Het strand van de Noordzee kan mij niet zo bekoren – althans grote delen niet – omdat de ongereptheid van de kust nergens echt tastbaar is, overal heb je wel een vorm van horizonvervuiling. Mijn lieve vrouw zegt dat ik moet werken aan een andere mindset. Waarschijnlijk heeft ze gelijk. Zoals gewoonlijk.

Vandaag hebben we bezoek uit Krimpen aan de IJssel en we besluiten naar Egmond aan Zee te rijden en aldaar een wandeling te maken. Het zonnetje schijnt en er staat een strakke zuidenwind. Naar Nederlandse maatstaven is het best rustig op het strand. We parkeren vlakbij het reddingstation van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM) en lopen het strand op. Eind september (op de eerste dag van de herfst) stond de vuurtoren nog ingepakt; nu staat hij in al zijn glorie te schitteren.

Het eerste deel van de wandeling gaat over het strand, langs de vloedlijn. Links van ons een vrij onstuimige zee, rechts de toeristische infrastructuur van Egmond. Zoals op de meeste plaatsen verdient die geen schoonheidsprijs… maar in vergelijking met de Belgische kust valt het hier nog mee!

Na een kilometertje strand lopen we het duin in. Hier ligt een bijzonder landschap: het zgn. zeedorpenlandschap. Wikipedia meldt hierover het volgende: Zeedorpenlandschappen zijn tussen 1500 en 1900 ontstaan als gevolg van het agrarisch gebruik van de duinen door de bewoners van de nederzettingen. De duinen werden door vee begraasd en soms ten dele benut voor het verbouwen van groenten. De voedselarme duinen werden door het agrarisch gebruik steeds verder verarmd, waardoor het duinlandschap gevoelig werd voor verstuiving en erosie. Er ontstond een bijzondere kruidenrijke vegetatie, die nog steeds als een van de meest waardevolle van de Nederlandse duinen wordt beschouwd. Na 1900 veranderde het oude gebruik. De duinen werden niet meer integraal als landbouwgebied gebruikt, maar op geschikte plaatsen legden inwoners van de dorpen complexen van moestuintjes aan, die werden uitgegraven tot op het grondwater. In het overige deel van het duin verdween het agrarisch gebruik.

Dit voormalige duingebied van Jonkheer Six van Wimmenum is tegenwoordig eigendom van de Provincie Noord-Holland met het PWN als beheerder. Duinlandjesvereniging “De Noord” zorgt voor het behoud van de duinlandjes. De meeste landjes liggen ingegraven tussen hogere duinen, want werden immers uitgegraven tot op het grondwater… Op meerdere landjes is er wat activiteit te bespeuren, met name onderhoud aan de hutjes en schuurtjes die er staan. Bij één landje staan aardappelen te koop – die verdwijnen in de rugzak na het deponeren van een euro in de honesty box.

Tussen de duinlandjes door slingert een breed pad, van Egmond naar Bergen aan Zee. Dat pad volgen we een tijdje in de verwachting dat we wel weer een paadje naar een strandopgang zullen tegenkomen… Uiteindelijk wijst een derper (= inwoner van Egmond aan Zee) ons de weg: via clandestiene paadjes bereiken we het strand.

De zon is inmiddels verdwenen achter dikker wordende bewolking. Terwijl het daglicht steeds schaarser wordt, lopen we tegen wind terug naar het dorp. In strandpaviljoen De Uitkijk drinken we nog wat: de dames warme chocomel en groene thee, ik kies voor het lokale gerstenat: een abdijbock van de tap. Op weg naar de auto voelen we de eerste regendruppels vallen…