Het is zaterdagochtend. De dag kent een nevelige start maar er is ook veel blauw te zien. Na het ontbijt besluit ik weer eens een wandeling te maken bij de Kleimeer. Dat is verdorie lang geleden, als ik mijn administratie mag geloven van 7 november! Ik parkeer de auto aan het eind van het Vlasgat, en er schuift een groot wolkenveld voor de zon. Dat is niet erg, het licht blijft mooi en de lucht kleurt in zachte pasteltinten. Over de Kleimeer hangt een deken van nevel…

Ondanks de vele regen van de afgelopen weken, is het pad langs de Kleimeer bijna overal goed te belopen. Bijna overal…

Ik glibber langs deze plek – vroeger stond hier een klaphek en kon je al helemaal niet uitwijken. Ik stel vast dat er vanaf waar deze foto is genomen, een nieuw paadje vertrekt dat naar het ruiterpad voert. Niet iedereen is gecharmeerd van een balanceeroefening in de Noord-Hollandse modder! Ook na deze modderige passage blijft het uitkijken, het paadje ligt schuin en is glibberig tot bij ‘de hoek’.

De natuur is in een soort kerststemming. Overal schitteren regendruppels in het licht van de zon, die stilaan weer tevoorschijn begint te komen.

Ik steek door naar de Zuiderdel, het grote meer dat is ontstaan door zandwinning voor het droogmaken en ophogen van de voormalige polder Daalmeer, waar Alkmaar Noord is gebouwd. De Zuiderdel wordt gevoed door natuurlijke bronnen en ook wel door wat regenwater. De plas is meer dan 30 meter diep! Op het schelpenpad langs het water is het wat drukker, ik kom vooral mensen met honden en hardlopers tegen. Ik heb het niet zo begrepen op honden, zeker niet als ze loslopen, dus al gauw laat ik de Zuiderdel voor wat ze is en beklim ik de uitkijkheuvel.

Van hierboven kun je de hele Kleimeer overzien. Daarachter staan de huizen en boerderijen van Koedijk en aan de horizon tekenen de duinen zich af…

Langs de minst steile kant glibber ik naar beneden. Zonder te vallen bereik ik het hoofdpad. Met de Kleimeer nu aan mijn linkerzijde, loop ik terug richting de auto… Boven mij is de lucht nu helemaal wolkeloos, maar vanuit het westen naderen nieuwe wolkenvelden. Ik geniet van de frisse lucht en de kleuren, die her en der nog herfstig aandoen…

Van de andere kant komt een wandelaar aangelopen, vergezeld van twee loslopende honden. En zoals gevreesd rent een van die beesten op me af en begint te blaffen en om mij heen te springen. Ik kan het niet laten, ik spreek de man erop aan: hij moet zijn dieren leren om andere mensen met rust te laten, niet iedereen is gediend van honden! Zo staat het trouwens ook in het reglement van het Recreatiegebied Geestmerambacht: “Uiteraard gaan we ervan uit dat je hond goed luistert en geen overlast zal veroorzaken”. Natuurlijk haalt de man zijn schouders op, het interesseert hem geen bal wat ik ervan vind. Jammer is dat, dat een aantal hondenbezitters zich zo opstelt… deze mensen verknallen het voor de andere (de meeste) kynologen die zich wél aan de regels houden en ervoor zorgen dat hun dier andere wandelaars en fietsers niet lastig valt.

Mijn woede ebt gauw weg… deze ochtend is te mooi om ‘m te laten verknallen door een man-met-hond met een gebrek aan empathie! Ik wandel verder. Lang zal de zon niet meer schijnen, de bewolking komt met een behoorlijke vaart aanzetten vanuit het noordwesten.