Vanmorgen hebben wij ons gelaafd aan de schepping Gods… Wie die God of goden ook is/zijn, het is een knap staaltje werk wat er is verricht en het enige misbaksel lijkt wel de mens te zijn, die dit allemaal vakkundig naar de kloten aan ’t helpen is. En dan heb ik het over sociale ongelijkheid, klimaatcrisis, oorlogen, milieuvervuiling enz. Wij hier in Nederland, wonen welbeschouwd dan nog in een soort paradijs…

Afijn. Het was niet de bedoeling om zo zwartgallig te beginnen, maar dit moest er even uit. Dat zwartgallige is ook wel enigszins functioneel want het werd opgeroepen vanuit een schreeuw voor aandacht voor al het moois wat er op een zomerse zondagochtend valt te bezien! We hebben de auto (aie… au… hoe consequent zijn we zelf!?) geparkeerd bij de duiningang Diederik (tussen Bakkum Noord en Egmond Binnen) en lopen het Noord-Hollands Duinreservaat in.

Meteen valt op dat de natuur nog volop in bloei staat… Vele grassoorten zijn dan wel uitgebloeid en wiegen als zachte, gouden tapijten in de wind, maar de bloemenwereld laat zich daarentegen niet onbetuigd. Op vochtige plekken heerst het roze-paarse van de kattenstaart. De bloeitijd van de ratelaar loopt ten einde maar met zijn zachte geel brengt hij her en der nog kleur in het landschap. Wat feller geel zijn o.a. het bitterkruid en het klein streepzaad. Het slangenkruid contrasteert met die zonnekleur door zijn helblauwpaarse bloemen… En als je wat beter kijkt, staat er nog veel meer te bloeien, het ene plantje wat meer, het andere plantje wat minder bescheiden.

Ik laat verder de foto’s voor zich spreken… want dat we hier eens links aanhouden en daar vervolgens rechtsaf slaan, is voor de lezer/kijker niet zo boeiend. De route die we hebben gelopen zie je op het kaartje aangegeven. Het is een combi van verschillende door PWN uitgezette wandelingen en wat eigen improvisatie. Het hele ommerdepommetje is 7,1 km lang. Wij deden er drie uur over…

Onderweg heb ik veel close-up foto’s van bloemen gemaakt… Die komen in een volgende blog.