Van Cynan Jones, een schrijver uit Wales, besprak ik al eerder een boek: De lange droogte. Nu heb ik een tweede en een derde boek van hem gelezen: De burcht. Oorspronkelijke titel: The dig, m.a.w. De opgraving. Wat ik, het boek gelezen, een prachtige titel vind. En Inham. Oorspronkelijke titel: Cove.

De burcht

Met relatief weinig woorden, korte zinnen, korte stukjes, penseelt Cynan Jones ook in dit boek beelden, een gevoel, een sfeer. Een beklemmende, verzengende sfeer. We voelen het verdriet, de woede, de overlevingsdrang, de angst van de personages. We voelen de meedogenloosheid van het platteland, van de natuur, van de mens.

Daniel overleeft. Hij is een arme schapenboer, hij had dromen, plannen. Zijn vrouw is dood. Ergens in de buurt van zijn boerderij, woont een stroper, de grote man. Ook hij overleeft. Ergens in de buurt van zijn boerderij, in het bos, is een dassenburcht.

“Jones schrijft met inlevende behoedzaamheid over isolatie en verlies en met een onbewogen oog over de eenvoudige rauwheid van het leven van dieren.”

“De burcht is een in glasheldere, suggestieve taal geschreven meesterwerk over de eeuwige kringloop van jagen en gejaagd worden. En over het keerpunt dat ieder mens ergens heeft waarop alle vluchtwegen zijn afgesneden en hem niets anders rest dan de confrontatie aan te gaan.”

Een goede boekbespreking vind je achter deze link. Bovenstaande zinnen heb ik daar geleend. Beter kan ik het zelf niet zeggen…

Inham

Dit is een dunne roman, welgeteld 100 bladzijden. The dig is geschreven in 2014, Cove in 2016. Beide zijn dus relatief recente werken. Zijn laatste boek, De wetten van water (oorspronkelijke titel: Stillicide) verscheen in 2019. Dat heb ik nog in de kast staan. Eerst maar weer eens wat anders lezen 😊.

Inham gaat over een man die op zee ronddobbert in een kajak. Hij is zwaar verbrand door de zon. Wie hij is en wat er precies is gebeurd, weet hij niet meer. Komen we te weten waarom de ontredderde man daar in zijn eentje op zee rond drijft? Gaat hij gered worden? Zijn zwangere vrouw is aan de wal en weet niet waar hij is – hij liet alleen dat briefje achter: “Pluk sla x”.

Ook in deze roman bedient Jones zich van penseelstreken van taal waarmee hij een indringende sfeer en een enerverende spanning oproept. Hij schrijft als het ware poëtisch proza… zo precies geschreven en zo mooi. Je gaat als lezer helemaal op in de strijd van de man tegen de elementen en met zichzelf!

“Het licht verdween vroegtijdig door de regen. In eerste instantie een fijne, hardnekkige grijze motregen. Zelfs na al die tijd op zee, zorgde de regen voor een frisse geur van nat zout.”

“Hij stelde zich de felle stip voor, plotseling oogverblindend, een kring van as en de plotse geur van brand, zeewier dat knetterend vlam vat.”