De afgelopen twee weken heb ik zowaar drie boeken uitgelezen. Met dank aan de tijd die ik lezend in de trein kan doorbrengen…

Laat ik beginnen met Lévi Weemoedt. Op de website van DWDD lezen we: “Een literaire popster: dat was Lévi Weemoedt in de jaren ’70 en ’80. Eigenzinnige en ironische schrijfsels, gekenmerkt door een inktzwart wereldbeeld in combinatie met galgenhumor.“

Özcan Akyol dacht dat Weemoedt al lang overleden was… Toen hij vaststelde dat dit helemaal niet zo was, stelde hij een bloemlezing samen met gedichten van de schrijver: Pessimisme kun je leren. Het boekje heeft een tijdlang naast mijn bed op het nachtkastje gelegen en het was altijd een feest om het open te slaan en er een paar gedichten uit te lezen. Lévi Weemoedt slaagt erin bij de somberste gedichten een glimlach op je gezicht te toveren…

Liefde is…

Ach! Hoeveel kopjes trok ik van dit zakje thee?
In hoeveel verzen heb ik jouw gezicht bezongen?
Ja, hoeveel maal verdween de zon in zee?
En hoeveel teer bleef achter in mijn longen?

Op hoeveel fietsen reed ik daaglijks naar je toe?
En hoeveel smoesjes zijn er in je opgerezen?

Zó veel, dat thans statistisch is bewezen:
‘De liefde is toch zo een droef gedoe…’

Rijk verleden

Ik was dronken toen ik je ontmoette,
Ik was dronken toen ik je verloor,
Wat kan er nog een hoop gebeuren
Tussen twee dronkenschappen door.

Lodesteijn

Afijn, dit zijn dus enkele voorbeelden uit het rijke oeuvre van deze dichter die ook aardig wat proza op zijn naam heeft staan. Mijn keuze viel op twee romans met in de hoofdrol dhr. Lodesteijn, leraar klassieke talen op een protestants-christelijke VO-school in Vlaardingen. In het eerste boek, dat dateert uit 1986, maken we kennis met Lodesteijn, die bij zijn leerlingen zeker niet onpopulair is maar wordt gehaat door zijn leidinggevenden. De ziekte van Lodesteijn verhaalt over hoe deze sympathieke leraar uiteindelijk ziek thuis komt te zitten en het er zelfs naar uitziet dat hij zijn baan kwijt geraakt. Het vervolg wordt pas uitgegeven in 2021 maar er is langere tijd met tussenpozen aan gewerkt. De coronacrisis gaf Weemoedt het zetje om dit langverwachte vervolg af te maken en te publiceren. In Het nut van Lodesteijn is de leraar inderdaad werkeloos geworden en is hij wanhopig op zoek naar werk en zingeving.

Beide boeken lezen lekker weg. Ik vond het eerste wel ‘lekkerder’ om te lezen, Weemoedt is er behoorlijk in vorm en meermaals heb ik zitten bulderlachen! Die neiging had ik minder tijdens het lezen van Het nut… maar dat neemt niet weg dat zich ook tijdens het lezen van dit boek geregeld een glimlach om mijn lippen krulde.

Pat Barker

Van een heel andere categorie is het boek De stilte van de vrouwen, waarin de schrijfster de val van Troje beschrijft vanuit de beleving van Briseïs.

Briseïs was een Trojaanse weduwe, die door Achilles tijdens de Trojaanse Oorlog als oorlogsbuit was ontvoerd. Zij werd zijn lievelingsslavin en minnares. Nadat Agamemnon zich door een orakelvoorspelling verplicht zag Chryseïs op te geven, eigende hij zich Briseïs toe. De wrok van Achilles die hierop volgde wordt bezongen in de Ilias van Homeros: Achilles trok zich terug uit de oorlog en de Grieken verloren de bovenhand in de strijd. Zelfs nadat Agamemnon Briseïs teruggegeven had (en hierbij niet naliet te vermelden dat hij haar niet aangeraakt had), bleef Achilles koppig volharden. Slechts toen zijn beste vriend Patroclus door Hector gedood werd, liet hij zijn wrok jegens de Grieken varen en ging hij de strijd aan met Hector. (bron: Wikipedia).

Een prachtig boek, meeslepend verteld. Een historische roman, geschreven vanuit een nieuw perspectief.