Zondagochtend. Onze oprit ligt nog helemaal in de schaduw. Dat wordt weer krabben! Ik maak de zijruiten van de auto schoon en rijd dan achteruit de afrit af; de auto staat nu in de zon. Eén minuut later zijn de ramen schoon: de zon maakt de rijp binnen de kortste keren tot een makkelijk te verwijderen papje. Het is half tien als we onze bolide parkeren bij de Westert. Door het klaphekje lopen we de duinen in. Wat meteen opvalt is de snijdende wind, maar ook het gekwetter van de vele vogels. In de schaduw vriest het nog – daar zijn de paden berijpt!

We komen op een breed pad uit en staan zowat oog in oog met een Schotse Hooglander. Het is een jong beest en hij/zij is bepaald nieuwsgierig. Ongegeneerd loopt het dier op ons af, het nadert me tot op anderhalve meter. Ik blijf rustig staan. Opeens is daar een boswachter! Hij jaagt de jonge koe (want het blijkt een opdringerige dame te zijn) weg. We geraken aan de babbel.

Hij vertelt ons dat er tussen Egmond en Bakkum een veertigtal Schotse Hooglanders graast. Ze zijn eigendom van een boer. Dieren die te gemakkelijk mensen benaderen – en daardoor potentieel gevaar kunnen opleveren, bijvoorbeeld als iemand schrikt en daardoor ook de Hooglander doet schrikken – moeten de duinen uit. Ze worden door een andere koe vervangen. Er lopen ook Exmoor pony’s in het gebied, ook een veertigtal. Zelfde verhaal, ze zijn van een boer…

We vragen hoe het met de wildstand in de duinen staat. Deze boswachter vertelt er graag over, dat hebben we nog niet eerder zo meegemaakt. Leuk! Eerst willen we weten of er reeën in onze duinen leven. Tot onze verwondering maar ook vreugde is het antwoord volmondig “Ja!” Reeën zijn welkom, ze horen van nature thuis in het duingebied. Er leven drie kleine groepen. Waarschijnlijk zijn ze afkomstig uit het Dijkgatbos… Er loopt ook nog een groepje sikaherten rond, die zijn ontsnapt uit een tuin-cum-hertenpark in de omgeving van Bergen, begrijpen we. Deze herten horen hier niet thuis, het zijn exoten van Oost-Aziatisch oorsprong. PWN heeft toestemming gekregen om ze af te schieten. De mannetjes zijn inmiddels gedood, maar er zijn een paar drachtige vrouwtjes… Aan het afschieten zijn heel wat voorwaarden verbonden. De dieren mogen niet lijden en er moet een kogelvanger zijn. Een kogelvanger!? Dat is iets wat een kogel kan opvangen, bijvoorbeeld een duin. Te allen tijde moet vermeden worden dat een verdwaalde kogel een wandelaar raakt…

En dan dwaalt er nog een achttal damherten in onze duinen, wellicht ook ontsnapt uit een hertenkamp of moedwillig gedumpt. Er zijn geen mannetjes, dus de damherten gaan op natuurlijke wijze (zonder ze af te schieten dus) uitsterven. De boswachter vertelt dat er weinig vossen zijn en dat heeft alles te maken met de lage konijnenstand. Als het dan ook nog een winter is met weinig muizen, dan trekt broer Vos weg… Tot slot verklapt de boswachter ook dat er een paar koppels boommarters in het duin leven. Al bij al meer wild dan wij hadden vermoed! De dieren zijn heel schuw, je zult ze zelden zien, besluit de boswachter. We nemen hartelijk afscheid en wandelen verder.

De grondwaterstand is hoog. Dat zien we aan de waterstand op de landjes: er staat flink wat water op! Lager geleden gebieden zijn plasdras en duinmeertjes lopen zowat over!

We maken ons gebruikelijke rondje. Bij een abelenbosje aan de Vlewosche Weg heeft de storm slachtoffers gemaakt: de kruin van een grote abeel ligt dwars over het pad.

Gaandeweg wordt het drukker. Zondag, mooi weer, de kerken gaan uit en de shops zijn nog niet open. De mensen zoeken de natuur op. Voor ons het signaal om terug te keren naar de auto.