Een tijdje geleden las ik voor het eerst een boek van Robbert Welagen: Antoinette. Ik vond het een mooi verhaal, goed geschreven, heel sfeervol, een beetje unheimisch. Dus koos ik in de bibliotheek opnieuw voor een Welagen… Het werd Porta Romana. Waarom ik nou net die titel koos, kan ik me niet meer herinneren.

Laat ik beginnen met een Volkskrant recensent die over een ander boek van Welagen (Philippes middagen) het volgende meldt: “Welagen laat zich kennen als de verteller die schrijft als een schilder, of beter, als grafisch kunstenaar. Zijn voorkeur ligt niet bij de kwast. Een verftoets is hem te emotioneel, te persoonlijk. Afstandelijkheid, verlatenheid, kilte; dát wil Welagen verbeelden. Het is hem opnieuw goed gelukt.“

Deze recensie is achterin Porta Nigra opgenomen – met als doel, veronderstel ik, de lezer aan te sporen of te verleiden nog meer boeken van Welagen te lezen. De recensent eindigt immers positief: “Het is hem opnieuw goed gelukt.”

Welnu, ik moest terwijl ik las, doorlopend óók aan een schilder denken. Aan een bepaalde schilder zelfs… namelijk aan Carel Willink, een Nederlands kunstschilder die wordt beschouwd als de belangrijkste schilder van het magisch realisme, een schilderstijl die een vervreemdende sfeer schept. De voorstellingen ogen reëel, maar zijn uitsluitend mogelijk in de fantasie. Dat magisch-realistisch sfeertje past helemaal bij de boeken van Welagen. In Porta Romana echter vond ik het nogal irritant.

Het boek verhaalt over een man die door een val zijn geheugen verliest en op zoek gaat naar herinneringen; op zich een aardig gegeven, lijkt me. Nauwgezet, niet gespeend van afstandelijkheid, plaatst Robbert Welagen opeenvolgende irrealistische gebeurtenissen in een realistische setting (Florence en Rome). Het verhaal heeft me echter niet gegrepen, kreeg me niet te pakken. Daar waar Antoinette me intrigeerde, boeide… doet Porta Romana weinig tot niets bij me. Het is dat het boek slechts 150 bladzijden telt en dat ik uiteindelijk wel wil weten hoe het afloopt, dat ik dit boek heb uitgelezen. Voor mij voorlopig geen boeken van Robbert Welagen meer. Wel blijf ik Antoinette koesteren.