De schilder heeft er vanmorgen zin in: “Vandaag blijft het droog, hoor!” zegt hij blij. Ik geloof hem graag – en heeft Willemijn Hoebert gisteren niet aangekondigd dat het westen het vandaag zéér waarschijnlijk droog houdt? Nou dan! Toch vallen er rond het middaguur al een paar spatjes regen en na de middag laat de zon zich niet meer zien. Omstreeks vier uur krijgt mijn behoefte aan een rondje frisse lucht de overhand en ik rijd naar de Kleimeer. Mijn weerapp laat op de satellietbeelden wat lichtblauw zien én een klein pitje paars dat onder Alkmaar langs trekt. Peter Kuipers Munneke vertelt onderweg op de radio dat er in Lelystad zonet bijna 20 mm regen in minder dan een uur is gevallen en dat Noord-Holland straks aan de beurt is. Ach…

Af en toe zwiepen de ruitenwissers over de voorruit. Als ik uitstap op het lege parkeerterrein, lijkt het wat harder te gaan regenen. Voor alle zekerheid open ik mijn paraplu – vooral om mijn camera te beschermen, immers na een eerdere regenwandeling begaf mijn schermpje het en ik heb geen zin om nu een nieuwe camera te moeten aanschaffen; dat zou me namelijk heel slecht uitkomen..

Van het parkeerterrein naar het pad om de Kleimeer is het een kleine 200 meter. Ik hoor het geroffel op mijn plu toenemen. Het is alsof er een regiment Schotse drummers wordt losgelaten… De reiger die eerst aan de oever in het water zat te turen, heeft hogere oorden opgezocht en kijkt het mismoedig aan.

Bij het hek van de rietopslag loop ik het pad langs het natuurgebied in. Ik blijf dit een prachtig uitkijkpunt over de Kleimeer vinden, in elk seizoen, bij elk weertype…

In de sloot is goed te zien hoe hard het nu regent… Wat ga ik doen? Doorgaan natuurlijk! Het was toch maar een klein rood pitje op het satellietbeeld? Zó over dus…

Ik loop verder, enigszins in de beschutting want de wind komt uit het noordoosten. Allengs wordt de lucht grijzer, worden de contouren vager, versluieren de beelden… Mijn schoenen en broekspijpen zijn al aardig doorweekt.

Stilaan begin ik de hoop op te geven dat dit een kort buitje is. Mijn gedachten gaan uit naar de woorden van Peter Kuipers Munneke daarnet. Lelystad… 20 millimeter… Noord-Holland… ’t Zal toch niet!?

Doorlopend worstel ik met mijn paraplu. Ik wil er mijn camera mee beschermen maar dat lukt niet zo makkelijk want de wind speelt een vervelend spelletje en een paraplu geklemd houden tussen je rechter kaak en je rechter schouder levert niet echt een goede grip op… Ik worstel door en sop verder… Het paadje is inmiddels veranderd in een riviertje en mijn oude schoenen zijn niet waterdicht. (Dat wist ik…)

Bij het huis gaat het pad omlaag. Dat is gewoonlijk een zompige sectie, dus ik besluit het hoger gelegen ruiterpad een stukje te volgen. Ook daar zijn de kuilen volgelopen. Ik loop door een brede plas en glijd uit – ik blijf ternauwernood rechtop! Ik ga nóg voorzichtiger lopen… Ik steek door naar de Zomerdel. Ook het schelpenpad dat daar ligt, is veranderd in een riviertje en als ik even later het bospad neem dat rechtstreeks terug voert naar de parkeerplaats, wordt het alleen maar erger… Sopping!

Aangekomen bij de auto, neemt de herrie van de Schotse drummers op mijn paraplu af… De bui is bijna voorbij. Ik ben doorweekt! Thuisgekomen ga ik meteen naar de badkamer: paraplu, broek, sokken worden opgehangen. De rugzak, de cameratas én de camera worden bij de verwarming gezet. De schoenen mag ik leeggieten… die kan ik morgen waarschijnlijk niet aan!

Hoe is het mogelijk hé!? Wie koopt er in godsnaam in de lente nog boerenkool? Ik! Vanmorgen. Bij Appie. Want we hadden nog een rookworst in de koelkast liggen… Ik kan je vertellen: de boerenkoolstamppot met worst smaakte zonet verrukkuluk. Met een herfstbockje erbij!