We zijn allebei verkouden, maar ik had toch het gevoel dat ik even naar buiten moest, dus reed ik naar het Vlasgat en parkeerde daar onze blauwe bolide.

Het is enigszins bewolkt maar af en toe komt het zonnetje er toch mooi door en strooit haar zachte licht over het Geestmerambacht. Ik wandel eerst naar het bruggetje bij de oude sluis over de doodlopende arm van de Saskervaart, blijf langs het water en kom uit bij de kunstmatige heuvel aan de Zomerdel. Ik volg de oever van de Zomerdel tot bij de grote wilgen waar in de winter vaak ransuilen zitten te roesten: vier stuks zitten er vandaag, roerloos in de wind… Vervolgens steek ik door naar de Kleimeer en loop het pad op… en neer… en door… en terug – tot bij het Vlasgat. Ik ben blij dat ik een muts op mijn hoofd heb… en dat is natuurlijk ook wel slim als je verkouden bent. Een passant is zo vriendelijk mijzelve op de foto te zetten ;-).

De twee (ratel?)populieren bij de parkeerplaats. Ik fotografeer ze aan het begin van elke wandeling!

Ons ‘sleedoornlaantje’… Hier is heel veel struikgewas verwijderd. 😡

Eén van de vier ransuilen die hoog in de bomen op hun roestplaats zitten…

Een heel eind verder, voorheen een smal paadje langs de Kleimeer: kaalgekapt! 😡

Boodschappers van de aanstormende lente…

Maar ook nog paddenstoelen – en dat associeer je toch eerder met de herfst.

Een van mijn favoriete beelden van de Kleimeer!

De fotograaf 😎 goed ingepakt tegen de koude zeewind.