We zijn nu eind april en ik ben voorzichtig aan ’t opbouwen met lopen… Er is een grijze, winderige zondag voorspeld maar aan het einde van de ochtend lijkt er volgens meerdere weerapps een breuk in de bewolking te zitten – en die willen we meepakken. We parkeren net ten noorden van Bakkum Noord: Noorderstraat heet de parkeerplaats. Tijdens de rit ernaartoe bespeuren we inderdaad de eerste blauwe scheuren in het wolkendek en als we uitstappen, hebben we gelijk een felle opklaring te pakken. Zon en wolken zullen mekaar de komende drie uur in sneltreinvaart afwisselen. De wind, nu kracht zes, wordt straks kracht acht!

Vlakbij de parkeerplaats ligt een retraitehuis: Transitium ZeeVELD – Geef je leven een wending. Eerlijk gezegd ga ik zowat over mijn nek als ik dat soort kretologie lees… Het retraitehuis interesseert me trouwens ook niet, mijn blik wordt getrokken door het enorme weiland dat erachter ligt: een zee van wiegende pinksterbloemen… Om erover uit te kijken, moet je over een zanderig pad lopen tot bij een slagboom. Het pad is veranderd in een modderbrij en ernaast klatert letterlijk een beekje dat het water afvoert uit het aanpalende bos!

En inderdaad, we beginnen onze wandeling over het fietspad, want het paadje door het bos is overstroomd! Na een paar honderd meter verlaten we de verharde weg en lopen we een zandpad in. PWN heeft hier met buizen onder het pad een doorvoer gemaakt voor het overtollige water! We lopen nu aan de andere kant van het pinksterblommenweiland. De voorjaarskleuren zijn zo mooi en sprankelend als de zon van de partij is!

De afgelopen weken heb ik mijn wandelradius voorzichtig uitgebreid. Van vijftig meter naar honderd meter, driehonderd meter… en gisteren bijna twee kilometer. Aan het einde van het pad zit de eerste kilometer er al op. Ik heb geen zin om nu al terug te keren naar de auto dus ik besluit nog een stukje mee te lopen met vrouwlief.

We komen bij het zogenaamde Weitje van Brasser. Tot mijn grote genoegen worden de eigenaren van een loslopende hond op de bon gezet door de boswachter. Waarom vinden mensen het toch zo moeilijk om zich aan regels te houden? Ook een dame die over een koeienpaadje komt aanlopen wordt door de boswachter aangesproken; zij komt er vanaf met een waarschuwing. Wij moeten onze toegangskaarten laten zien: geen probleem. Het is altijd even zoeken op mijn telefoon naar de PWN app, dat wel.

Op plaatsen waar nooit water staat, liggen nu uitgestrekte duinmeertjes. We willen het paadje ten noorden van het Weitje van Brasser nemen, maar dat gaat ‘m niet worden: het pad is veranderd in een beek!

Honderd meter verderop loopt er een parallel pad door het bos, dat blank staat. Na twee minuten lopen we ook hier vast. Het pad wordt steeds modderiger en ten slotte verdwijnt het helemaal onder water… Omkeren maar!

Er zit niets anders op dan het fietspad te volgen tot we bij de Scheilaan komen, maar eerst nemen we een lange rust op een bankje tegenover een prachtig bloeiende vogelkers: ik wist niet dat die boomsoort zó groot kon worden!

Ook op de Scheilaan moeten we door een paar zompige plekken navigeren en mijn blauwe wandelschoenen hebben daarna de kleur bruinzwart. Ik voel dat het koude water naar binnen sijpelt… Maar voorbij de tweede bocht ligt de zandweg er droog bij en zonder verdere uitdagingen bereiken we het grote meer op het Doornvlak en het Boetje van Kees: een vogelkijkhut.

De boswachter vertelde ons daarstraks dat hier Geoorde Futen te zien zijn en inderdaad, we zien een stelletje op het water. Ze zitten overigens meer onder dan op het water! Elke keer als een van de twee boven komt, hoor je het geklik van de camera’s van de aanwezige vogelaars!

Na een tijdje heb ik er genoeg van en lopen we verder. Gezien de hoeveelheid water in het duinmeer, vermoed ik dat het pad aan de westkant overstroomd is. Dat wil ik wel eens zien. We zijn verbijsterd: de paden hier zijn veranderd in brede rivieren en overal staat water. Er is geen doorkomen aan!

We keren op onze schreden terug en lopen maar weer over het fietspad naar het Weitje van Brasser. Na alweer een rust – maar het gaat goed, mensen, het gaat goed! – lopen we het bos in naar een brede greppel die door mensenhanden is gegraven en waar altijd wel water in staat. Nu staat er geen water – het stroomt er!

Intussen is de wind aangewakkerd tot een stormachtige wind. De kruinen van de bomen zwiepen heen en weer en er komt een inktzwarte lucht aanzetten. Mijn voet begint pijn te doen maar de wandelstok brengt verlichting. We houden het droog tot aan de auto. De paarse wolk is inmiddels uiteen gewaaid en de regen beperkt zich tot wat gespetter op de voorruit.

Zes kilometer hebben we gelopen. Ruim drie uur hebben we erover gedaan en meermaals hebben we een rustpauze genomen op een bankje. Maar ik ben blij, zó blij dat ik dit alweer kan! Tijdens de rit naar huis vindt mijn linkerbeen het niet fijn om de ontkoppeling in te trappen, maar zonder problemen komen we thuis. De wandelschoenen worden schoongespoeld, ze zijn weer blauw! Ik eet twee sneetjes roggebrood met kaas en drink een mok Engelse thee. Daarna leg ik me op de bank en val in slaap. Een welverdiend middagdutje, daar kan ik zo van genieten…