te stoppen. Op dinsdag 26 juli parkeren we omstreeks haf drie de auto in parkeergarage Théâtre in de buurt van hotel Cathédrale, in het centrum van de stad. We bekomen even van de lange autorit en lopen dan de stad in. Jammer genoeg is het bewolkt, drukkend weer maar gelukkig komt later op de dag de zon toch tevoorschijn…

Metz blijkt een mooie, bruisende stad te zijn waar we ons meteen thuis voelen. Voorzien van voldoende water en een goed stadsplannetje gaan we op stap. In eerste instantie verkennen we de straatjes en pleinen rondom de kathedraal, waar ook de Marché Couvert is. De Cathédrale Saint-Étienne staat op een kleine heuvel (tevens het hoogste punt van de stad) boven de Moezel, de rivier die door Metz stroomt. Het prachtige gotische bouwwerk ‘ontstond’ in de 14de eeuw door de samenvoeging van twee kleinere kerken, en werd in de eeuwen daarna verder vergroot. Het schip is het op twee na hoogste van Frankrijk: je treedt dus een enorm ruimte binnen…

Het meest indrukwekkende vind ik de enorme glas-in-loodramen. De oudste dateren uit de 13de eeuw maar er zijn er ook nog in de 20ste eeuw toegevoegd, ontworpen o.a. door Jacques Villon (1957, kapel van het Heilige Sacrament) en Roger Bissière (1960, onder de torens). De meest bekende zijn die van de hand van de beroemde kunstenaar Marc Chagall.

Na het bezoek aan de kathedraal zwerven we door de stad… We kuieren door levendige winkelstraten en rustige, soms kronkelige stegen en straatjes, we lopen over bruggen en komen langs pleinen. Overal is het gezellig, bijna nergens is het storend druk!

Aan het eind van de middag willen we naar de Place Saint-Louis waar volgens vrouwlief een biercafé is. We lopen erheen door eerst een deel van de oude en indrukwekkende restanten van de stadsmuren te volgen, waarbij we ook langs poortgebouwen komen. Vanaf een van die poorten, de Porte des Allemands, lopen we terug de stad in. De Place Saint-Louis is een middeleeuws plein. Er is niet één biercafé, maar vele! Het is er razend druk en het duurt even voor we een plekje bemachtigen waar we even kunnen zitten, iets drinken en een hapje eten – en waar we ons ook een beetje corona-veilig voelen.

Gelaafd en gespijsd vervolgen we onze wandeling door de stad. Stilaan wordt het donker en in het blauwe uurtje gaat de verlichting aan…

Moe maar voldaan stappen we in ons heerlijke bed in Hôtel Cathédrale, niet beseffend wat voor overweldigend ontbijt ons de volgende ochtend te wachten staat…

Geplaatst in Cultuur, Vakantie | Plaats een reactie

In beweging blijven (2)

Geplaatst op 2022/08/22 door tsjiess

Onder het motto ‘in beweging blijven’ proberen we elke dag een stukje te wandelen om alzo de naweeën van corona uit onze lijven te verdrijven. Zodoende hebben we de afgelopen dagen twee wandelingen in de duinen gemaakt.

Het is zondagochtend en vanaf de zee komen vette wolken aandrijven. We rijden over de Hoeverweg en zien zelfs een regenboog! Even later vallen er dikke regendruppels uit de lucht. De regenpret duurt echter niet lang en de auto is allang weer droog als we parkeren bij Bakkum Noord. Met de wolken hebben we echter nog een tijdje te stellen, pas halverwege de wandeling is het wolkenpakket zo zuidelijk afgedreven dat we er geen last meer van hebben.

Op het grote weiland dat in het voorjaar roze kleurt door de pinksterbloemen, staan nu jonge koeien. De boert komt langsgereden en ze rennen op de man af. Hij heeft vast wat ‘lekkers’ voor ze!

Op ons gemakje wandelen we verder en komen bij de Wei van Brasser. Ook hier zien we de gevolgen van de aanhoudende droogte. De kleine poel langs het pad is aardig geslonken, en van het grote duinmeer dat op de Wei van Brasser staat, blijft haast niets over.

Zoals gewoonlijk letten we ook op wat er bloeit. Hieronder een aardig viertal: koninginnekruid, teunisbloem, een composietje waarvan ik de precieze naam niet kon achterhalen – en een plukje jonge struikheide.

Ook het duinmeer op het Doornvlak is grotendeels verdampt en is een stuk kleiner dan normaal.

We lopen verder. Er is een stuk duin afgezet en binnen de omheining graast de kudde Vrolijke Schapen. Wat heerlijk om ze weer tegen te komen!

Op de terugweg komen we terug langs de Wei van Brasser. Op de foto zie je goed dat er zowat geen water meer staat. Waar de Schotse hooglanders grazen, zien we normaal de futen, de eenden enz. zwemmen…

Vanaf camping Bakkum lopen we helemaal door het bos terug naar de parkeerplaats. De rode beuken die er twee jaar geleden dramatisch verdroogd bij stonden, zien er wonderbaarlijk genoeg nog goed uit… We hopen dat het zo blijft. En dat het gauw weer gaat regenen!

Geplaatst in Duinen, Wandelen | 1 reactie

In beweging blijven (1)

Geplaatst op 2022/08/21 door tsjiess

Onder het motto ‘in beweging blijven’ proberen we elke dag een stukje te wandelen om alzo de naweeën van corona uit onze lijven te verdrijven. Zodoende hebben we de afgelopen dagen twee wandelingen in de duinen gemaakt.

Vrijdagavond rijden we naar Egmond Binnen en parkeren bij de Westert. Net als de dag ervoor bij Bergen, is het opvallend rustig, zowel op het parkeerterrein als in de duinen! That’s what we really like!

We lopen ons gebruikelijke rondje en genieten ontzettend van de kleuren, zeker als de zon er even doorkomt. Wat een verschil maakt dat toch, het zonlicht. Het is alsof de kleuren 1000 keer intenser worden… Het duin hier lijkt al een stapje verder met zijn herfstkleuren dan bij de Franschman. Sommige van de foto’s zouden zomaar in de herfst kunnen zijn gemaakt.

Het duinmeer dat achter het Liobaklooster ligt, is bijna helemaal drooggevallen; de omvang is teruggebracht tot een kleine poel… Wat blijft is de kleurenpracht van de kattenstaart! Daartussen bloeit de grote munt en de wolfspoot. En in de oever vinden we heelblaadjes.

We volgen het fietspad en slaan linksaf, de Hogeweg in.

Het waterpeil van het meertje aan de Vlewoseweg is ook aardig gezakt, maar hier staat toch nog vrij veel water… Even verderop ligt een watergeul langs het pad, waarin een paar Schotse hooglanders verkoeling zoeken. Op hun gemakje banjeren ze door het modderige water. Wat een heerlijke beesten zijn het toch!

De zon verdwijnt achter een dik pakket wolken dat vanaf de zee komt aandrijven…

Als toetje vinden we bij het meertje aan de Middenweg nog bloeiende parnassia… Wat een mooi bloemetje is dat toch!

Het is 21.02 uur als we de parkeerplaats afrijden. Op dat moment gaat de zon echt onder… Dat brengt het besef dat de zomer echt zijn einde nadert en dat het najaar in aantocht is.

Geplaatst in Duinen, Wandelen | Plaats een reactie

De heide bloeit

Geplaatst op 2022/08/19 door tsjiess

Onze zomervakantie in Frankrijk is voorbij en we zijn weer thuis. Vakantie is er o.a. om de batterijen op te laden, maar dat is ons niet helemaal gelukt deze keer. Het coronavirus kreeg ons te pakken en hoewel we intussen allebei weer negatief testen, zit er nog heel wat vermoeidheid in ons lijf. We doen het dus rustig aan, maar we willen er natuurlijk wel af en toe tussenuit. Zodoende reden we gisteren naar de parkeerplaats Uilenvangersweg (bij de Franschman) en we maakten een korte wandeling door het duin.

Bij het verlaten van het parkeerterrein liepen we al meteen tegen een spandoek aan… De boodschap is duidelijk: géén vuur in de natuur!!!

In Frankrijk hadden we soms het gevoel dat de herfst al was ingetreden: als reactie op de enorme droogte en hitte, namen veel bomen hun herfsttooi aan. Dat valt hier in het duin echt reuze mee, maar her en der zie je toch al tekenen van het najaar!

De verwachtingen waren eerlijk gezegd niet hoog gespannen, immers er wordt al weken gezegd dat de heide bloeit en we hadden ons ingesteld op uitgebloeide, bruin getinte heidevelden… Maar nee, de heide staat momenteel mooi te bloeien en ik heb zelfs de indruk dat ze niet eens op haar hoogtepunt is.

We genoten ontzettend van ons rondje… Anderhalf uur hielden we het vol. Niet alleen de corona in ons lijf maar ook de hoge luchtvochtigheid maakten dat we moe en bezweet weer bij de auto aankwamen. Op de terugweg stopten we in Bergen en smulden op een bankje in de schaduw van een ijsje. Ik proef gelukkig alweer zoveel dat ook ik ervan kon genieten…

Geplaatst in Duinen, Wandelen | 4 reacties

Sloop

Geplaatst op 2022/07/18 door tsjiess

Sprinters (boeken die je leent van de bibliotheek en die je binnen een week – en in ons geval, omdat wij een Groot Abonnement hebben, binnen twee weken – uitgelezen moet hebben) leen ik niet vaak. Daarvoor lees ik eigenlijk net te weinig en/of te traag. Maar twee weken geleden ga ik overstag. Anna Enquists boek Sloop staat in het sprinter-rek, ik blader erin en de taal verrast me: minder ingewikkeld dan ik van Enquist had verwacht; en mooi, helder, vlot geschreven. Dus neem ik het mee. En verdomd, binnen de leentermijn heb ik het boek uit. Met dank aan een dag heen en weer naar Antwerpen, met de trein. “NS draagt lezen een warm hart toe, want lezen is één van de favoriete tijdsbestedingen in de trein.” In mijn geval klopt dat, ik reis twee en soms drie keer per week naar mijn werk in Utrecht. Er zit altijd een boek in mijn tas en bijna elke rit lees ik wel enkele bladzijden.

Sloop haalt geen onverdeeld lovende pers. Het zal dus wel niet Enquists beste werk zijn, maar ik vond het een prettige kennismaking met deze schrijfster en ik ga vast andere boeken van haar lezen. Hieronder enkele koppen die ik aantrof boven recensies.

Therapiesessie in het hoofd van de hoofdpersoon (literairnederland.nl)
Anna Enquist vraagt zich af: Kun je kunstenaar en moeder tegelijk zijn? (Trouw)
Anna Enquist laat zien hoe machtig een innerlijke stem kan zijn ⭐⭐⭐(Volkskrant)
Anna Enquist laat zien hoe machtig een innerlijke stem kan zijn (De Groene Amsterdammer)
⭐⭐⭐⭐(hebban.nl)
⭐⭐⭐⭐(allesoverboekenenschrijvers.nl)
Componist Alice Augustus is kwaad, in de nieuwe roman van Anna Enquist. De hele tijd, om alles (het Parool)
Mooie, wat voorspelbare roman (bazarow.com)

Het boek begint met de sloop van een 18 meter hoge muurschildering. Deze scène is aan de werkelijkheid ontleend. Schilder Co Westerik maakte het wandreliëf van het meisje in 1976 voor een politiebureau in Rotterdam. Het gebouw ging, mét het reliëf, in 1988 tegen de vlakte. Hoewel de muurschildering van begin af aan als tijdelijk was bedoeld, “om rotplekken in Rotterdam op te fleuren,” zoals Westerik in een interview zei, vond hij het toen het gesloopt werd “wel verdomd jammer”, maar was hij niet bereid om het elders opnieuw te maken, ook al schijnt hem dat gevraagd te zijn…

In Sloop is de componiste Alice Augustus de hoofdpersoon. Ze is geboren in een gezin dat nou niet echt uitblinkt in warmte en gezelligheid. Dat weerhoudt haar er niet van om zich te ontwikkelen tot een vrouw die componeert, iets wat (misschien nog steeds) niet vanzelfsprekend is. Als mens is ze echter een stuk minder zelfzeker dan als componiste, en dat vertaalt zich in een negatief zelfbeeld, eeuwige twijfel, mislukte relaties en niet weten wat ze met haar leven wil (behalve muziekstukken creëren). Zo is er de haast dwangmatige kinderwens… maar in hoeverre is die oprecht?

De levenspartner waar Alice zich uiteindelijk mee verbindt is een man die in vele opzichten haar opponent is. Mark van der Meulen is jurist, staat opgewekt en zorgeloos in het leven en vindt het allemaal prima. Hij verwondert zich over de onrustige ziel van zijn vrouw en doet op zijn manier zijn best om haar te helpen, maar leeft toch vooral zijn eigen leventje.

En dat is er nog Svea, de beste vriendin van Alice die altijd klaar staat om naar haar te luisteren en een leven leidt waarin haar (uiteindelijk) vijf kinderen centraal staan, iets wat Alice enerzijds enorm verbaast en verafschuwt, en anderzijds ook wel aantrekt…

Een vierde hoofdpersoon is Joseph Haydn. Zijn leven en muziek zijn een levensbron voor Alice. Haydn troost, inspireert, ontroert haar zowel muzikaal als in het echte leven. Je krijgt als lezer ook zin om je te verdiepen in Haydns muziek. Het is dat ik daar het geduld niet voor heb… Maar ik ga voortaan wel beter de oren spitsen als de naam Haydn valt op de radio!

In de ene recensie lees je dat de personages in het boek tweedimensionaal zijn, in de andere is men juist opgetogen over de gelaagdheid in de uitwerking van de karakters. Ik ga er een beetje tussenin zitten. Een recensent vindt het een vrij voorspelbaar verhaal – en daar sluit ik me wel bij aan… Dat maakt het boek echter niet minder lezenswaardig – en voor mijn gevoel weet je toch niet goed hoe het allemaal gaat aflopen met die kinderwens.

Ik heb het boek met veel plezier gelezen en qua waardering ga ik veilig in het midden zitten… ⭐⭐⭐

Geplaatst in Lezen | Plaats een reactie

Een middag in de Zilverstad van Nederland

Geplaatst op 2022/06/26 door tsjiess

Tot 2015 was Schoonhoven een zelfstandige gemeente, maar toen ontkwam ook dit charmante stadje niet aan de bestuurlijke fusiedwang en werd het onderdeel van de gemeente Krimpenerwaard, genoemd naar – inderdaad – de oude polder Krimpenerwaard. Het woord polder is hier trouwens niet helemaal correct: een waard bestaat uit een aantal polders… De Krimpenerwaard is dus historisch bekeken een verzameling (kleinere) polders. E.e.a. had te maken met de waterhuishouding van de verschillende polders, die goed op mekaar afgestemd moest zijn om te voorkomen dat de ene polder te droog en de andere te nat zou komen te liggen. Over de Krimpenerwaard wil ik het vandaag echter niet hebben, dat is voer voor een andere keer als de polder zelf onderwerp van een (fiets)tocht is.

Schoonhoven dus, een aardig stadje aan de oevers van de Lek, die een stukje stroomafwaarts de Nieuwe Maas wordt met aan beide oevers de metropool Rotterdam. We parkeren op het TOP (toeristisch overstap punt), een gratis parkeerterrein vlakbij de stad en de veerpont. Na een aangename lunch (fish & chips, weggespoeld met Mannenliefde) wandelen we naar de imposante Veerpoort (1601), de enige van vijf stadspoorten die aan de sloophamer is ontsnapt… Z’n voorganger dateerde uit de 14de eeuw. De naam Veerpoort zegt het al: hier moet water in de buurt zijn en dat klopt, als je de stad verlaat via deze poort, dat loop je zo naar de Lek. Bovenin het poortgebouw is een tentoonstellingsruimte waarin een aantal voor de stad representatieve zilver- en goudsmeden hun werk tentoonstellen. Zelden zag ik zoveel mooie juwelen bij elkaar… Die Schoonhovense kunstsmeden maken prachtig spul, maar je moet een welgevulde portemonnee meebrengen.

We lopen de stad in. Na een grijze, druilerige ochtend is het zonnetje doorgebroken en is het gewoon warm! We slenteren door de straatjes en genieten van de mooie pandjes, het kleine haventje, de doorkijkjes en de gezellige drukte.

Aan de Lek staat een schitterend hotel, met een ouderwets aandoende uitstraling en een fijn terras… Hotel Belvedere. Dure naam! De prijzen zijn navenant, vermoed ik, maar ’t zal allemaal wel de moeite waard zijn.

We lopen de stad in. Het water van de Vlist, een veenriviertje, vormt een gracht die dwars door het oude centrum stroomt. Ik zou zeggen: de Vlist mondt bij Schoonhoven uit in de Lek, maar dat is fout. De Vlist stroomt vanaf de Lek Schoonhoven in en mondt bij Haastrecht uit in de Hollandsche IJssel. Bijzonder…

Gezien het feit dat we stroomafwaarts lopen, komen we op de linkeroever de grote kerk tegen met zijn scheefstaande toren (anderhalve meter uit het lood): de Grote of Bartholomeüskerk. De toren stamt uit de 15de eeuw, en op deze plek stond al eerder een kerk… Het begint opeens te regenen; een zacht zomerregentje daalt neer over Schoonhoven, ideaal om de kerk vanbinnen te bekijken. Dwars over het schip is een enorme scheidingsmuur opgetrokken, een renaissance-oksaal uit de 16de eeuw dat tot koorafscheiding dient, zodat je als het ware binnenkomt in een grote hal. Aan weerszijden bevinden zich deuren die toegang bieden tot de eigenlijke gebedsruimte, waar de vierkante vorm en de houten banken ons doen denken aan de chapels in Wales. Boven het spreekgestoelte torent een enorm orgel en de ruimte wordt verlicht met vier indrukwekkende kroonluchters die wat mij betreft een art nouveau uitstraling hebben. De organist oefent voor de zondagdienst. Wij nemen plaats op de banken en luisteren. Hemelse muziek doet altijd deugd.

Aan de overkant van het water staat het stadhuis dat iets weg heeft van een kasteel. In het ranke torentje hangt een carillon dat uit vijftig klokken bestaat, gegoten door een Leuvense klokkengieter.

We lopen langs de voormalige Havenkazerne waar nu het Nationaal Zilvermuseum en het VVV gehuisvest zijn. Het is te laat om het museum in te lopen, dat doen we een andere keer…

Net voor de Vlist de stad uitstroomt, staat er nog een prachtige stadswoning. Het tafereel van het huis en de lantaarn die mooi weerspiegelen in het water, doet me denken aan een schilderij van de Belgische schilder René Magritte. Verderop in het parkje (waar ooit een kasteel heeft gestaan) staat de Koningin Wilhelminaboom uit 1898, een heerlijk geurende linde.

We lopen terug. Op het terras van de Oude Waag nuttigen we nog een consumptie. Als we naar de auto lopen, begint het te regenen… en de regen begeleidt ons helemaal terug naar Alkmaar.

De Krimpenerwaard en Schoonhoven zijn de moeite waard om er eens neer te strijken voor een weekend, bij voorkeur met de fiets. Dat zetten we op ons verlanglijstje.

Geplaatst in Cultuur | Plaats een reactie