Gek genoeg vind je op Wikipedia geen verwijzing naar het Wildrijk… En als je googelt naar het woord Wildrijk, dan vind je eigenlijk overal zo’n beetje dezelfde informatie… Dat is jammer, want ik vind dit kleine loofbos, dat gelegen is bij Sint Maartensvlotbrug, te midden van de bloembollenvelden, een intrigerende plek…

Dit stukje Nederland, de Kop van Noord-Holland, met als meest noordelijke plaats de stad Den Helder, lag eeuwenlang blootgesteld aan wind en water en kreeg pas zijn huidige contouren na de aanleg van de Afsluitdijk die in 1932 de woelige Zuiderzee afsloot en er het IJsselmeer van maakte… Ook de aanleg van het Noordhollandsch Kanaal veranderde de aanblik van de Kop. Van 1819 tot 1824 werd dit kanaal gegraven door een legertje van 9000 slecht betaalde arbeiders. Het werk was zwaar, alles gebeurde met schoppen, kruiwagens en paarden! Na de voltooiing werd achter de Balgdijk de Anna Paulownapolder drooggelegd; de werkzaamheden waren in 1846 klaar.

Veel bos zal er hier wel niet gestaan hebben en de weinige bosjes die er waren, dienden hoogstwaarschijnlijk als geriefbosjes voor de landbouwers die er ploeterden voor een schraal bestaan. Toch moeten er dus ook landgoederen hebben gelegen van rijke Amsterdamse kooplieden die wellicht in de duinen kwamen jagen. Het Wildrijk zou een overblijfsel van zo’n landgoed zijn… dat moeten we dan maar aannemen.

Van een landhuis is evenwel geen spoor te vinden, wel van bunkers die in de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers zijn gebouwd als onderdeel van de Atlantische Muur. Als mijn geheugen me niet in de steek laat, lag een aantal bunkers voorheen zichtbaar in het bos. Nu zijn de bunkers bedekt met aarde, zijn ze overgroeid en zijn het zijn vreemde, regelmatig gevormde heuveltjes die je her en der in het bos aantreft…

Het Wildrijk is 17 ha groot en wordt beheerd door Landschap Noord-Holland. Vroeger – hoor mij; o jongens, ik word oud – was het van Natuurmonumenten en mocht je er alleen in als je lid was van die club. En terwijl ik dit schrijf, ga ik twijfelen… Misschien was het altijd al wel in handen van Landschap Noord-Holland, maar mocht je er met je ledenpas van Natuurmonumenten in!? Ik weet het niet meer. In elk geval moest je destijds een parkeerplekje zoeken langs de smalle Belkmerweg; nu vind je een riant parkeerterrein aan de Zeeweg… Het is daar dat ik voor de tweede opeenvolgende vrijdag de auto parkeer. Vorige week wandelde ik een rondje door het Wildrijk met oud-collega Emile en was het bewolkt, vandaag heb ik mijn dierbare eega aan mijn zijde en schijnt de zon… Voor alle duidelijkheid: het een heeft niets te maken met het ander.

Waarom gaat een mens wandelen in een stukkie bos van ongeveer 750 meter lang en 225 meter breed? Wel, omdat daar in het voorjaar iets bijzonders is te zien: de bodem van het Wildrijk is dan bedekt met wilde hyacinten, die op veel plekken een prachtig paars tapijt vormen… Vorige week stonden we aan het begin van dit bloemenfestijn; vandaag lijkt de bloemenweelde op een hoogtepunt te zijn! Kortom, het is genieten! We volgen braaf de aangegeven route: houten palen met een gele kop en blauwe pijltjes.

Bij de ingang van het Wildrijk tref je meerdere informatieborden. Zo kom je te weten dat er in het bos een Bos der Omarming is gecreëerd. Dat is een herdenkingsbos voor overleden kinderen; door voor hen een boom te planten, vergeten we hen niet, is de gedachte. Verder is het Wildrijk een zgn. Geluksplek: de gemeente Schagen heeft haar inwoners gevraagd welke bijzondere plekjes er binnen haar grenzen wel niet te vinden zijn… Die plekjes – het zijn er inmiddels vijfentwintig – noemen ze Geluksplekjes. Bij de meeste Geluksplekken staat een Geluksbord met daarop drie Gelukstips. Welke tips er voor het Wildrijk gelden, weet ik niet meer… je moet er zelf maar eens een kijkje gaan nemen!

Eerlijk gezegd voel ik me al gelukkig als ik er die vrijdagochtend in alle rust mag rondlopen, genietend van al dat natuurschoon, van de doorkijkjes op de aanpalende bloembollenvelden (ook al besef ik heel goed dat dat gifbelten zijn…), van de vriendelijke wandelaars die we ontmoeten, van de zon die nog vrolijk haar licht over de bodem van het bos kan strooien want de bomen hebben nog amper blad… Ik hoop dat de lezer van deze blog gelukkig wordt van het lezen van dit stukje en van het kijken naar de foto’s hieronder…