In elke zichzelf respecterende zaak waar ze kaartenrekken hebben staan, tref je het werk aan van Marius van Dokkum. Vooral deze is alom tegenwoordig (althans, in mijn beleving… en dat komt natuurlijk omdat ik ‘m zo grappig vind)! Zijn plaatjes zijn én karikaturaal én uit het leven gegrepen.

Zaterdag 25 februari reis ik met mijn beide dames, de oudere dame en de jongere dame, naar Harderwijk alwaar het Marius van Dokkum Museum is gevestigd. We parkeren in de Houtwalgarage, een bijzondere parkeergarage die als een kurkentrekker de grond in gaat: bijzonder én praktisch, en met ruime parkeerplaatsen. Vanuit de garage loop je zo de stad in en moet je al meteen gedisciplineerd de mooie Wereldwinkel voorbijlopen die vol staat met verleidelijke spulletjes… Het MvDM is gauw gevonden. We worden vriendelijk ontvangen en met de Museumkaart mogen we er gratis in. Fantastisch, zo’n Museumkaart!

De tentoonstelling begint in de kelder, waar wat stillevens en portretten hangen, en enkele recente creaties van Van Dokkum staan in de vorm van bustes van BN’ers: Prinses Beatrix, André van Duin, Rembrandt. En niet BN’ers: Bach. Een aantal stillevens voeren ons meteen terug naar Makkum, naar het Jopie Huisman Museum: de gelijkenis in het werk van beide kunstenaars is groot, zeker ook qua onderwerpen.

We lopen op ons gemakje door het museum. Het is er best druk maar gelukkig niet zó druk dat het echt storend wordt. We hebben alledrie een audiotour en bij een groot aantal schilderijen geeft Marius van Dokkum himself uitleg over zijn werk, met leuke wetenswaardigheden die de schilderijen nog levendiger en/of interessanter maken dan ze vaak al zijn. Zo vertelt hij over het schilderij met de woest fietsende dame (zie boven) dat er een boodschap inzit: de boom is niet mooi groen en staat te verdrogen, net als de akker waar de gewassen er niet echt florissant bij staan. De lucht is vol strepen van vliegtuigen. Troep op de grond naast het bankje. De vrouw fiets snel en houdt met niemand rekening. Het drukt allemaal de tijd waarin we leven uit, met luchtvervuiling, ik-gerichtheid, snel-snel-snel. Een schaduw op de grond suggereert misschien wel een aanstormende auto en het einde van de vrouw (en de aarde)…

Ik laat jullie hieronder genieten van meer werk van Marius van Dokkum, de enige levende schilder in Nederland met een eigen museum. Eén dag per week is Van Dokkum in het museum aanwezig en is hij er aan het werk. Vandaag was hij er niet… Nog even vermelden dat hij ook een serie leuke kinderboeken heeft geïllustreerd en geschreven.

Dit werkje is geïnspireerd op het TV-programma De rijdende rechter. Meester Frank Visser heeft het schilderij destijds onthuld en heeft ook een uitspraak gedaan: de schutting moet 2 meter hoog worden!

Heerlijk die mensen in dat schilderij… Je kunt toch niet anders dan lachen!? En dan die mensen in de kerkbank… ik zie ze zo voor me!

Vier aparte schilderijen, elk met hun eigen verhaal. Met het schilderij linksboven brak hij door bij een breder publiek, heb ik begrepen. Zijn schoonouders, die zich op hoge leeftijd nog aan een computer waagden, zijn de inspiratiebron. Linksonder hangen we corona aan de wilgen… Rechtsboven en rechtsonder spreken voor zich, lijkt me.

Het atelier van een (!) schilder… Al die details zijn zo heerlijk, je kunt eindeloos kijken naar dit (grote!) schilderij.

Details van ook al een groot schilderij. Geïnspireerd door De nachtwacht, geloof ik, staat hier een groep mensen op Amsterdam CS op de trein te wachten. Het geheel vind ik nogal overweldigend, maar als je inzoomt is het weer smullen geblazen.

Hier beeldt Van Dokkum allerlei soorten museumbezoekers uit. Er zit een verwijzing in naar het werk van Mondriaan (die hij zeer bewondert) en voorts zet hij trefzeker weer allerlei typpetjes neer. Hij is echt een goed observator. Hij oefent trouwens elke week met observeren en tekenen in het lokale rusthuis…

En dan tot slot nog enkele aquarellen: illustraties voor de Opa Jan-boeken.