Het kwam er vandaag eindelijk weer eens van: een wandeling in de duinen. We kozen voor de Westert, bij Egmond-Binnen waar ook de Adelbertusabdij staat, die een leuke winkel heeft die ik in feite moet vermijden. Tegen beter weten in stapten we daar toch naar binnen, ik moest me flink inhouden om niet met een paar boeiende boeken weer naar buiten te komen. Nu beperkte de schade zich tot enkele abdijbiertjes en nog wat klein spul.

We parkeren de auto en stappen door het klaphekje het Noord-Hollands Duinreservaat in. Er ligt licht op het landschap, én er drijven dreigende wolken boven ons hoofd. Altijd een mooie combinatie!

Hoewel het een natte zomer is geweest, liggen veel landjes die in het voorjaar onder water staan, helemaal droog. Sterker: ze zijn gemaaid en het maaisel is gebruikt om de zanderige paden te bedekken, wat aangenamer loopt dan baggeren door mul zand! Ook de grote plas achter het Liobaklooster ligt droog; grotendeels droog, moet ik zeggen. De lila watermunt en de paarsroze kaarsen van de kattenstaart zijn verdord en kleuren de plas roestbruin.

Naast het geel van de grassen, het grijsgroen van de duindoorn en het paars van de wolken, valt er nog een andere kleur op: het viltige wit van de blaadjes van de abelen: een van mijn lievelingsboomsoorten.

Op een veldje langs het fietspad dat we een tijdje volgen, staan een paar hooglanderkoeien te grazen. Hun roodbruine vacht kleurt prachtig bij de uitbundige herfstsymfonie!

Hier en daar breekt het wolkendek even open en wordt er een gulle scheut licht over het landschap gegoten… Maar dan schuift er vanop zee een nogal bijzondere, egaalgrijze wolk voor de zon…

Zon weg, kleur weg… maar het blijft wel gewoon lekker wandelen. De thermometer stond kort na de middag op 20^oC, en daar is nu echt nog 16^oC of 17^oC van over!

Pas tegen het einde van de wandeling keert de zon terug, en dat maakt dat de camera’s toch weer volop gaan draaien!