tsjiess

Zuurvenspolder

Geplaatst op 2021/09/10 door tsjiess

Het is van vóór de zomervakantie geleden dat ik met de buurman een rondje wandelde door de Zuurvenspolder, op een steenworp van huis… maar deze donderdagochtend lukt het. We fietsen de wijk uit, steken het kanaal over via de vlotbrug en zetten vijf minuten later onze fietsen neer tegen een hek. We lopen het klaphekje door. Ik heb bewust gekozen voor blote voeten in sandalen die nat kunnen worden, en dat blijkt geen verkeerde keus: binnen de kortste keren zijn mijn voeten en benen kletsnat. Datzelfde geldt voor de schoenen en de broek van buurman…

Het is een stralende donderdagochtend en hoewel het nog vroeg is (we gaan altijd om kwart voor acht op pad) is de temperatuur al zeer aangenaam. De zon is amper een half uur op en hangt dus nog laag boven de oostelijke horizon. Voor ons lopen onze lange schaduwen met ons mee. Boven het land en de sloten lossen de laatste dampen van de nacht op.

De kleuren zijn al echt die van de herfst… Vooral het roestbruin van de zuring en het pitrus valt op. Het is genieten!!!

Als we terugblikken, zien we de wieken van de Gouden Engel boven het groen uitsteken. Wat ook opvalt zijn de enorme aantallen spinnenwebben in het weiland…

Een hond komt ons blaffend en grommend tegemoet. Ik heb al wel mensen met honden gezien, maar dit dier lijkt zonder baasje te zijn… We stappen rustig verder, het beest gaat steeds agressiever blaffen en grommen. Op een gegeven moment schiet hij door het hoge, natte gras als een bliksemschicht langs ons en gaat nu achter ons te keer. Wij lopen verder, ikzelf wel enigszins op mijn hoede want me bewust van de sappige kwetsbaarheid van mijn welgevormde kuiten…

Van de andere kant komen een man en een vrouw aanlopen. Met een hond. Ons blaffertje schiet opnieuw langs ons en voegt zich bij de andere hond. Samen dollen ze in het hoge gras. Als we elkaar passeren, maak ik een opmerking over hun nogal agressief overkomende hond. “Ach, het is een eigenzinnig beestje, maar hij doet niemand iets hoor,” is het laconieke antwoord van de vrouw. Dit is duidelijk weer zo’n hondenbezitter zonder enige empathisch gevoel voor de mens die bang is voor honden en niks moet hebben van loslopende viervoeters… Vierendelen moeten ze dat soort dierenliefhebbers!

De rest van de wandeling verloopt zonder vernoemenswaardige gebeurtenissen. We kouten gezellig tot we weer bij de fietsen zijn. Wat zeg ik!? Tot we thuis zijn! Buurman en ik zitten nooit om gespreksstof verlegen.

Thuisgekomen spoel ik mijn voeten, kuiten en sandalen af onder de koude buitenkraan. Dan ga ik gauw naar de badkamer waar ik mijn voetjes helemaal schoon boen met warm water en heerlijk schuimende Marseillaanse zeep, en ze vervolgens droogwrijf met een zachte handdoek. Op mijn gemakje ga ik de keuken in en zet een geurig bakje koffie… Intussen zet ik alle ingrediënten klaar: ik ga appeltaart maken.

Geplaatst in Ochtendrondje | Plaats een reactie

Franschman Noord

Geplaatst op 2021/09/09 door tsjiess

Zaterdag maakte ik met vrouwlief een mooie avondwandeling ten zuiden van de Zeeweg, vandaag heb ik rendez-vous met W. op dezelfde parkeerplaats voor een rondje ten noorden ervan. Omdat het prachtig weer is, besluit ik op de fiets te gaan. Ik rijd langs het kanaal en neem vervolgens het fietspad richting Bergen langs de Bergerringvaart. Het is vrij vroeg en hoewel de zon al volop schijnt, is het nog lekker fris. En vochtig. Overal glinsteren spinnenwebben…

De meeste mensen fietsen richting stad: naar school of naar het werk. Er zijn ook mensen die langs het fietspad een wandelingetje maken of hun hond uitlaten, en natuurlijk zijn er de onvermijdelijke joggers… Niet gewoon is de prachtige kudde schapen die duidelijk tot opdracht heeft gekregen de dijk te scheren. Volgens mij gaat dat lukken: veel schapen op een klein stukje grasland vreten onverdroten – er is er niet een die opkijkt!

Ik fiets de Nesdijk af en het Paddenpad op. Bij de bocht in het fietspad stap ik af om een paar foto’s te maken. Wat ik het meest intrigerend vind, is het grote heidegebied dat zich in de Damlanderpolder ontwikkelt… In een polder verwacht je nl. geen heide! Hier is dus iets bijzonders aan de hand. Een boer wilde de vette poldergrond omturnen in zandgrond voor de bollenkweek. Aan dat werk was hij zelfs al begonnen! Dat werd aangevochten door een club natuurliefhebbers. Het fijne weet ik er niet van, maar de boer verloor het proces (had hij niet de juiste vergunningen?) en de grond kwam goedkoop in handen van Natuurmonumenten. In plaats van bollengrond werd het een heidevlakte… Als ik zou mogen kiezen, had ik hier liever een vochtige polder gezien, maar een heideveld is nog altijd beter dan een bollenakker!

Iets voor tienen ben in op de parkeerplaats aan het begin van de Uilenvangerweg – wij noemen dat De Franschman, naar de vlakbij gelegen boerderij met dezelfde naam… Even later kom W. aanfietsen. Het is lang geleden dat we mekaar spraken – stof genoeg dus voor een paar uurtjes wandelen… Uiteraard kijken we ook om ons heen. De heide is over zijn top heen, maar er zit nog genoeg kleur in voor een paar aardige kiekjes!

En ja, ook in de duinen vinden we sporen van de herfst!

Geplaatst in Duinen, Fietsen, Wandelen | Plaats een reactie

De heide komt

Geplaatst op 2021/09/06 door tsjiess

Deze blog is bij de concepten blijven hangen. Ik schreef ‘m op 13 augustus. Vandaag publiceer ik ‘m alsnog…

Het is zowat half augustus en dan begint de struikheide te bloeien. Dit is zeker ook een leuke tijd om de duinen in te trekken, vooral het Schoorls duingebied waar veel heidevelden zijn. Vrouwlief en ik parkeren onze bolide bij de Uilenvangerweg en stappen gezwind het avondlijk duin in. Helaas is de zon verdwenen achter het zoveelste wolkenveld dat deze redelijk zomerse donderdag komt verstoren…

We zijn benieuwd, immers, maandag maakten we hier ook al een ommerdepommetje en toen begon de hei net uit te lopen: sommige pollen waren al paarsroze gekleurd, de meeste heidevelden echter lagen er nog bruingroen bij. Het ziet er naar uit dat het vandaag anders is: de heidelandschappen kleuren! Ik schat in dat het hoogtepunt ergens volgende week zal vallen, en dan is het afhankelijk van wat het weer doet, hoe lang de heide mooi blijft… Laten we hopen op fris zomerweer, dan kunnen we er het langst van genieten!

We kiezen voor het pad dat enigszins parallel loopt aan de Zeeweg. Langs dat pad liggen kleinere, beschutte heideveldjes en we hopen dat die al volop in bloei staan. We hebben dat goed ingeschat…

Tweemaal kruisen we een fietspad: eerst de Helmweg, daarna de Korteweg. Op die tweede kruising staat een wegwijzerpaaltje: drie LAW’s komen hier langs: het Trekvogelpad, het Groot Frieslandpad en het Nederlands Kustpad, plus nog een aantal lokale wandelingen. Een waar wandelknooppunt!

We vervolgen onze route. Het pad stijgt langzaam, ook hier bloeit de heide al mooi, maar meer in toefjes. Daartussen zie je allerlei andere kleurtjes: mossen, grassen, de zandbodem… Boven zee zien we scheuren in het wolkendek ontstaan, wie weet krijgen we toch nog een scheut zonlicht?

We komen langs het koepeltje van Thabor en klimmen door ‘de vallei’ omhoog. Dan lopen we een stuk door dennenbos om ten slotte uit te komen op het fietspad (Helmweg) dat we een eindje volgen. Opeens zien we de bomen voor ons oranjerood oplichten! De zon komt er toch nog even door en zet als het ware de duinen in brand…

We doen een paar bijzondere vondsten… Een grote, kakelverse boleet (ik moet me inhouden om ‘m niet te plukken om er soep van te maken…) en een paar orchideeën: de bruinrode wespenorchis.

Het loopt tegen negenen… Tijd om er de pas in te zetten en terug naar de auto te lopen. Hopelijk zijn onze banden niet lek gestoken. Maandag stond er een auto op de parkeerplaats met vier platte banden – en vandaag ook al! Het betreft beide keren een auto met Duits kenteken… Geen idee wat er aan de hand is, maar fijn is het niet. Gelukkig zijn de banden van ons karretje nog vol lucht…

Geplaatst in Duinen, Wandelen | Plaats een reactie

Franschman Zuid

Geplaatst op 2021/09/06 door tsjiess

Het is zaterdag en na een grijze start van de dag, is de zon er prachtig doorgekomen. Aan het eind van de middag rijden we naar Bergen en parkeren op de parkeerplaats aan het begin van de Uilenvangerweg. Om tien over zes steken we de N510 over. Herman Gorter staat stilletjes op zijn plekje tussen de bomen…

Het is stil in de duinen: Nederland zit aan de maaltijd en/of is aan de buis gekluisterd, kijkend naar wat zich in Zandvoort afspeelt… Dat maakt dat wij amper andere mensen tegenkomen. Die rust voelt zó weldadig! Ik voel me dankbaar dat wij hier wandelen mogen…

We maken de ‘gele wandeling’, maar dan in omgekeerde richting. Het is best bijzonder om te merken dat dezelfde wandeling er helemaal anders uitziet als je haar in tegenovergestelde richting aflegt: je denkt dat je het allemaal wel weet en kent – maar er zijn genoeg momenten dat we verrast worden en dat het lijkt alsof we hier nog nooit hebben gelopen…

De zon zakt al aardig richting horizon. Voor we begonnen te lopen, hebben we het gecheckt: om 20.25 uur gaat ze onder. Mijn wekker staat elke dag op 6.50 uur. Ik draai me dan nog eens om, luister om 7 uur naar het nieuws en sta dan op. De zon is deze dagen rond die tijd nog niet op! Ja mensen, aan alles merk je dat het najaar in aantocht is – óók aan de dagen die korter worden. Over dik twee weken is het ongeveer even lang licht als donker, en daarna krijgen we steeds minder daglicht en gaan we ’s avonds weer een kaarsje aansteken…

We zien aardig wat paardendrollen op het wandelpad liggen. Is het weer zo laat? Zijn er ruiters die zich weer eens niet aan de regels houden!? Echter, die gedachten moet ik terugnemen: o ja, er wonen Exmoor ponies in de duinen… dat was ik even vergeten!

We wandelen verder… Naarmate het einde van de dag nadert, kleurt het zonlicht oranje en wordt er een warme gloed over het duinlandschap gelegd…

Niet alleen het licht neemt af, ook de temperatuur daalt… Had ik het daarnet nog te warm met een sweater aan, nu ben ik blij dat ik ‘m heb aangetrokken! Iets over achten zijn we terug bij de auto. Als we, bijna thuis, over de N9 rijden, zien we de zon vuurrood ondergaan; waren we nog maar even naar het strand gereden!

Geplaatst in Duinen, Wandelen | 2 reacties

Op de fiets met neef Hans

Geplaatst op 2021/09/06 door tsjiess

Neef Hans uit Zwitserland is op bezoek en hij heeft al maanden van tevoren verkondigd dat we op vrijdag 3 september samen een rondje door het Noord-Hollands landschap gaan fietsen. Onder het genot van een paar biertjes de avond ervoor, worden zijn wensen wat concreter ingevuld… De Westfriese Omringdijk, maatjes eten, een duik in de Noordzee, de duinen… In mijn hoofd ontstaat een route… en die gaan we fietsen. 56 km staat er op de teller als we weer thuis zijn. Wat een enorme variatie valt er toch te beleven in de omgeving van Alkmaar!!!

De weergoden zijn neef Hans goed gezind: als we die vrijdagochtend opstaan, staat er boven Noord-Holland een strakblauw uitspansel gespannen!

We zijn nog niet goed vertrokken, of er blijkt enige geestverwantschap: we stappen allebei graag af om een fotootje te maken en dus is de Gouden Engel van Koedijk het eerste ‘slachtoffer’. We volgen de Kanaaldijk, bij het oude kerkje van Koedijk (dat te koop stond – het bord is nu weg, dus het kerkje heeft vast nieuwe eigenaars…) gaan we het Daalmeerpad op om een kilometer verder linksaf de Molentocht te nemen. Voorbij de laatste huizen moeten de witte koolvelden op de gevoelige plaat. Natuurlijk lok ik Hans het Geestmerambacht in en turen we genietend van de prille zonnewarmte over de wiegende uitgestrektheid van de Kleimeer.

De tocht gaat verder. In Warmenhuizen wordt de weg versperd door een paar marktkramers die hier elke vrijdagochtend hun waren aan de man brengen. En warempel, er staat zelfs een viskraam, van de familie Veerman uit Volendam. De fiets wordt aan de kant gezet en een paar maatjes gaan, goed in plastic verpakt, de fietstas in…

We nemen de Trambaan. Tegen het dorp aan, wordt er flink gebouwd: agrarische bedrijven. Op het land staat kool te groeien… Ik ben dol op (de kleur van) rode kool! Klik!

We volgen de Westfriese Omringdijk tot aan de wielen net voorbij Eenigenburg. Prachtig fietsen is het hier… Intussen verschijnen er wolken aan het firmament en langzaam maar zeker verdwijnt de zon achter een grijze deken…

We rijden een paar honderd meter terug en bollen de dijk af, westwaarts! In Burgervlotbrug steken we het Noordhollandsch Kanaal en de drukke N9 over. Iets verderop gaan we linksaf, de Belkmerweg in.

We botsen tegen de Oude Schoorlse Zeedijk en volgen die tot bij het bruggetje over de Hondsbossche Vaart. Over de Koogerweg, de Mosterdweg en de Hazeweg fietsen we door de prachtige en vrijwel ongerepte Harger- en Pettemerpolder… We komen langs de Hargermolen, gebouwd in 1804. Op dezelfde plek stond een andere molen, maar die fikte in 1799 af tijdens gevechten tussen een Engels-Russisch leger enerzijds en de Franse overheersers anderzijds. Hetzelfde lot onderging ook een aantal andere molens in de omgeving. De molen is bewoond en in het huis ernaast is vakantieaccommodatie te huur. Mooi plekje!

Deze polder wordt grotendeels beheerd door Natuurmonumenten. Her en der zijn brede sloten gegraven of is het land plasdras gezet: een vogelparadijs! Wij zien o.a. twee lepelaars staan… Net voor we de Westerduinweg van Camperduin naar Petten bereiken, zien we een grappig kunstwerk, gemaakt van touwen en fijne reepjes stof.

We steken de weg over. Voorzichtig beginnen zich in het wolkendek scheurtjes te vertonen… Het rode zeekraal en de lila asters lichten voorzichtig en kortstondig op…

Ten slotte komen we uit bij de Hondsbossche Zeewering. Neef Hans is niet op de hoogte van de veranderingen die hier hebben plaatsgevonden. Zijn mond valt open: die brede duinenrij tussen de oude dijk en de zee – dat had hij niet verwacht!

Bij Camperduin zoeken we het strand op. Vanuit het noorden naderen steeds groter ogende stukken blauwe lucht. Tijd voor een duik in de frisse Noordzee. Ikzelf beperk het tot natte voeten en kuiten… ik ben niet zo’n watermens. Neef Hans heeft het van zijn moeder: die was niet te houden als ze de zee zag!

Het zonnetje komt mooi door en droogt het gebronsde lijf van neef Hans in een mum van tijd op. Het terras van Luctor et Emergo lonkt. We laven ons aan een Affligem tripel en we spijzen ons met een onvervalst broodje kroket. Een bruin broodje, dat wel.

Voldaan en helemaal opgewarmd stappen we weer op de fiets. De tocht gaat nu door de duinen. Het mooie weer heeft meer mensen naar buiten gelokt, op de fietspaden is het ronduit druk! De heide bloeit nog vrij uitbundig. Bij Bergen aan Zee wandelt het duin gestaag het fietspad over. Een enkele fietser ergert zich kapot aan het zand op het fietspad, maar de meeste mensen stappen af om dit fenomeen eens goed te bekijken en er een foto van te maken. Het bordje met de tekst ‘Overstekend duin’ gaat geregeld op de foto!

De tocht gaat nu op Alkmaar aan: Zeeweg, Eeuwigelaan, Wiertdijkje, Voert, Sluislaan, Paddenpad, Groeneweg, Bergerweg. We fietsen langs Hans’ ouderlijke woning in de Bisschop Bottemannestraat, checken of Bakker Mens er nog een winkel heeft (ja!), rijden langs het nieuwe station, steken het kanaal weer over en belanden via de Zijperstraat (waar alweer enkele nieuwe kringloopwinkels zijn bijgekomen, zie ik) uiteindelijk bij de Zeswielen, en op de Molenkade langs de Hoornsevaart.

Bij de Jumbo slaan we nog enkele biertjes in, vervolgens gaan we op bezoek bij oude buren van neef Hans. We worden hartelijk ontvangen. Het is erg lang geleden dat ze mekaar spraken, dus we zijn enkele pilsjes verder voor we de laatste kilometers op huis afleggen… In de koelkast ligt een pak Zwitserse kaasfondue-mélange (rechtstreekse import 👍🏻). Dat wordt smullen straks!

Geplaatst in Fietsen, Landschappen | 2 reacties

Sociale geschiedenis

Geplaatst op 2021/09/05 door tsjiess

Het ene ligt boven, naast mijn bed; het andere ligt beneden, op de salontafel. ‘Het ene’ is Het Pauperparadijs, geschreven door Suzanna Jansen; ‘het andere’ is Eens ging de zee hier tekeer, geschreven door Eva Vriend. Beide schrijfsters zijn vakvrouwen – wat een boeiende boeken hebben zij geschreven over de recente sociale geschiedenis van Nederland… Ik heb beide boeken door mekaar gelezen, het ene overdag, als ik tijd en zin had om te lezen; het andere voor ik ging slapen…

Het pauperparadijs

In Het pauperparadijs maken we kennis met de romantische idee dat je armoede kunt oplossen door mensen her op te voeden. Die idee kreeg vorm in de eerste helft van de 19^de eeuw toen ene Johannes van den Bosch de Koloniën van Weldadigheid oprichtte naar zijn eigen ideeën en idealen. In november 1818 kwamen de eerste paupers naar het Drentse Frederiksoord… Zij zouden worden ingezet om in Drenthe van veen- en heidegrond landbouwgrond te maken. Door hard werken zouden ze zelf betere mensen worden… Niet lang na Frederiksoord werden de ‘gestichten’ in Veenhuizen gebouwd. Tot de jaren ’80 van de 20^ste eeuw was het complete dorp Veenhuizen eigendom van het Ministerie van Justitie! Meer informatie en de hele geschiedenis kun je teruglezen o.a. via deze link.

Suzanna Jansen schrijft de geschiedenis van Veenhuizen aan de hand van haar familiegeschiedenis. Zo ontstaat een zoektocht naar het historische verhaal naast een persoonlijke geschiedenis. Het boek verscheen in 2008, intussen is er een film van gemaakt én een theatervoorstelling. Onlangs verklaarde de Unesco de Koloniën van Weldadigheid (waarvan er ook twee te vinden zijn in de Zuidelijke Nederlanden zijnde de Belgische Kempen, nl. in Merksplas en Wortel) tot Werelderfgoed. In die zin is het verhaal weer in de actualiteit!

Bij wie begaan is met het lot van ‘de gewone man’ rijzen de haren geregeld ten berge… Arme mensen worden uitgebuit, ze krijgen, ondanks alle goede bedoelingen soms, net genoeg om in leven te blijven en te kunnen ploeteren voor hun bestaan… Hoewel de armoede in onze tijd veel onzichtbaarder is, bestaat ze wel degelijk… Dat maakt Het pauperparadijs tot een tijdloos document. En tot verplichte kost.

Eens ging de zee hier tekeer

Dit boek gaat over de afsluiting van de Zuiderzee… Eind 19^de eeuw werd het plan opgevat om Noord-Holland met Friesland te verbinden d.m.v. een dijk en vervolgens de Zuiderzee in haar geheel droog te leggen om er landbouwgrond van de maken. De plannen kwamen in een stroomversnelling na de Watersnoodramp van 1916. Dat er aan die binnenzee vele gemeenschappen van de visvangst leefden, bleek van ondergeschikt belang…

Eva Vriend beschrijft aan de hand van de geschiedenis van vier families uit resp. Den Oever, Urk, Volendam en Bunschoten-Spakenburg het hele proces van het ontstaan van het IJsselmeer en de nieuwe polders – en de consequenties die dit had voor de vissersgemeenschappen die de talrijke Zuiderzeestadjes en -dorpen bewoonden… Ook in dit verhaal komt naar voren dat de overheid niet zoveel consideratie heeft met de armen (in casu uit die vissersgemeenschappen) – zij moeten toch vooral hun eigen plan trekken! Dat maakt dat deze gemeenschappen erg hecht zijn (gebleven).

Het boek is in zekere mate een ode aan het doorzettingsvermogen van de Zuiderzeefamilies en aan de band met de visserij die in bepaalde plaatsen nog steeds heel sterk is, maar de ellende en het harde leven van deze mensen krijgt absoluut een plek in Eens ging de zee hier tekeer. Dat maakt het boek tot een prachtig historisch document waarin naast een stukje sociale geschiedenis ook de (economische) ontwikkelingen van het Nederland in de 20^ste en zelfs de 21^ste eeuw zijn af te lezen.

Beide boeken…

… heb ik met heel veel plezier gelezen en kan ik warm aanbevelen. Tip bij het lezen van Eens ging de zee…: verlies je niet in al de namen van al die mannen en vrouwen van al die vissersfamilies want als je dat doet, wordt het wellicht lastig lezen. Lees er wat overheen – dat doet verder niets af aan de kwaliteit van de leeservaring.

Geplaatst in Geschiedenis, Lezen | 2 reacties

Bloeiende heide

Geplaatst op 2021/08/29 door tsjiess

Dit jaar houdt de heide zich keurig aan het normale schema: volop in bloei vanaf half augustus… Donderdag brak eind van de middag het wolkendek open en scheen de zon een paar uurtjes uitbundig. Ik pakte mijn fiets en reed een mooi rondje van ong. 33 km. De route zie je op het kaartje hieronder, waarna een fotoverslag volgt…

Zie je buurman Vincent op zijn fiets? Op de Helmweg, richting Bergen aan Zee…

Verspyckweg: na een stuk fietsen door het bos, ontvouwen de duinen zich in al hun openheid…

Mariavlakte: hier woedde ruim tien jaar geleden een grote brand, de heide heeft zich mooi hersteld!

Rijtje dode bomen langs de Schoorlse Zeeweg

Zonder wolken is de lucht (en dus de foto) een stuk saaier!

Hier worden natte duinvalleitjes gecreëerd.

Langs de Nieuwe Weg: ook hier herstelt het duin zich mooi van een grote brand.

Stuifzwam (bijna 15 cm doormeter, een joekel dus!)

Terug helemaal door de polders, rechts op de foto een prachtige hoeve aan de Baakmeerdijk – bijna thuis!

Geplaatst in Duinen, Fietsen | 1 reactie

TT NN (2)

Geplaatst op 2021/08/12 door tsjiess

Vervolg van TT NN (1)

Naar Kolhorn

We verlaten de ‘jungle’, lopen onder het viaduct door en beklimmen de hoge, brede dijk die langs de Ringsloot ligt (vroeger dus de verlengde Langereis: het Waard-Groetkanaal). De ontwerper van deze Trage Tocht roemt het stuk over deze dijk, wij zijn er wat minder enthousiast over… Dat komt mede omdat het uitzicht naar links wordt bedorven door een zonnepanelenpark: parallel aan de vier kilometer lange dijk is men bezig een vier kilometer lange strook vol te zetten met zonnepanelen. Verderop in de polder worden nieuwe windmolens geplaatst… De Groetpolder als leverancier van groene energie! Nuttig, nodig, lelijk…

De andere reden voor dat wat minder uitgesproken enthousiasme, is dat dit een vrij eentonig stuk is: de paar flauwe bochten in de dijk zijn de hoogtepunten van dit traject (“Oppassen GJ, niet uit de bocht vliegen hé!”). Maar goed, de andere kant van het verhaal is: vier kilometer lopen met de wind in je haren, de zon in je gezicht en gras onder de voeten… dat is natuurlijk geweldig!

We gaan in het hoge gras zitten in de flank van de dijk en eten een hapje. Daarna lopen we verder. Voor ons uit rent een eend op het pad. Het lijkt wel alsof ze voor ons op de vlucht is. Telkens als wij even stoppen om een foto te maken of ergens naar de kijken, vergroot de afstand tussen ons en Eend. Opvliegen doet ze niet… maar als we op een gegeven moment toch te dichtbij komen, fladdert Eend door het hoge gras de dijk af en zien we wat er aan de hand is: een gebroken vleugel… wegvliegen is er niet meer bij!

Aan de overkant van het water staan een paar rijen bomen. Tussen het groene loof schemert af en toe het rood van een pannendak. Die boerderijen staan langs de Groetweg, die ik bijna elke ochtend afreed op weg naar mijn schooltje in Slootdorp. Het is de rand van de enorme droogmakerij de Wieringermeer… Op een enkele plek kun je er een blik op werpen. Ook hier veel windmolens… Ik weet dat er over die windmolens het nodige is gezegd! Niet iedereen was/is er blij mee, maar ze staan er wel.

Aan de oever ligt de Hoop doet leven aangemeerd… een heerlijk stekje voorwaar! Wij zien de afstand tot de benzineopslagtanks van Avia Marees dichterbij komen. Daar maakt de dijk een haakse bocht en loopt verder langs breed, open water: het Kolhorner Diep. Rechts zien we de Westfriesche Sluis, die boten schut naar de erachter gelegen Westfriesche Vaart.

Kolhorn

We naderen eindelijk Kolhorn, ooit een vissersdorp gelegen aan de Zuiderzee… nu ligt het 20 kilometer af van groot water. Op de dijk zie je nog een oude turfschuur (museum) en een paar vissersboetjes staan. Het dorp zelf ligt knus achter de hoge dijk en het loont zeker de moeite om de tijd te nemen om hier rond te kijken! Wij nemen echter eerst de tijd voor een terrasje… Een blondje van Affligem lest mijn dorst. Dan lopen we door tot bij de Turfschuur. Op de lantaarnpaal er tegenover laat een groot aantal routestickers zien dat je hier naar beneden moet, het bruggetje over en dan voort langs het water. Mooie huizen, mooie tuinen, een mooie kerk (17^de eeuw) die helaas gesloten is zoals de meeste kerken en kerkjes in Noord-Holland….

Kromme Gouw

Voorbij het dorp lopen we even op asfalt maar al gauw dalen we af, een graspad op. Bij een gemaaltje wacht ons het zoveelste overstapje… en dan gaan we lopen langs de Kromme Gouw, een oud veenriviertje. Het is nu stilstaand water; er zowat naast ligt het kanaal Omval-Kolhorn, een drukke pleziervaartroute. Dit traject vind ik het hoogtepunt van de wandeling. Je loopt hier echt ín het landschap, er dwars doorheen, ik voel me een met de polder… De kronkelende Kromme Gouw is zó mooi!

We moeten weer over een schrikdraad stappen, op het pad staan schapen te grazen. Meestal houden die afstand van mensen en dat is nu niet anders – op een lam na, dat blatend op ons af komt lopen en zich graag laat strelen. Wat een stugge, ruige vacht hebben die beesten toch… Voorbij het huisje dat er picture postcard uitziet, komen we langs het veel bredere kanaal te lopen. Over de lage dijk wandelen we tot aan de Mientbrug. Daar liggen in een zijarm enkele schepen afgemeerd. Ik maak een opmerking over het lelijke mintgroene kleurtje waarmee een ervan is geschilderd. GJ weet te vertellen dat dit een typische kleur is: scheepsgroen.

We moeten nog één brug verder… Een boer is voor ons uit de dijk aan ’t maaien (namens alle wandelaars: dank u wel!). We houden wat afstand want hij maakt enorm veel herrie! Vanaf de Lutjewinkelbrug is het 200 meter lopen. Daar staat mijn autootje… Even alle deuren open opdat we niet het gevoel zouden krijgen een oven in te stappen… Dan rijden we naar Nieuwe Niedorp waar GJ’s auto lekker in de schaduw staat. We nemen afscheid. Het was weer een mooie wandeling en een gezellige dag!

Geplaatst in Wandelen | 1 reactie

TT NN (1)

Geplaatst op 2021/08/12 door tsjiess

Trage Tocht

Het is woensdag en voor het eerst in lange tijd, wordt er een droge en vrij zonnige dag voorspeld – GJ en ik hebben geluk! Vandaag gaan we weer eens samen op pad in Noord-Holland! We hebben afgesproken op het parkeerterrein van een tankstation, bij de afrit Nieuwe Niedorp van de N242. We willen de Trage Tocht Nieuwe Niedorp lopen…

Wandelzoekpagina

In Nederland heb je nogal wat personen en organisaties die zich bezig houden met het ontwerpen en onderhouden van wandelroutes. Denk o.a. aan de Stichting LAW die zich over lange afstandswandelroutes ontfermt, en aan de – vaak provinciale – beheerders van wandelknooppuntennetwerken (prachtig scrabblewoord). Maar je hebt ook Klompenpaden (Utrecht en Gelderland), Groene Wissels (landelijk), NS-wandelingen (landelijk) en… Trage Tochten en… nog veel meer!

Wil je een beetje wijs geraken uit al die initiatieven, dan is de Wandelzoekpagina een prima startpunt. Hier worden meer dan 5000 wandelroutes verzameld. Meer dan 2000 routes zijn beschreven en van kaartjes voorzien. Om alles te kunnen downloaden (pdf), moet je wel lid zijn van Wandelzoekpagina. Dat kost je € 13,50 per jaar… geen geld! Het kan nóg makkelijker: download de app van Wandelzoekpagina op je telefoon: WandelZapp. Momenteel zijn er al meer dan 1000 wandelroutes in de app beschikbaar. Je kunt losse wandelingen downloaden à € 1,99 per stuk, en je kunt onbeperkt gebruik maken van de app als je lid wordt: € 12,99 per jaar. Een combinatielidmaatschap kan ook: je abonneert je op WandelZapp en krijgt dan 50% korting op je Wandelzoekpagina-abonnement. Ideaal!

Nieuwe Niedorp – Aartswoud

We zetten één auto in Lutjewinkel (bij het enige kruispunt in het dorpje bevindt zich een parkeerplaats voor ong. acht auto’s) en parkeren de andere auto bij het voormalige klooster: aan de andere kant van de rotonde (naast de N239 richting Medemblik) is een ruime parkeerplaats, onder de bomen. We hadden de hele Trage Tocht kunnen lopen – dan heb je dat gedoe met twee auto’s niet – maar we hebben geen zin in 21 kilometer, én we hebben geen zin in de laatste vier kilometer die je dan moet lopen langs de rand van Winkel en Nieuwe Niedorp… Zodoende. Overigens kun je ook makkelijk met het OV bij het startpunt van de wandeling komen: de lijnbus Alkmaar – Leeuwarden stopt er elk uur.

We lopen een paar honderd meter over het fietspad langs de N239 en bij een boerderij die In de bocht heet gaan we rechtsaf, de Winkelerweg in. Na 800 meter staan we bij de Langereis, een intrigerend water waar we vandaag meer over leren… Oorspronkelijk stroomde hier een riviertje met de naam de Reise of Reis en dat liep van het Berkmeer tot in de Zuiderzee. In de 16^de eeuw is de Reise rechtgetrokken als een afwateringskanaal. Die riviernaam was afgeleid van het Germaanse benaming voor ‘stromen’ en ‘zich bewegen’, rîsan. Het kanaal was vrij lang voor een afwateringskanaal en dus noemde men het De Lange Reise; die benaming stamt uit 1598. Aan het water ligt een buurtschap dat dezelfde naam draagt…

We steken de brug over en lopen langs de Langereis tot we via een opstapje rechtsaf het Kerkepad oplopen: heerlijk, gras onder de voeten! Na 250 meter gaan we linksaf, het groene Paadje op (wel verhard).

We volgen dit asfaltweggetje dat deels ook een grindpad is en vooral door fietsers en wandelaars wordt gebruikt. Het slingert door de open polder en komt uiteindelijk bij een paar huizen (de rand van Aartswoud, zullen we maar zeggen), waar wij alweer over een opstapje klimmen en over een graskade lopend de N239 bereiken. Hier is het even uitkijken, want de N239 is best een drukke weg. Aan de overkant ervan ligt een smalle, hoge dijk: de Westfriese Omringdijk! Na alweer een hekje klauteren we tegen de steile dijk op die we een paar honderd meter volgen. Her en der staan plukjes distels waar het wemelt van de vlinders…

Groetpolder

We belanden opnieuw op de N239 en gaan met een brug de Langereis weer over. Op deze plek staat een interessant informatiebord. We kijken uit over de Groetpolder, die in 1843 is drooggelegd. Tot die tijd klotste het water van de Zuiderzee tegen de voet van de Westfriese Omringdijk! De Langereis mondde hier uit in zee middels een spuisluis. Op het bord staat dat de Langereis het water afvoerde uit de polder Geestmerambacht… en dan zijn we opeens wel weer erg dicht bij huis! Er waren hier ook schutsluizen: boeren van Texel, Huisduinen en Wieringen voeren via deze sluis naar de markt in Alkmaar om daar hun producten af te zetten! Het is moeilijk om je dat nu nog allemaal voor te stellen – de voormalige Zuiderzee ligt hier heel wat kilometertjes vandaan… De geschiedenis van de Kop van Noord-Holland blijft verrassen en boeien! Aartswoud kwam door de drooglegging van de Groetpolder verder van zee te liggen, de Langereis werd verlengd (Waard-Groetkanaal, thans Ringsloot genoemd) tot Kolhorn dat nog wél aan zee lag… tot tussen de twee wereldoorlogen de Wieringermeer werd drooggelegd.

Jungle

Even voorbij de brug gaan we rechtsaf, een hek over, een grasdijk op. Een kudde schapen staart ons aan: “Daar heb je weer zo’n stelletje gekken!” Bij een huis gekomen, wacht het volgende overstapje én een schrikdraad. In het weiland staan een paar jonge, nieuwsgierige dames. Ze volgen ons een tijdje maar verliezen op een gegeven moment toch hun aandacht: wij zijn vast té oude heren.

Het weiland versmalt tot een graskade tussen twee sloten met rietkraag; het water links lijkt eigenlijk meer op een oude kreek. Hey! niet te geloven! In de tijd dat ik in Slootdorp werkte, reed ik dagelijks over de N242 en zag ik dat mooie water liggen. Ik had er geen idee van dat je hier ook mocht wandelen!

Volgens de routebeschrijving moeten we aan het eind van de graskade een bruggetje vinden. Dan moeten we de dijk van het Waard-Groetkanaal overklimmen en daar zou dan weer een overstapje moeten zijn. Het vergt enig zoekwerk, want dat overstapje is verscholen tussen hoge begroeiing! Aan de andere kant van de draad banjeren we tussen struikgewas, riet en brandnetels: een smal, bijna onzichtbaar paadje voert ons naar het viaduct waarmee de N242 over het Waard-Groetkanaal gaat… Het lijkt hier wel een jungle!

Wordt vervolgd.

Geplaatst in Wandelen | 1 reactie

Winderig weertje

Geplaatst op 2021/08/08 door tsjiess

Een ommerdepommetje!! Rondom de Kleimeer… Vandaag eens geen fietstochtje maar een wandeling; andere spieren gebruiken dus. Veel wind betekent geen muggen – een aanname die correct blijkt te zijn want mijn welgevormde blote benen bereiken ongedeerd de eindstreep…

Uiteraard duikt de zon net achter een paar flinke wolken als we de Kleimeer naderen…

… maar weldra breekt het wolkendek weer open. Net als tijdens de fietstochten de afgelopen dagen, is het een komen en gaan van helder zonlicht… De wolken glijden met een behoorlijke vaart langs het uitspansel! De foto’s zien er dan ook allervriendelijkst uit.

Voorbij het huis van Barsingerhorn ga je een stuk beschutter lopen. De afgelopen jaren is hier struikgewas omhoog geschoten en men kiest er blijkbaar voor om dat te laten staan. Jammer van het uitzicht, maar fijn voor alle vogels die zich daarin thuis voelen – en voor de beschutting die het biedt op winderige dagen als vandaag.

Aan het einde van het pad komen we uit op de Nauertogt. Het nieuwe asfalt voor de auto’s ligt er al, het fietspad moet nog helemaal aangelegd worden… Hoewel er aan beide uiteinden van de weg verbodsborden staan, maken de Koedijkers alweer gebruik van hun ontsluitingsweg… Wij nemen het pad tussen de bomensingel en de sloot; lekker onverhard lopen heeft onze voorkeur. Bij het fietspad tussen de oude en de nieuwe Kleimeer besluiten we deze keer het fietspad te blijven volgen. Meestal nemen we de slingerende grasdijk langs de ringsloot om terug naar de auto te lopen… Er loopt een kudde schapen in de Kleimeer en er ligt een kleine groep koeien te herkauwen in het gras… Ik zou er zo tussen willen gaan liggen!

De nieuwe Kleimeer kleurt geel en rood: uitgebloeide grassen en verdroogde zuring. Dat contrasteert prachtig met de kleuren van de bomen, het riet, het water en de lucht!