We parkeren, als zo vaak, aan het begin van de Zeeweg op de 🅿 Uilenvangersweg. Het is zondagochtend, half tien en de parkeerplaats is ongeveer een derde gevuld. Het (relatief) vroege uur impliceert dat de mountainbikers nog actief zijn op een deel van de wandelpaden en op zondag zijn dat er altijd veel. In kleine groepen racen ze door de duinen. Ze zeggen wel vriendelijk gedag maar intussen moet je als wandelaar wel zorgen dat je aan de kant staat, want vertragen doen ze amper of niet. De dag dat PWN het voorbeeld van Staatsbosbeheer volgt en de mountainbikers verbant naar een apart parcours, zal ik de goden danken, op mijn blote knieën.

Gelukkig zijn paden door open duingebied over het algemeen verboden voor de mountainbikers – en daar stemmen we dan ook onze route op af. We steken de Zeeweg over – altijd oppassen; deze zomer is hier nog een vrouw aangereden en ze overleefde het niet… – en lopen door het hek. Na 200 m gaan we rechtsaf en volgen het kronkelende pad tot op de Verbrande Panweg die we helemaal uitlopen tot op het fietspad van Het Woud naar Bergen aan Zee. Het mooie duinmeer dat daar ligt, is grotendeels opgedroogd en laat nogmaals zien hoe droog het in de natuur is. Al wil ik er onmiddellijk aan toevoegen dat de bossen waar we doorlopen er prima uitzien…

We gaan rechtsaf en volgen het fietspad voor ongeveer 500 meter. Dan vertrekt er een zandpad naar rechts dat de opvallende naam Kolenpaadje draagt… Elke keer als ik hier loop, ben ik weer verrast: je hebt geen idee welke kant je uitgaat en het pad maakt een paar onverwachtse kronkels waardoor je steeds weer de duinen anders ziet. Uiteindelijk kom je dan bij een plek waar héél veel water kan staan: een bos waar de bomen in het voorjaar met hun voeten in het water staan, en twee duinmeren die soms overstromen en het pad blank zetten. Ik hoef niet te vermelden dat van nattigheid nu geen sprake is: ook hier staat de boel zo goed als droog… Er loopt een kudde Schotse hooglanders en sommige beesten kuieren gemoedelijk over het pad wat ons wandelaars tot enig omlopen aanzet!

Het pad komt uiteindelijk uit op het fietspad naar Bergen aan Zee. Na 100 meter is er een strandopgang. De dames willen graag een kijkje nemen op het strand en dames’ wil is wet, dus zwoegen we door een bak mul zand omhoog en weer omlaag om een blik te werpen op de Noordzee, en zwoegen dan weer terug door enkeldiep zand naar het fietspad.

We volgen het fietspad tot er rechts een vrij onooglijk paadje vertrekt dat ons weer het duin invoert… Er zijn intussen wat meer wolken en de zon verdwijnt er af en toe achter. Weet je, die wolken horen bij Noord-Holland en ze maken je foto’s tien keer fraaier dan als er een saaie strakblauwe lucht boven het duin staat. En ze maken het fotograferen wat spannender: je moet afdrukken op het juiste moment en soms is het echt secondewerk!

Het is na enen als we weer op de parkeerplaats zijn. Het zand wordt uit de schoenen gekieperd en we stappen in, terug naar huis, naar een welverdiende lunch!