Ik ben de blije bezitter van een zgn. bridge camera: op veel fronten benadert zo’n camera de kwaliteiten en mogelijkheden van een doorsnee spiegelreflexcamera, maar hij heeft m.i. één groot voordeel: je hoeft niet te sjouwen met een setje (zware) lenzen en je hebt toch een behoorlijk zoombereik, in mijn geval, met mijn Panasonic Lumix FZ1000: 25-400 mm, met een behoorlijke lichtsterkte.

Ik werk sinds maart 2017 naar volle tevredenheid met deze camera… tot een paar maanden geleden er opeens wat loos leek: als ik de camera aanzet, schakelt hij zichzelf meteen weer uit. Dan moet ik aan de voorkeuzeknop draaien, en dan gaat hij tóch aan en kan ik een foto maken. Op zich niet dramatisch vervelend, maar het hoort niet en soms, als je snel moet handelen, is het natuurlijk behoorlijk irritant. Dit euvel doet zich uiteraard niet altijd voor; er zijn dagen dat ie het gewoon goed doet. (Dat maakt het in feite extra irritant.)

Omdat wij binnen enkele weken op vakantie gaan en ik het niet wil meemaken dat mijn camera het tijdens onze vakantie begeeft – de Wet van Murphy, weet je wel – begaf ik mij vanmorgen naar de winkel waar ik de camera gekocht heb: Cameraland, in het Hoefplan, een wijk in de stad waar ik woon. Het was er vrij druk maar we werden toch gauw geholpen. Ik legde het probleem voor aan verkoopster Aranka en zij ging meteen ‘naar beneden’ om mijn camera te laten inspecteren door een technicus. Het verdict luidde: je camera is nog prima, een nieuwe kopen zou zonde zijn, laat ‘m herstellen (als de kosten acceptabel zijn).

Eigenlijk viel ik hier al van mijn stoel – figuurlijk dan, want ik stond aan een balie. Welke winkel adviseert er tegenwoordig nog om iets te laten repareren? Op mijn vraag hoe lang ik mijn camera kwijt zou zijn, was het antwoord: “6 à 7 weken, maar ik ga proberen er een spoedje van te maken.” “En onze vakantie dan?” vroeg ik. “Geen probleem,” zei Aranka, “ik geef je een leencamera mee.” En fluks kwam ze aanlopen met een bijna identieke camera (tweedehands te koop) van het merk Leica. “Ja maar,” bracht ik in, “wat mag dat dan gaan kosten?” “Niets,” zei Aranka. “Service van de zaak.” En ja, ik viel gelijk weer van mijn figuurlijke stoel…

Een half uurtje later ging ik de winkel uit met een prima camera in mijn handen. Geen zorgen om de vakantiekiekjes dus! Over de kosten van de reparatie word ik eerst gebeld, dus als herstel te duur is, hoef ik niets (nou ja, wel de verzendkosten…) te betalen. Ik kan mijn leencamera dan overkopen, of gewoon wat anders kiezen.

Ik werk niet bij de redactie van Radar, maar als ik daar werkte, zou ik zeker overwegen om Cameraland een warme douche te geven. Wordt vervolgd.