Twee weken geleden bezochten wij op een koude maar heldere februaridag Museum Voorlinden. Aanleiding tot dat bezoek was de tentoonstelling met werk van twee wereldberoemde en populaire 20^ste-eeuwse kunstenaars: Pablo Picasso en Alberto Giacometti. Hun werk staat te boek als baanbrekend en dat is het natuurlijk ook wel geweest.

Over Pablo Picasso heb ik ooit heel veel geweten. Als jongetje in de 5^de of 6^de klas van de lagere school heb ik een spreekbeurt over deze kunstenaar gehouden. Ik herinner me vooral dat ik onder de indruk was van zijn Guernica, een schilderij uit 1937. Het schilderij heeft enorme afmetingen en toont het bombardement op Guernica (1937) tijdens de Spaanse Burgeroorlog. In 1986 heb ik dit schilderij in het echt gezien, ik was toen met vrienden op vakantie in Madrid en omgeving. De afbeelding hieronder is een uitsnede uit een eigen dia (ingescand). Het doet me denken aan wat er zich sinds enkele dagen afspeelt in Oekraïne… De angst, de ontreddering, de machteloze boosheid die we d.m.v. televisiebeelden zien op de gezichten van de mensen in dat land, zie je terug in dit schilderij. Impressive! Tijdloos… Van alle tijden, helaas.

Het was natuurlijk heel bijzonder om in Nederland een tentoonstelling te bezoeken die was gewijd aan twee wereldberoemde kunstenaars, maar de waarheid gebiedt mij te zeggen dat het me allemaal wat tegenviel. Natuurlijk hingen er prachtige schilderijen en waren er mooie sculpturen te zien… ik had er echter méér van verwacht. Misschien komt het wel omdat we deze kunstenaars te goed kennen via boeken, documentaires, posters, kaartjes, … Het was allemaal zo herkenbaar en dus niet (amper) verrassend. Hieronder een kleine greep uit wat er te zien was in de overigens niet bijster grote tentoonstelling.

Allereerst Picasso…

… en dan Giacometti