Ik heb weer twee mooie boeken gelezen en ik wil met de wereld delen waarom ik ze zo mooi vind. Het ene boek is voor grote mensen: Nachtboot naar Tanger, geschreven door Kevin Barry, een Ier geboren in Limerick. Het andere is voor alle leeftijden: De zusjes uit het Verzonken Moeras, van Lucy Strange, een Engelse geboren in Canterbury.

Algeciras

Charlie Redmond en Maurice Hearne (Moss) zitten op een bankje in de veerhaven van Algeciras, een van de drukste havens ter wereld waar het een komen en gaan is van ferry’s met name uit Afrika. Charlie en Moss wachten op Dilly, de dochter van Maurice (maar misschien wel die van Charlie…). De beide heren zijn niets meer en niets minder dan berooide, aan lager wal geraakte Ierse drugscriminelen: hun levens liggen aan diggelen. Ze hebben het vermoeden (of is het meer dat ze de hoop koesteren?) dat Dilly hier vannacht de boot neemt naar Tanger. Dilly is drie jaar geleden weggelopen toen haar moeder Cynthia op sterven lag.

Het verhaal begint op de avond dat Charlie en Moss zitten te wachten op de nachtboot naar Tanger en eindigt in de vroege uurtjes van de volgende dag als ze onverrichterzake de terminal uitlopen, Algeciras in… Het leven van de twee vrienden is onderwerp van de gesprekken op het bankje: herinneringen worden opgehaald. En die herinneringen worden ingekleurd in de hoofdstukken die het verhaal in de haven afwisselen. Gaandeweg komen we steeds meer te weten over de twee en dat zijn bepaald niet altijd verheffende verhalen. Toch voel je wel een soort sympathie jegens deze mannen die zich aan de rafelrand van de maatschappij bewegen.

Een groot deel van het leven van beide mannen speelt zich af in het westen van Ierland, in Cork en op het schiereiland Beara, waar wij onlangs in de kerstvakantie een week vakantie doorbrachten. Bij veel van de plekken die in het boek worden genoemd, heb ik dus beeld en dat voegt wel een soort van extra dimensie toe.

Hoewel het een behoorlijk tragisch verhaal is, valt er toch ook geregeld te grimlachen… Niet voor niets verklapt de tekst op de achterkant van het boek dat dit verhaal ‘een prachtig geschreven, zwart-komische reis naar de afgrond is’ (The Guardian). De Britse schrijver Max Porter voegt daaraan toe: “Ik hield van de waarheid in dit boek, gedrenkt in geweld en romantiek.” Ik zou het zelf niet beter kunnen zeggen…

Samengevat: dit boek = smullen! En van Kevin Barry ga ik nog eens iets anders lezen.

Romney Marsh

De Romney Marsh is een dunbevolkt draslandgebied in de Engelse graafschappen Kent en East Sussex in het zuidoosten van Engeland. Het gebied beslaat een oppervlakte van ongeveer 260 km². De Romney Marsh is laag gelegen; sommige delen liggen zelfs onder de zeespiegel. Het gebied lijkt dus wel een beetje op Nederland, want het land is vlak en doorsneden met sloten en kanaaltjes. Grofweg zou je kunnen zeggen dat de Romney Marsh (marsh betekent drasland, moeras) tussen Folkestone en Hastings ligt. Aan de kust liggen enkele volkse badplaatsen (bijv. Dymchurch) maar ook historische pareltjes als Winchelsea en Rye worden tot de Romney Marsh gerekend. Kortom, leuk om daar eens een kijkje te nemen als je Groot-Brittannië in reist via havens als Dover en Folkestone! Wij passeerden er in 2019 op de heen en terugreis naar Normans Bay (bij Eastbourne). Meer weten over de Romney Marsh? Klik hier!

“De Wereld, zo zeggen de beste geografen, is verdeeld in Europa, Azië, Afrika, Amerika en Romney Marsh,” aldus een quote op het kaft van The Ingoldsby Legends, een verzameling mythen, legendes, spookverhalen en gedichten geschreven door ene Thomas Ingoldsby of Tappington Manor, pseudoniem van een Engelse predikant die Richard Harris Barham heette. O.a. dit boek heeft schrijfster Lucy Strange geïnspireerd bij het schrijven van haar boek De zusjes uit het Verdronken Moeras (originele titel: Sisters of the Lost Marsh). “Het boek is een gothic plattelandssprookje,” schrijft ze in haar nawoord. “De weiden in het zoutwatermoerasland (van de Romney Marsh), greppels vol riet, grazende schapen en eenzame dorpjes waren tijdens het schrijven nooit ver uit mijn gedachten.”

Ooit lagen hier dus levensgevaarlijk moerassen. Het leven van de mensen was hard: tot in de jaren ’30 van de 18^de eeuw overleden de mensen hier vaak aan malaria (sommige bronnen vermelden zelfs malariaslachtoffers tot 1910!)! Geen wonder dat dit mistige, natte, zompige land het decor vormde voor allerlei legenden en spookverhalen. De zusjes uit het Verdronken Moeras maakt daar dankbaar gebruik van.

Nate Fernsby heeft zes dochters. Zijn geliefde vrouw May is kort na de geboorte van de drieling gestorven. Nu woont Nate op de boerderij van zijn schoonmoeder, een vrouw van aanzien in het dorp, maar er zijn er ook die haar verdenken van hekserij. Opoe neemt de kinderen Fernsby in bescherming tegen hun angstige, boze vader: Nate is namelijk bang voor De Vloek van Zes Dochters en kan niet wachten om zijn oudste dochter uit te huwelijken, een van de manieren om onder de vloek uit te komen. Maar Grace wil niet trouwen met Silas Kirby en op de nacht dat het Vollemaanscircus uit het dorp vertrekt, verdwijnt Grace. Willa, de derde dochter, is de hoofdpersoon in het boek. Op het machtige paard Flint gaat ze achter haar zus aan. Paard en meisje zoeken hun weg door de walmende moerassen waar de Moeraskoning huist… Menigeen is door hem van het goede pad gelokt en nooit is nog iets van hen vernomen. Geraakt Willa aan de andere kant van het moeras? Gaat ze Grace terugvinden? Als je dat wil weten, moet je dit magische boek zelf lezen.

Het is een kinderboek (B-boek in de bibliotheek). Als ik nu nog schoolmeester was geweest, had ik het voorgelezen aan mijn klas… Ik ga zeker op zoek naar de andere boeken van Lucy Strange…