Kerst 2018 zit erop. Dat is wel het minste wat ik kan zeggen en het klopt nog ook. Althans, bijna: Tweede Kerstdag heeft nog een uur te gaan. Een kniesoor die daar op let.

De nieuwe van Paul McCartney heb ik de afgelopen dagen meermaals gedraaid en er staan echt enkele pareltjes op. Thans klinkt de stem van Raymond van het Groenewoud zachtjes uit de luidsprekers en hij is keinijg verliefd op een meiske.

Het was fijn om de kinderen thuis te hebben. Zoonlief is intussen weer naar Amsterdam vertrokken, morgen brengen we mijn moeder een bezoek en onze dochter naar huis.

We hebben dia’s gekeken, ouderwets dia’s gekeken! Echte dia’s met een echte diaprojector op een echt diascherm. We reisden terug naar de jaren 1990-1996. Wat een snotneus was ik nog… van overtollige kilo’s nog geen echte sporen! Kortom confronterend.

(Nu maar hopen dat mijn lieve broers geen aanstoot nemen aan het feit dat ik hen zomaar op internet keil.)

Verder hebben we lekker en niet overvloedig gegeten, gepraat, gelezen, schoonmoeder/oma bezocht en een rondje in de duinen bij Bakkum gelopen. En ik heb wat in huis gerommeld en wat voor een cursus gedaan…

Intussen roept Raymond van het Groenewoud de mensheid op om een jongen zijn zaligheid te geven en vind ik het tijd om een boek te pakken en straks het licht uit te doen.

Op naar Oud en Nieuw, de jaarwisseling, naar Silvester und das Neues Jahr.