Vervolg van TT NN (1)

Naar Kolhorn

We verlaten de ‘jungle’, lopen onder het viaduct door en beklimmen de hoge, brede dijk die langs de Ringsloot ligt (vroeger dus de verlengde Langereis: het Waard-Groetkanaal). De ontwerper van deze Trage Tocht roemt het stuk over deze dijk, wij zijn er wat minder enthousiast over… Dat komt mede omdat het uitzicht naar links wordt bedorven door een zonnepanelenpark: parallel aan de vier kilometer lange dijk is men bezig een vier kilometer lange strook vol te zetten met zonnepanelen. Verderop in de polder worden nieuwe windmolens geplaatst… De Groetpolder als leverancier van groene energie! Nuttig, nodig, lelijk…

De andere reden voor dat wat minder uitgesproken enthousiasme, is dat dit een vrij eentonig stuk is: de paar flauwe bochten in de dijk zijn de hoogtepunten van dit traject (“Oppassen GJ, niet uit de bocht vliegen hé!”). Maar goed, de andere kant van het verhaal is: vier kilometer lopen met de wind in je haren, de zon in je gezicht en gras onder de voeten… dat is natuurlijk geweldig!

We gaan in het hoge gras zitten in de flank van de dijk en eten een hapje. Daarna lopen we verder. Voor ons uit rent een eend op het pad. Het lijkt wel alsof ze voor ons op de vlucht is. Telkens als wij even stoppen om een foto te maken of ergens naar de kijken, vergroot de afstand tussen ons en Eend. Opvliegen doet ze niet… maar als we op een gegeven moment toch te dichtbij komen, fladdert Eend door het hoge gras de dijk af en zien we wat er aan de hand is: een gebroken vleugel… wegvliegen is er niet meer bij!

Aan de overkant van het water staan een paar rijen bomen. Tussen het groene loof schemert af en toe het rood van een pannendak. Die boerderijen staan langs de Groetweg, die ik bijna elke ochtend afreed op weg naar mijn schooltje in Slootdorp. Het is de rand van de enorme droogmakerij de Wieringermeer… Op een enkele plek kun je er een blik op werpen. Ook hier veel windmolens… Ik weet dat er over die windmolens het nodige is gezegd! Niet iedereen was/is er blij mee, maar ze staan er wel.

Aan de oever ligt de Hoop doet leven aangemeerd… een heerlijk stekje voorwaar! Wij zien de afstand tot de benzineopslagtanks van Avia Marees dichterbij komen. Daar maakt de dijk een haakse bocht en loopt verder langs breed, open water: het Kolhorner Diep. Rechts zien we de Westfriesche Sluis, die boten schut naar de erachter gelegen Westfriesche Vaart.

Kolhorn

We naderen eindelijk Kolhorn, ooit een vissersdorp gelegen aan de Zuiderzee… nu ligt het 20 kilometer af van groot water. Op de dijk zie je nog een oude turfschuur (museum) en een paar vissersboetjes staan. Het dorp zelf ligt knus achter de hoge dijk en het loont zeker de moeite om de tijd te nemen om hier rond te kijken! Wij nemen echter eerst de tijd voor een terrasje… Een blondje van Affligem lest mijn dorst. Dan lopen we door tot bij de Turfschuur. Op de lantaarnpaal er tegenover laat een groot aantal routestickers zien dat je hier naar beneden moet, het bruggetje over en dan voort langs het water. Mooie huizen, mooie tuinen, een mooie kerk (17^de eeuw) die helaas gesloten is zoals de meeste kerken en kerkjes in Noord-Holland….

Kromme Gouw

Voorbij het dorp lopen we even op asfalt maar al gauw dalen we af, een graspad op. Bij een gemaaltje wacht ons het zoveelste overstapje… en dan gaan we lopen langs de Kromme Gouw, een oud veenriviertje. Het is nu stilstaand water; er zowat naast ligt het kanaal Omval-Kolhorn, een drukke pleziervaartroute. Dit traject vind ik het hoogtepunt van de wandeling. Je loopt hier echt ín het landschap, er dwars doorheen, ik voel me een met de polder… De kronkelende Kromme Gouw is zó mooi!

We moeten weer over een schrikdraad stappen, op het pad staan schapen te grazen. Meestal houden die afstand van mensen en dat is nu niet anders – op een lam na, dat blatend op ons af komt lopen en zich graag laat strelen. Wat een stugge, ruige vacht hebben die beesten toch… Voorbij het huisje dat er picture postcard uitziet, komen we langs het veel bredere kanaal te lopen. Over de lage dijk wandelen we tot aan de Mientbrug. Daar liggen in een zijarm enkele schepen afgemeerd. Ik maak een opmerking over het lelijke mintgroene kleurtje waarmee een ervan is geschilderd. GJ weet te vertellen dat dit een typische kleur is: scheepsgroen.

We moeten nog één brug verder… Een boer is voor ons uit de dijk aan ’t maaien (namens alle wandelaars: dank u wel!). We houden wat afstand want hij maakt enorm veel herrie! Vanaf de Lutjewinkelbrug is het 200 meter lopen. Daar staat mijn autootje… Even alle deuren open opdat we niet het gevoel zouden krijgen een oven in te stappen… Dan rijden we naar Nieuwe Niedorp waar GJ’s auto lekker in de schaduw staat. We nemen afscheid. Het was weer een mooie wandeling en een gezellige dag!