Heerlijk geslapen… en vroeg wakker. Buiten is het bepaald fris en ook grijs, maar we besluiten om, zoals afgesproken, de auto te laten staan en naar de bakker in Grand-Halleux te lopen. De wandeling begint met een klim langs de Rue Claudlisse, het dorp uit. Ennal ligt in het dalletje van de Ruisseau dit Noire Fagne die zijn oorsprong vindt op de hoogten richting Mont-le-Soie. Eenmaal boven ontvouwt zich een panorama over de Salmvallei. In het Frans heet de Salm la Glaine. Aan de Salm (en aan de spoorlijn Luik <-> Luxemburg) ligt Grand-Halleux, een typisch Waals dorp met veel natuurstenen huizen dat her en der is verprutst door allerlei nieuwbouw en een gebrek aan een goede planning. In het dorp vind je een kleine épicerie, een bakker, een slager, een apotheek en een meubelwinkel; net buiten het dorp staat een friterie.

Ennal was ooit een arm gehucht. Ik loop al ruim 45 jaar in dit stukje Ardennen, kwam vaak door Ennal en de laatste 25 jaar verbleven we vaak ín Ennal. We hebben het gehucht zien veranderen. Ten eerste is een behoorlijk aantal huizen omgebouwd tot vakantiewoning: privé buitenverblijf of te huur voor mensen zoals wij. Daarnaast heeft een vleeshandelaar uit Mol (Antwerpse Kempen) zowat alle weilanden en akkers rond Ennal opgekocht en daarop grazen zijn koeien, veelal prachtige Salers runderen met hun prachtige horens. Er lopen ook stieren rond van het zgn. witblauwe ras (blanc bleu Belge). De veehouderij levert werk op. Beide factoren hebben bijgedragen aan een zekere herwaardering van het dorp.

Op weg naar de bakker zien we een fors exemplaar staan, te midden van zijn beminnelijke Salers dames…

Na het ontbijt gaan we natuurlijk op stap: de Ardense wouden roepen! Dochterlief loopt naar Trois-Ponts voor een vergeten boodschap, vrouwlief en ik maken een ommetje vanuit ons huisje richting Mont-le-Soie. Af en toe komt de zon er stralend door, maar de bewolking overheerst… Hoe vaak hebben we deze wandeling niet gemaakt? Zelden kwamen we mensen tegen, maar in tijden van corona is niets hetzelfde; voeg daar aan toe dat het de zondag van het Hemelvaartweekend is… en dan begrijp je dat we geregeld wandelaars tegenkomen! Af en toe moeten we zelfs even wachten om mensen te laten passeren: wij maken alleen foto’s met mensen erop die we kennen 😉.

We klimmen weer het dalletje uit via de Rue Claudlisse en lopen over een breed karrenspoor richting de bosrand. Daar begint een heerlijk pad. Ze zon komt er flink door en we genieten van het uitzicht op de weilanden en op Ennal…

Na een tijdje verdwijnt het pad het bos in. Het stijgt gestaag. Er liggen veel plassen, op sommige plaatsen lijkt het alsof we door een beekje lopen… Net voor het pad de asfaltweg naar Mont-le-Soie bereikt, kiezen we een smal paadje dat door een beukenbosje naar een stenig pad aan de andere kant van het valleitje voert, waarlangs we terug richting Ennal lopen.

Na een tijdje komen we weer boven de weilanden rond Ennal. Het begint te regenen. We volgen de bosrand en schuilen even in een schuilhut. Die is daar gebouwd voor de ontvangst van schoolklassen; in het bos op de helling is een didactisch leerpad uitgezet met veel informatie over planten en dieren, de geologie en het bosbeheer.

Het regent niet door en we besluiten onze wandeling wat langer te maken. Een brede bosweg voert ons weer het woud in. Na een kleine kilometer nemen we een klein paadje dat naar de gué (doorwaadbare plaats) door Ruisseau de Mont-le-Soie brengt. Van hieruit volgen we het pad langs en boven het klaterende riviertje tot we andermaal bij de weilanden rond Ennal uitkomen. De zon breekt geregeld door, en brengt behalve mooi licht ook weldoende warmte…

Het pad komt uit in het dorpje, bij het kleine kapelletje: la Chapelle Notre-Dame de la Délivrance d’Ennal.

Zondagmiddag doen we het rustig aan. Ik ga zelfs een tijdje naar buiten: uit de wind in het zonnetje én met twee truien aan is het heerlijk lezen onder het genot van een Chimay rouge. Na het avondeten besluiten we om langs de Rue des Fusillés naar de bosrand te klimmen. De zon komt er prachtig door, het is een heerlijke avond – maar wel koud!

Ten slotte dalen we weer af. We komen langs een huis waarvan de zijgevel uit vakwerk bestaat (zoals je wel vaker ziet in deze streek). Ooit hebben mijn ouders eraan gedacht dit huis te kopen als buitenverblijf, maar dat plan is nooit uitgevoerd…

Onze eerste Ardennendag zit erop. Wat heb ik genoten… Door corona hebben we een paar keer moeten annuleren, dat hebben we dus deze keer niet gedaan. Als er iets is wat ik mis daar waar ik woon, in Alkmaar, dan is het de nabijheid van Wallonië, en meer bepaald dit stukje Ardennen…