Het is van vóór de zomervakantie geleden dat ik met de buurman een rondje wandelde door de Zuurvenspolder, op een steenworp van huis… maar deze donderdagochtend lukt het. We fietsen de wijk uit, steken het kanaal over via de vlotbrug en zetten vijf minuten later onze fietsen neer tegen een hek. We lopen het klaphekje door. Ik heb bewust gekozen voor blote voeten in sandalen die nat kunnen worden, en dat blijkt geen verkeerde keus: binnen de kortste keren zijn mijn voeten en benen kletsnat. Datzelfde geldt voor de schoenen en de broek van buurman…

Het is een stralende donderdagochtend en hoewel het nog vroeg is (we gaan altijd om kwart voor acht op pad) is de temperatuur al zeer aangenaam. De zon is amper een half uur op en hangt dus nog laag boven de oostelijke horizon. Voor ons lopen onze lange schaduwen met ons mee. Boven het land en de sloten lossen de laatste dampen van de nacht op.

De kleuren zijn al echt die van de herfst… Vooral het roestbruin van de zuring en het pitrus valt op. Het is genieten!!!

Als we terugblikken, zien we de wieken van de Gouden Engel boven het groen uitsteken. Wat ook opvalt zijn de enorme aantallen spinnenwebben in het weiland…

Een hond komt ons blaffend en grommend tegemoet. Ik heb al wel mensen met honden gezien, maar dit dier lijkt zonder baasje te zijn… We stappen rustig verder, het beest gaat steeds agressiever blaffen en grommen. Op een gegeven moment schiet hij door het hoge, natte gras als een bliksemschicht langs ons en gaat nu achter ons te keer. Wij lopen verder, ikzelf wel enigszins op mijn hoede want me bewust van de sappige kwetsbaarheid van mijn welgevormde kuiten…

Van de andere kant komen een man en een vrouw aanlopen. Met een hond. Ons blaffertje schiet opnieuw langs ons en voegt zich bij de andere hond. Samen dollen ze in het hoge gras. Als we elkaar passeren, maak ik een opmerking over hun nogal agressief overkomende hond. “Ach, het is een eigenzinnig beestje, maar hij doet niemand iets hoor,” is het laconieke antwoord van de vrouw. Dit is duidelijk weer zo’n hondenbezitter zonder enige empathisch gevoel voor de mens die bang is voor honden en niks moet hebben van loslopende viervoeters… Vierendelen moeten ze dat soort dierenliefhebbers!

De rest van de wandeling verloopt zonder vernoemenswaardige gebeurtenissen. We kouten gezellig tot we weer bij de fietsen zijn. Wat zeg ik!? Tot we thuis zijn! Buurman en ik zitten nooit om gespreksstof verlegen.

Thuisgekomen spoel ik mijn voeten, kuiten en sandalen af onder de koude buitenkraan. Dan ga ik gauw naar de badkamer waar ik mijn voetjes helemaal schoon boen met warm water en heerlijk schuimende Marseillaanse zeep, en ze vervolgens droogwrijf met een zachte handdoek. Op mijn gemakje ga ik de keuken in en zet een geurig bakje koffie… Intussen zet ik alle ingrediënten klaar: ik ga appeltaart maken.