Zomaar opeens gaan we er een dagje op uit. Dichtbij huis trouwens… Vrouwlief en ik rijden naar Bergen en parkeren bij de Franschman. Vanaf de parkeerplaats (die officieel Uilenvangersweg heet) maken wij gewoonlijk óf een wandeling ten noorden van de Zeeweg, óf een wandeling ten zuiden ervan. Elke wandeling kent wel zijn kleine variaties… Vandaag wil ik het anders doen: we wandelen een noordelijke lus, waar het kan over paden die we niet (zo vaak) nemen. En met de klok mee. En zo wordt dit opeens toch een heel ander om(merdepom)metje… (Na afloop van de wandeling, bezoeken we museum Kranenburgh, daarover meer in een aparte blog.)

Na een kort stukje fietspad gaan we linksaf en houden iets verderop, op de splitsing, opnieuw links aan. We zijn in een linkse bui, zo lijkt het wel. Maar altijd links aanhouden resulteert in een wandeling tegen de klok in – en ik heb al verklapt dat we vandaag met de klok meelopen. Inderdaad, als we op een fietspad komen, gaan we naar rechts. Maar hé! even verderop houden we toch weer links aan… en tijdens de wandeling nemen nóg driemaal een linkse afslag… Dat zegt wat over de kronkeligheid van de paden. Of van onze route. Of beide. Ach, maakt niet uit…

Tijdens het eerste deel van de wandeling lopen we door laag eikenbos waar de hengel welig tiert. Het is opvallend hoe goed de heide erbij staat. Hopelijk is het een prima zomer voor de heide en bloeit ze in augustus weer uitbundig! Naast het vele groen dat bij de prille zomer hoort, overheersen in het landschap het geel van de uitgebloeide grasjes en het rood van de bloeiende schapenzuring…

Halverwege zetten we ons op een bankje. Intussen is de jas allang in de rugzak verdwenen want hoewel het best fris is, heb je het al lopende gauw te warm…

We hebben een museumbezoek gepland en in tijden van corona betekent dat: een tijdslot! Om 13 uur worden we in Kranenburgh verwacht. We lopen keurig op schema en dan… ja, dan kom je een schaapskudde tegen en dat brengt enig oponthoud met zich mee want uiteraard willen we de schapen uitgebreid op de foto zetten. Het is bovendien een grote, gemêleerde kudde – extra leuk! We zien nergens een schaapsherder met hond(en), maar misschien houdt die zich verscholen in het bos…? Er is een soort mobiele afrastering geplaatst om de schapen in een bepaald gebied te houden… Aan die afrastering hangt een bordje: de Vrolijke Schapen. Daar word je toch zelf ook vrolijk van? Wil je meer weten over al die Vrolijke Schapen en hun herderin, dan kun je een kijkje nemen op de website vrolijkeschapen.nl.

Ons resten nu de laatste twee kilometer of zo richting de auto. We zetten er stevig de pas in want we willen niet te laat in het museum aankomen… We komen nog langs een plek waar goed te zien is dat het kort geleden flink heeft geregend – een speelveld is zwemplek geworden.

Zoals (bijna) altijd, heb ik onderweg weer foto’s gemaakt van de bloemen en bloemetjes die we zien bloeien…