Er wordt voor vanmorgen nog redelijk weer voorspeld en dus rijden we na het ontbijt naar Bakkum Noord. Ik besef nog maar eens hoe bevoorrecht ik ben dat dit zomaar kan… De kans op zonneschijn is nihil, grijs is de tint die het uitspansel onomwonden domineert, en dat heeft zijn weerslag op de kleuren in het landschap…

Het is opvallend hoe groen de natuur er nog bij staat, ondanks het feit dat je er ook niet omheen kunt kijken dat de herfst wel degelijk is begonnen. Het weer benadrukt dat vandaag. Er staat een koud en strak zuidwestenwindje en ik ben blij met de sweater plus jas die ik ik heb aangetrokken: precies goed, niet te warm en niet te koud. Ook de plantenwereld laat zien dat de terugtrekkende beweging richting het ‘dode’ seizoen is ingezet. De grassen vergelen, de duindoorn verzilvert, de berken vergelen… En ondanks al die groen-te, kan de wind op de paden her en der reeds spelen met wat knisperend-dorre bladeren.

We volgen de rode driehoekjes van de Weid-van-Brasser-route. Deze route is ong. zeven kilometer lang. We hebben ‘m al vaak gelopen, dus hier snoepen we er een paar honderd meter af, daar breien we er enkele honderden meter aan vast. Die zeven kilometers doen we heus wel…

Het weid van Brasser ontleent zijn naam aan de laatste bewoner van de schaapsherderwoning, die hier tot 1914 stond! Het weidelandschap lag er vrij saai bij en in 1997 is er hier – naar goede Nederlandse traditie – aan natuurbouw gedaan. Ik herinner me dat nog goed, we woonden nog niet zo lang in het Alkmaarse en ik had De rode zwaan van Sjoerd Kuiper (die in Bakkum woonde) gelezen. Dat boek speelt zich o.a. af bij het duinmeer achter Bakkum Noord en ik wilde daar wel eens een kijkje nemen. Tijdens de wandeling zagen we opeens een enorme, door bulldozers omgewoelde zandvlakte waar in het midden een duinmeer schitterde. De door bemesting ontstane monotone begroeiing van voornamelijk duinriet was verwijderd tot aan het schrale kalkrijke duinzand. Van het in 1929 aangeplante bos werd twee en een halve hectare gekapt, zo lazen we, om onder andere de dynamiek in deze omgeving te herstellen. Rechts van die enorme vlakte liep een smal pad op de grens van bos en zand. Ik vond er niets aan… Op de foto hieronder zie wat er van geworden is: schitterend toch! Vandaag zitten er enkele zwanen, een hele hoop meerkoetjes en een paar dodaarzen!

Even verderop kijken we uit over het Doornvlak. Heel vaak staat hier een kudde Schotse hooglanders te grazen, maar vandaag zijn het de Exmoor pony’s die hier een grasje staan te pikken…

We lopen verder… Af en toe trekt de grijze lucht nog wat grijzer dicht en valt er een spatje regen. De wind in mijn haren, de druppels in mijn gezicht… Ik loop te genieten: zó de elementen te beleven, zalig! Op een gegeven moment echter is het gedaan met dat gedruppel, en begint het door te regenen. Op dat moment lopen wij alweer in de beschutting van het machtige bos. Beuken, eiken, esdoorns, grove dennen, samen zorgen ze voor een beschuttende deken. Nagenoeg droog bereiken we de auto!

Onderweg zien we ook andere herfstsporen… Niet veel, maar ze zijn er wel. Ik denk dat het hele kleuren- en geurenpallet van de natuur de komende dagen en weken flink gaat veranderen… Hopelijk pakt de herfst ook uit met een paar zonovergoten dagen zodat we al die pracht en praal mooi kunnen vastleggen op de gevoelige plaat… de sensor, bedoel ik.