Woensdag, vrijedag. 2.2.2022. Zonovergoten februariwoensdag.

Twee dagen nadat storm Corrie vanuit het noordwesten de Nederlandse kust teisterde, gaan wij eens lekker aan ramptoerisme doen. De bolide wordt achtergelaten bij Bakkum Noord en we lopen welgemoed het Noord-Hollands Duinreservaat in. Het loopt tegen half elf, de laatste mountain-en-andere-bikers verlaten de wandelpaden, de wandelaar kan weer zonder alert te moeten zijn op langs scheurende medeweggebruikers genieten van al het moois dat de duinen te bieden hebben…

De lucht is februariblauw. En dat is geen normaal blauw, lees ik op de Facebook pagina van een vrijeschool. “In de natuur verandert in de zes weken na kerst de kleur van de hemel. De zon krijgt meer kracht en daardoor wordt de hemelkleur februariblauw; de symbolische kleur van de mantel van Maria. Het is een heldere hemel, zowel overdag als ’s nachts de moeite van het bekijken waard. Die helderheid komt doordat er o.a. nog geen pollen en zaden in de lucht hangen. Die helderheid in de lucht kan aan ons mensen een helderheid van geest geven. Die helderheid van geest is belangrijk, omdat we deze periode bezig zijn met plannen maken; er wordt gezaaid voor de toekomst.” Als je zoiets leest, kijk je toch anders naar het uitspansel… We komen bij het Weitje van Brasser.

We steken door naar het Doornvlak en vandaar gaat het over een breed pad richting de zeereep: de laatste duinenrij voor je op het strand komt.

En daar wacht ons een verrassing. Door het mulle zand dalen we af richting het strand. En opeens staan we voor een heuse afgrond van een metertje of drie, vier. Het duin is hier door de door de storm opgehitste zee weggeslagen! We staan a.h.w. bovenop een cliff… a Dutch cliff! In Gaasterland (Friesland) hebben ze het Mirnser Klif, wij hebben nu in Noord-Holland het Bakkumse Klif!

Ten noorden van ons is de lucht knalblauw, zuidelijk van ons drijven hoge wolkenflarden die zorgen voor een verblindend wit licht op het strand, dat er glinsterend nat bij ligt. In de verte rollen de golven en tuimelen over elkaar met luid gedonder. Het is niet druk.

De volgende strandopgang is al even erg toegetakeld. We hebben geen zin om tegen de steile zandmuur op te ploeteren en lopen door naar Castricum aan Zee. Daar wordt hard gewerkt om de schade te herstellen die de storm er aan de infrastructuur heeft aangericht: grote betonnen platen, die een soort promenade vormen waarlangs je de verschillende strandpaviljoenen kunt bereiken zonder door mul zand te baggeren, zijn door water en wind als vodjes papier over het strand verspreid. Met een graafmachine worden ze weer op hun plek gelegd.

Pal achter de zeereep nemen we de Vlewoscheweg en lopen parallel aan het strand noordwaarts. Via een breed pad en een ommetje over een uitzichtpunt bovenop een duin, lopen we weer richting het Weitje van Brasser. Hier komen we eigenlijk nooit, leuk om dit pad eens te lopen en dan nog wel op zo’n stralende dag! De winterkleuren komen prachtig tot hun recht…

Ten slotte naderen we Bakkum Noord. Door bladerloze bossen waarin het zonlicht kwistig wordt rondgestrooid, wandelen we naar de parkeerplaats. Die staat nu een stuk voller dan vanmorgen! Het is al twee uur geweest, tijd voor een late lunch!