tsjiess

Op de laatste dag van 2021 komt, zoals gehoopt, de zon er nog door. We rijden naar Egmond aan Zee en parkeren aan de zuidkant van het dorp, bij een klaphekje aan het begin van een duinpad. Er staat een strakke west-zuidwestenwind, dus ik rits maar meteen mijn jas dicht! De zon heeft het grootste deel van haar hemelboog al beschreven, over een uur zakt ze in zee. Morgen komt ze op in een nieuw jaar…

We zijn niet de enige wandelaars en dat is begrijpelijk: december eindigde vooral in sombere grijstinten en dan is een mens blij als de zon er nog even doorkomt! Vrouwlief en ik genieten… Door de lage stand van de zon strijkt het licht mooi over het duinlandschap…

Waar de Vlewosche Weg de Middenweg kruist, gaan we rechtsaf, naar het strand. Het is daar een vrij steile klim tegen het duin op – en een lange afdaling naar de zee. In de zomer ligt er een prachtige ‘trap’ maar die wordt buiten het seizoen weggehaald en ergens veilig opgeborgen. Wij baggeren dus omhoog en weer omlaag door het mulle zand.

Vanuit het westen nadert een dun wolkenveld waarachter de zon deels verdwijnt… Het licht wordt zacht. Behalve veel mensen, velen vergezeld van hun viervoetige huisgenoten, rennen er hier en daar eenzame strandlopertjes op en neer, met de branding mee. Wat een leuke vogeltjes zijn dat toch. Meestal zie je ze in groepjes, maar vandaag merken we enkel een paar individuele vogels op.

De wandelaars op het strand blijven in groepjes stilstaan… Ze staan stil bij het einde van het jaar, voor de laatste keer in 2021 zakt de zon in al haar glorie achter de horizon weg… Wij blijven ook staan en kijken toe hoe de zon langzaam maar zeker verdwijnt. Als we terugrijden naar Alkmaar, valt de duisternis in en zien we boven de stad her en der siervuurwerk uiteenspat. De Oudejaarsnacht is begonnen!

We worden wakker in een nieuw jaar. Het is wat je als mens met zo’n gedachte doet, want in feite is het een dag als alle andere… Gisteren was het gisteren, vandaag is het vandaag, morgen is het morgen. We ontbijten met olijfbrood en croissantjes en rijden naar Egmond Binnen, parkeren bij de Westert. Dit is bekend terrein, hier komen we vaak en graag. De parkeerplaats is voor ongeveer een derde gevuld.

Aanvankelijk is er nog wat blauw aan de lucht en schijnt de zon. De wolken kleuren in pasteltinten en het licht is zacht. Gaandeweg nemen de wolken toe en wordt de lucht grijzer en grijzer… We hebben er zin in.

Je moet altijd een stukje over het fietspad lopen om bij het begin van de Hogeweg te komen. Hoe vaak hebben we hier al niet gelopen. Ik weet niet waar we gewoonlijk naar kijken, maar vandaag valt mijn blik op een wel bijzonder gevormd dennenboompje dat ik nog nooit eerder heb opgemerkt… Het symboliseert misschien wel de tijd waarin we leven: soms gaan de dingen anders dan anders en moet je je in allerlei bochten wringen om te overleven, maar uiteindelijk komt het goed en kun je weer verder groeien. Petje af voor dit boompje!

Net voor we de Hogeweg inslaan, zien we links een afgezaagde boomstronk met daarop een grote, witte zwam. Wat we ook proberen, ObsIdentify (app op onze telefoons waarmee je planten, insecten, paddenstoelen enz. kunt determineren) herkent de zwam niet…

Vrouwlief geeft de moed eerder op dan ik en loopt de Hogeweg in. Een grote stier die uit de bosjes het fietspad op was gelopen, vindt het daar te druk en gaat prompt achter mijn eega aan… Zo komt het dat vrouwlief en ik een tijdje gescheiden lopen, tot meneer Stier zo attent is om het pad te verlaten.

We lopen hand in hand verder en komen bij een duinmeertje. Er grondelt een koppel zwanen, er zwemt een dozijn meerkoetjes rond en tegen de oevers aan heeft zich een forse groep gakkende ganzen verzameld. Zo druk is het hier zelden!

De zon gaat nu definitief schuil achter een dunne grijze sluier… ze priemt er nog wel doorheen. Op een gegeven moment merken we bijzondere wolken op: lange, ijle slierten. Dat hebben we nog nooit gezien…

De parkeerplaats is bijna helemaal vol! Wij rijden weer naar huis. Bij de afslag naar Egmond aan Zee staan lange rijen auto’s aan te schuiven. Vrouwlief schuift liever de croissantjes, gevuld met een heerlijk zalmmengsel en cheddarkaas, de oven in. Ik zorg voor een glühwijntje. En we proosten nog maar eens op een mooi 2022.

In tegenstelling tot de dinsdag, is de woensdag een zonovergoten dag. En ja, dit is óók november… gelukkig maar. Zo’n dag als vandaag bevestigt mijn stelling maar weer eens: we genieten zo van een zonnige dag omdat we de vorige dag de zon niet hebben gezien. Het kostbare voordeel van leven in een gematigde klimaatzone, dicht bij zee…

We laten de auto achter op de parkeerplaats en steken de weg over. Vandaag gaan we een rondje Verbrande Pan doen. Het is eigenlijk heel simpel: volg het hoofdpad, negeer alle zijpaden. Totdat je het fietspad van Gasterij ’t Woud naar Bergen aan Zee bereikt. Hier ga je rechtsaf en een paar honderd meter verderop ga je weer rechtsaf. Volg weer het hoofdpad, negeer alle zijpaden totdat je bij een beeldje komt. Buig hier mee naar rechts en ten slotte kom je weer bij de grote weg. Die steek je over en aan de andere kant ervan staat je auto. Of je fiets.

Het is al bijna half drie als we aan onze wandeling beginnen. Er drijven een paar flinken wolkenpartijen over, maar gelukkig klaart de lucht daarna helemaal op en overheerst het blauw… Het oostelijk pad langs de Verbrande Pan kennen we van lang geleden en het valt ons niet tegen: het slingert vrolijk door bos, heide en open duin en is heel afwisselend!

Onderweg zien we toch weer paddenstoelen. Vrouwlief is niet in te houden, ze legt ze allemaal vast op de gevoelige plaat. Ik ben wat zuiniger vanmiddag, maar ook ik kan het niet helemaal laten… Grote en kleine, in allerlei vormen en kleuren. De natuur is wonderbaarlijk mooi. 💚💚💚

Om stipt 16.48 uur lopen we het parkeerterrein weer op. Dat is het moment dat de zon ondergaat. En dan moet je uit het duin zijn. Goed getimed vandaag!