Nog niet zo lang geleden vertelde ik wat meer over de Zuurvenspolder bij Bergen: een oude polder met de functie ‘waterberging’ en tevens NNN-gebied (NatuurNetwerk Nederland). Iets noordelijker, richting Schoorl, ligt de Oudburger Polder met daarin nog een gebied met de functie ‘waterberging’: Over ’t Hek. Ook hier is de NNN-status van kracht. Over ’t Hek ligt in de driehoek die wordt gevormd door de Schapenlaan, de Teugelaan en de Klaassen- en Evendijk. In het gebied staat een biodynamische zorgboerderij: de Noorderhoeve. (Wil je meer te weten komen over deze bijzondere boerderij, klik dan hier.)

Van 2001 tot 2004 werkte ik in Schoorl, op de sympathieke basisschool Teun de Jager. (Bijna) elke dag fietste ik door de polder, en dus ook over de Schapenlaan, naar mijn werk. Ik zag wel dat er onverharde zijwegen waren, maar die zagen er nogal privé uit en daarom heb ik ze nooit verkend. De laatste jaren zie je in Noord-Holland dat op steeds meer plaatsen boerenwegen, dijkjes, graskades enz. worden opengesteld voor wandelaars. Een goede ontwikkeling. Het creëren van het Wandelnetwerk Noord-Holland zal hieraan zeker bijgedragen hebben… Op de kaart van het WnNH had ik al eerder gezien dat er daar in de polder gewandeld kon worden, maar ik was er nog nooit gaan kijken…

Het is maandagavond, 21 juni, de langste dag. Ik behoor tot de pessimisten die op de dag van de zomerzonnewende met pijn in het hart vaststellen dat de dagen weer gaan korten… Het heeft vandaag de hele dag geregend – en dat bovenop de vele regen die er de afgelopen dagen viel! Ik wil wel eens gaan kijken of de waterberging in de Zuurvenspolder zijn werk heeft gedaan. Net als ik op het punt sta om op de fiets te stappen, komen buurman en buurvrouw aan fietsen, en zij adviseren me om naar Over ’t Hek te gaan kijken – ze komen er net vandaan, daar staat heel wat water! Zo gezegd, zo gedaan. Ik stel mijn plan bij en vertrek. In de weilanden staan overal plassen, maar ik zie pas de eerste ondergelopen weilanden als ik over de Schapenlaan fiets, bij de splitsing met de Klaassen- en Evendijk.

Genietend van de bloemrijke wegberm fiets ik een stukje verder. Aan de kleur van het grasland zie je of er is gemaaid. In één een van de weilanden rechts van de Schapenlaan staat het gras heel hoog en overal zie ik vogelwikke bloeien; her en der staan ook korenbloemen… Als je bedenkt dat de weilanden er vroeger overal zo hebben uitgezien, dan doet het zien van al die saai-groene graslanden toch wel enigszins verdriet… Ooit waren wij te gast bij een boer in de Yorkshire Dales. Hij vertelde dat de boeren er daar voor hadden gekozen om afscheid te nemen van veredelde grassoorten en weer alle ruimte boden aan het bloemrijke grasland van weleer. Zijn koeien waren minder ziek, hadden veel minder zorg van een veearts nodig… Híj was in elk geval om!

Tegenover de Oudtburghweg ga ik rechtsaf, een grindpad op dat verderop een kronkelende grasdijk wordt… Overal zie ik ondergelopen weilanden. In een van de plassen – te ver om er een duidelijke foto van te maken – staan drie lepelaars in het water… Afwisselend fiets en loop ik een stukje verder het dijkje op. Puur genieten! Net als ik op het punt sta om om te keren, komt er een auto de dijk opgereden. Voor de auto uit rent een hond die blaffend op mij afkomt. Blaffen wordt vervaarlijk grommen, ik voel me niet bepaald op mijn gemak. De auto stopt bij een weiland met schapen, een vrouw stapt uit en blaast op een fluitje. De hond is goed afgericht, reageert meteen en na nog een laatste boze blik op mij, draaft hij naar het vrouwtje… Met een armzwaai bedank ik haar en opgelucht fiets ik terug naar de Schapenlaan. Ik hecht namelijk nogal aan de heelheid mijner welgevormde kuiten, ziet u.

Ik fiets een stukje verder en sla weer rechtsaf, het Grote Heklaantje in. Ik kom nu langs de Noorderhoeve. Deze weg is geasfalteerd tot net voorbij de boerderij, dan wordt het een karrenspoor en uiteindelijk wordt het een graskade – daar staat een Amerikaans windmolentje, en op dat punt keer ik weer terug.

Ik fiets weer verder over de Schapenlaan richting Schoorl, ga voor de derde keer rechtsaf, nu de Teugelaan in. Die volg ik tot vlakbij de N9. Ook hier staan de weilanden behoorlijk nat en er wordt gepompt! Net voor de N9 stuit ik op een bordje van het Rekerepad: een wandelroute die min of meer de loop van de Rekere volgt, het riviertje dat eertijds vanaf Alkmaar en Bergen richting het Zijper Zeegat stroomde…

Over de Klaassen- en Evendijk fiets ik terug naar de Schapenlaan, en vervolgens door Zanegeest, over de Baakmeerdijk en de Oosterdijk terug naar de Kogerdijk. N9 over, vlotbrug over, bijna thuis… Goeie tip van de buurman en de buurvrouw!