We waren deze zomer op reis in Frankrijk en onze eerste nacht brachten we door in Metz. Een stad die ons buitengewoon is bevallen…

Na een verkwikkende nachtrust en een fantastisch ontbijt brengen we onze spullen terug naar de auto. Opnieuw dwalen we door de stad, door wijken en straten waar we gisteren niet kwamen, met als doel… het Centre Pompidou Metz dat in een moderne wijk achter het majestueuze station, tegenover een enorm en modern congrescentrum is opgetrokken…

Zoals je op de foto ziet, is het gebouw zelf al de moeite waard om te bekijken… De hal is ruim, licht, vol glas en spiegels en grote, kleurige doeken. In een reusachtige, donkere zaal is een giga ledscherm opgesteld (10 bij 10 meter) waarop grafische, digitale kunst wordt getoond, het werk van Refik Anadol: Machine Hallucinations. Rêves de nature. Met open mond zitten we te kijken naar het immer wisselend beelden- en kleurenspel… fantastisch! De foto hieronder geeft in het geheel niet weer wat we zagen 😎.

Een beetje beduusd door al dat digitale geweld lopen we via een trap naar de eerste etage waar Eva Aeppli haar Musée Sentimental heeft opgesteld. Totaal anders dan wat we net hebben gezien, maar ook indrukwekkend. Nu lijkt het net of ik deze kunstenaars ken, maar niets is minder waar; ik ben in de moderne kunst net zo thuis als in de ruimtevaartwetenschap: niet dus. Aeppli trekt echter mijn bijzondere aandacht omdat ze opgroeide in een antroposofisch milieu; haar vader was leraar aan de Rudolf Steiner Schule in Bazel! Volgens mij zie je de onderdompeling in zo’n antroposofisch bad wel terug in haar werk, waarin veel met stoffen wordt gewerkt en waarin (opstellingen met) poppen een grote plaats innemen, én waar vanuit maatschappelijke betrokkenheid thema’s als oorlog, geweld, concentratiekamp, massavernietiging en het verlies van menselijkheid een grote rol spelen. Als je dan ook nog weet dat ze getrouwd is geweest met Jean Tinguely en goed bevriend was en samenwerkte met o.a. Yves Klein, Niki de Saint Phalle, Jesús Rafael Soto en Jean-Pierre Raynaud (namen die zelfs mij bekend in de oren klinken…) dan schat ik in dat het een Grote Madam moet zijn geweest, zoals we dat in Antwerpen zouden zeggen… Ze werd geboren in 1925 en overleed (in Honfleur) in 2015. Hieronder een trits foto’s van de tentoonstelling. Een povere weergave van de beleving van het echte werk…