Niets zo veranderlijk als het Nederlandse weer. Gisteren was het een stralende dag, en met name in de ochtend en het eerste deel van de middag stond de winterzon te fonkelen aan een helderblauw uitspansel. Maar vandaag… is het grijs, koud, druilerig binnenblijfweer. Dus lekker aan het rommelen, lezen, naar muziek luisteren en voor mijn computerscherm hangen, kijkend naar en nagenietend van de foto’s die ik gisteren maakte.

Het was omstreeks kwart voor tien dat we de parkeerplaats van duiningang Diederik afliepen. De laatste wolkenveldjes dreven over en boven zee zagen we een streep paarse wolken hangen, maar die losten blijkbaar op als ze boven land kwamen. De afgelopen twee à drie jaar hebben we veel gewandeld in de duinen tussen Bergen en Bakkum. We lopen meestal een vast rondje en soms combineren we verschillende wandelingen tot een wat langer rondje.

Vanaf Diederik loop je eerst een stuk door bos, en daar mogen tot half elf fietsers op de paden rijden. Ik heb het al eerder gezegd: blij ben ik daar als wandelaar niet mee, zeker niet als de fietsers (veelal mountainbikers) over de paden scheuren en van wandelaars verwachten dat ze aan de kant springen. Dan hebben ze aan mij echter een verkeerde: we delen de paden, dus ik maak wel plaats maar ik ga niet van het pad af. Dat wordt niet altijd in dank afgenomen. Gelukkig zeggen de meeste fietsers vriendelijk gedag.

In het open deel van de duinen mag je niet fietsen op de paden en ik vind het daarom altijd fijn als we het Doornvlak oplopen. Je hoeft daar niet doorlopend achterom te kijken. De meertjes hier staan eindelijk weer vol water en liggen als blauwe parels in het bruine landschap…

Verdorie! Komt er ook hier een fietser ons tegemoet! Het blijkt de boswachter te zijn. De vrouw stopt en zegt vriendelijk-streng: “Duinkaartcontrole!” We hebben allebei onze duinkaart bij ons, dat is dus geen probleem. Ik vind het ook goed dat er wordt gecontroleerd. Als je regels hebt, moet je ze ook handhaven. Anders: opheffen maar die regels! We vragen hoe het is gesteld met de duinen na de droge zomer van 2022. Het is de boswachter ook opgevallen dat het best lang heeft geduurd voordat het grondwaterpeil weer richting normaal ging en de meren zich hadden gevuld. “De duinen kunnen best wat hebben,” zegt de ze.

Ik vraag waarom PWN niet, net als Staatsbosbeheer in het Schoorls duin, kiest voor een apart mountainbike parcours. De boswachter legt uit dat ze bepaalde gebieden rustig willen houden en het is onwenselijk als je daar dan de hele dag mountainbikers laat racen, want ja, die routes moeten dan worden aangelegd door gebieden waar nu geen paden zijn. Er valt iets voor te zeggen… In een overvol landje als Nederland moet je vaak keuzes maken. PWN begrijpt ook wel dat de keuze om fietsers toe te laten op de wandelpaden, voor problemen zorgt, zeker sinds corona. Toen ontdekten veel mountainbikers de charmes van de duinen… en werd het met name op zaterdag- en zondagochtenden erg druk in de duinen. PWN kijkt hoe ze ervoor kunnen zorgen dat er wat meer begrip ontstaat tussen de fietsers en de wandelaars. Goeie zaak.

Vervolgens hebben we het over de paarden (Exmoor pony’s) en de runderen (Highlanders) die al grazend het duin openhouden, af en toe bijgestaan door een kudde schapen die dan een kleiner stukje aanpakken. We vragen hoe het met de reeënstand is. Er zijn inderdaad kleine groepen reeën die zich tegenwoordig ophouden in het Noordhollands Duinreservaat. Ze zijn welkome gasten want horen hier van oudsher thuis. De beheerders zorgen ervoor dat de aantallen klein blijven om toestanden te voorkomen zoals met de damherten in de Amsterdamse Waterleidingduinen.

We lopen verder en steken door naar het Weitje van Brasser.

Terwijl we over het water staan uit te kijken, vliegen er twee zwanen over onze hoofden heen. Ze beschrijven een grote bocht en landen uiteindelijk weer op het water, vlakbij ons plekje.

Het is tijd om terug te lopen, richting de auto. Door langs het Weitje van Brasser te lopen zijn we onbewust overgestapt op onze vaste wandeling vanaf parkeerplaats Noorderstraat. We steken door, lopen een stukje langs het fietspad en komen ten slotte uit op het pad dat naar Diederik voert. Ik heb vrijdag bakbloedworst gegeten en dat heeft me zozeer gesmaakt dat we naar Castricum rijden en daar bij de Groene Slager een voorraadje inslaan… Uiteraard kopen we ook een stuk metworst en een pak Highlander stoofvlees. Dan is het tijd om op huis aan te gaan. Langzaam beginnen van zee wat meer wolken binnen te drijven en tegen dat we thuis zijn, is de lucht aardig dichtgewolkt.

Voor wie wil: het kaartje met de wandeling die we vandaag maakten…