Vrijdagochtend werk ik thuis, dat is vaste prik, want voor een halve dag heen en weer naar Utrecht reizen om vier uur te werken is niet handig. Vandaag is het niet anders. Iets voor half negen zet ik de laptop aan. Er zitten al een paar vragen in de mailbox en het duurt niet lang of de eerste telefoontjes komen ook binnen. Kortom genoeg te doen, en tijdens de dooie momenten is er ander werk te doen. Vrouwlief brengt halverwege de ochtend versgeperst sinaasappelsap en lekkere kersencake naar boven – thuiswerken heeft zo zijn charmes!

Om half een klap ik de laptop dicht. Mijn weekendtassen staan al klaar. Plantjes water geven, broodje ei smikkelen, bagage in de auto en vroem! Om tien over een rijden we ons buurtje uit. En om tien voor zes stappen we uit de auto in Arnsau, op de parkeerplaats van hotel Wiedfriede, in het Wiedtal in het Westerwald, tussen Bonn en Koblenz. De rit hier naartoe ging over drukke snelwegen… Wat een rust hier in Arnsau!

Helaas krijgen we geen kamer met balkon zoals in september 2018… Beetje jammer. We hebben trek en gaan maar gelijk eten. We beginnen met een kopje soep: een soort champignon-roomsoep waarin de zoutpot is omgevallen… Daarna schnitzel met frietjes en sla (ook hier is zeer kwistig met zout gestrooid) en als toetje een waterig fruityoghurtje met een paar stukjes vers fruit. Het zout spoel ik weg met ein dunkeles Weizen.

Het hotel ligt weliswaar aan de doorgaande weg, maar die is gelukkig rustig – enkel lokaal verkeer. Het ligt ook aan het riviertje de Wied. Na het eten willen we een stukje lopen over het pad langs de rivier, maar dat blijkt afgesloten te zijn: storm en regen hebben hier de afgelopen weken flink huisgehouden! Gelukkig vertrekt er aan de overkant van de rivier een bosweg omhoog en die lopen we dan maar op. Langs de weg groeit vingerhoedskruid en op sommige open plekken staan er honderden te bloeien!

Het pad stijgt voortdurend en al gauw kijken we uit over de vallei. We komen bij een open plek: een groot roggeveld.

We staan een tijdje te genieten van het landschap, de kleuren, het licht. En dan opeens ziet vrouwlief iets bewegen tussen het graan aan de andere kant van het veld. Af en toe zien we een donkere rug verschijnen. Er banjeren daar zowaar twee of drie everzwijnen tussen de rogge! We klimmen in een jachttoren en blijven wel een half uur turen. Beneden aan de bosrand zien we nog een ever, en tussen het graan hogerop ontwaren we de hoofden van twee reeën. Onze avond kan niet meer stuk…