Na een weldoende nachtrust, een geweldig ontbijt en een aanslag op onze bankrekening trekken we de wandelschoenen aan en gaan we op pad. Ik heb van de Wandelzoekpagina een wandelroute gedownload: Trage Tocht Gasteren (13 km). Omdat de route op enkele honderden meters van ons hotel langskomt, laten we de auto in Oudemolen staan. We lopen naar de brug over het Oudemolensche Diep en pikken daar de route op. Op het water ligt een dun vliesje ijs… Hoewel er de afgelopen tijd aardig wat regen is gevallen, valt het mee met de modderigheid van de paden; we hebben hier al natter gelopen!

We zijn nog niet zo lang onderweg als we langs een kudde schapen lopen. In het weiland ernaast staat een ooievaar. We zagen ‘m komen aanvliegen en landen. Is zo’n in Nederland overwinterende ooievaar een teken van klimaatverandering of wijst het gewoon op een nakende uitbreiding van de bevolking? We filosoferen er op los maar vinden geen bevredigend antwoord. En dus wandelen we verder…

… over rechte zandwegen en kronkelende heidepaadjes.

Het paadje door de Gasterse duinen leidt ons naar Hunebed D10. Dit hunebed werd tijdens de renaissance Duyffelskutte, ’s Duyvels Kut of De Kut van de Duivel genoemd. Deze term werd het eerst opgeschreven door Antonius Schoonhovius Batavus, een kanunnik uit Brugge, in een brief naar zijn collega Cornelius Gualterus (20 december 1547). Op de stenen zouden levende mensen geofferd worden, nadat ze door de smalle gang onder de altaarstenen moesten kruipen en met mest bekogeld werden. Geen spoor meer van dit soort wrede taferelen… peis en vree alom!

We steken door naar het Anloërdiepje en volgen dat riviertje tot aan de grote weg, vlakbij het dorp Anlo waar we ooit een pannenkoek aten die als een hunebedsteen op onze maag viel. Niet voor herhaling vatbaar, we lopen verder en ons volgende doel is Pannenkoekenhuis Brinkzicht in Gasteren.

Tegen onze verwachting in is het niet druk in het pannenkoekenhuis, maar wél druk genoeg om er vertrouwen in te scheppen dat we hier een goed verteerbare pannenkoek zullen krijgen. En dat klopt: het zijn wel dikke joekels, maar ze smaken uitstekend en laten zich gewillig wegspoelen met een Stroop & Rozijnen van brouwerij De Molen. Gelaafd en doorvoed vatten we welgemoed de laatste kilometers aan. Om klokslag 3 uur zijn we terug bij De Fazant. We rijden naar Assen waar we broer & schoonzus afzetten bij het station. Vrouwlief en ik koersen op Noordlaren waar we bij een knappend haardvuur ten huize van onze nicht een kom thee wegslurpen. Het bibliotheekboek dat ik hier in november was vergeten, wordt deze keer meegenomen (en is intussen uitgelezen en wel weer netjes en boetevrij ingeleverd bij de bieb).

En voor wie deze wandeling ook eens wil maken: hier is het kaartje.