Wat een mooi boek! Ik ben helemaal stil als ik het dicht klap…

Ik ben lid van een Facebook groep ‘Boek per week’. De bedoeling is dat je elke week (ten minste) één boek leest. Welnu: dat haal ik niet. Maar je komt in die groep wel (titels van) boeken tegen en mensen die het boek hebben gelezen en er kort iets over vertellen. Blijkbaar sprak dit boek me aan en ik bestelde het bij de bibliotheek: een Franstalig exemplaar en een exemplaar in het Nederlands. Dat laatste heb ik niet opengeslagen. Philippe Claudel schrijft in zulk eenvoudig, mooi Frans dat wie de taal een weinig machtig is, hier niet al te veel moeite mee zal hebben…

Monsieur Linh is op weg naar een land, per schip. Hij heeft zijn kleinkind Sang diû bij zich. Beiden hebben de gruwelen van een oorlog overleefd. Ze zijn de rijstvelden ontvlucht, en dus ook het dorp waar ze woonden, de bergen die een machtig decor vormden, het eenvoudige leven dat ze daar in alle rust en tevredenheid leefden.

Het schip legt aan in de haven van een (Franse?) stad. Monsieur Linh en zijn kleindochter worden door een dame naar een gebouw gebracht waar vluchtelingen leven. Hij deelt een dortoir met twee andere gezinnen uit zijn land die hem wel zijn eten geven – dat vraagt de eerbied die de traditie hen voorschrijft – maar hem niet au sérieux nemen. De kinderen spelen, de vrouwen doen de huishouding en de mannen kaarten of spelen het spel mah-jong, en drinken sterke drank gestookt van rijst. Af en toe beschuldigen ze elkaar van valsspelen en breekt er een heftige ruzie uit. Monsieur Linh leeft aan de zijlijn van dit vluchtelingenbestaan… hij bemoeit zich nergens mee.

Na een paar dagen waagt Monsieur Linh zich naar buiten en rust na een paar blokjes om, uit op een bankje. Naast hem gaat een grote, zware man zitten die een gesprekje aanknoopt. Monsieur Linh zegt beleefd goeiedag in zijn taal; de man denkt dat hij zich voorstelt en noemt hem voortaan monsieur Tao-laï. Het kleine meisje wordt ook netjes voorgesteld: Sang diû. Monsieur Bark, zo heet de man, maakt daar liefdevol Sans Dieu van… De man rookt aan de lopende band sigaretten. Zijn vrouw is onlangs overleden; zij bediende de draaimolen in het park aan de overkant van de straat… Monsieur Bark heeft voldoende aan een aandachtige toehoorder.

Langzaam ontwikkelt zich tussen beide mannen een bijzondere vriendschap, die wreed wordt verstoord als monsieur Linh van de ene op de andere dag wordt overgeplaatst naar een groot kasteel, een rusthuis, aan de rand van de stad, waar hij de rest van zijn dagen mag slijten. Gelukkig mag Sang diû met hem mee, maar monsieur Linh mist zijn vriend monsieur Bark ontzettend…

Ik geef dit boek ⭐⭐⭐⭐⭐. De eenvoud van de taal en het verhaal staat in een prachtig contrast met de thema’s die worden aangesneden: vluchtelingen en vriendschap. Die eenvoud is wat mij betreft ook de kracht van het boek…

La petite fille de monsieur Linh is oorspronkelijk uitgegeven door Editions Stock (2005). De Franstalige versie die ik las (Le Livre de Poche, 2014) telt 184 blzn. en heb ik geleend van de bibliotheek. Vertaald als Het kleine meisje van meneer Linh en uitgegeven door De Bezige Bij. Eveneens via de bibliotheek te bestellen.