De titel van deze blog is een knipoog naar de titel van dat tijdloze Franse chanson, gezongen door Jacques Dutronc: Il est cinq heures, Paris s’ éveille… Zo voelde het wel toen ik op deze koude, heldere zaterdagochtend de gordijnen opentrok en me meteen naar buiten getrokken voelde worden… Op één man na, kwam ik niemand tegen. Nee, niet waar. Net voor ik weer thuis was, passeerde ik twee mannen die stonden te wachten bij de deur van de gymzaal, sporttas naast zich op de grond. Ze stonden zachtjes te praten, er kwamen wolkjes uit hun mond…

Ik prijs me gelukkig dat ik vlakbij zo’n mooie, groene stadslong woon. Ruimte en natuur om je heen hebben, is een kostbaar goed – en als je in een nieuwbouwwijk woont die zoveel groen heeft als de onze… dan kan ik alleen maar dankbaar zijn!