Het is al de hele week grijs – de ene dag eerder nevelig, de andere dag behoorlijk mistig. En af en toe was er opeens een zonnig moment, maar dat viel overdag, in de Domstad, erg tegen… De dagelijkse wandelingen naar mijn kantoor, vanaf het station door het mooie centrum van Utrecht, waren evenwel erg sfeervol…

Vandaag is het weekend. Geheel tegen mijn gewoonte in, heb ik de wekker uitgezet, maar ik ben toch alweer wakker als het buiten nog donker is. Er komt slechts langzaam licht in de lucht en uiteindelijk blijkt dat er opnieuw een dichte mist hangt. Ik houd van mist, ik vind het sfeervol en het maakt dat je wat gedesoriënteerd bent. Natuurlijk omdat je zicht behoorlijk wordt beperkt, maar ook omdat je niet goed meer kunt bepalen waar geluiden vandaan komen. De wereld is écht anders…

Om half tien, na een eenvoudig ontbijt met tea & toast, rijden vrouwlief en ik naar de duinen. We kiezen voor de Westert bij Egmond Binnen. Op de paden daar mogen geen mountainbikers rijden – dat wandelt wel zo relaxt! Op de parkeerplaats is het druk maar van die drukte merken we in het duingebied weinig. Af en toe komen we wandelaars tegen en twee- of drietallen hardlopers. De meesten zeggen vriendelijk goeiedag en houden voldoende afstand… Tja, we leven nog steeds in tijden van corona hé, en dan hoort afstand houden er wel gewoon bij.

Als we van de Hogeweg afdalen, komen we bij het duinmeertje dat is gelegen tussen de Vlewoscheweg en de Lageweg, die beide van Egmond aan Zee komen aanslingeren en mekaar iets verderop kruisen. Bij die kruising gaan wij linksaf, de Lageweg volgend tot bij het bos.

In het bos lijkt het alsof het regent… De mist zet druppels af aan de takken, twijgjes en dennennaalden en als die druppels groot genoeg zijn, laten ze los en storten ze loodrecht ten gronde… Het ruikt hier lekker en de bodem voelt zacht en verend aan… Even verderop, als we het bos uit zijn, lopen we een stukje over het fietspad (de Middenweg) tot voorbij een veerooster. Er liggen daar op de plaats waar lang geleden een parkeerterrein was, twee kleine duinmeertjes die nu, door de overvloedige herfst- en winterneerslag, een groot meer vormen. De banken en picknicktafels staan bijna met hun voeten in het water en het pad dat aan de noordzijde langs de meertje loopt, is helemaal ondergelopen.

Het pad kruist een houtwal. We komen in het gebied met de oude akkertjes. Hier leven weer konijnen. De boswachter die we laatst spraken, vertelde ons dat dit een van de weinige kolonies is waar de konijnen al resistent zijn tegen de virusvariant die de konijnenstand in de duinen bijna tot nul heeft teruggebracht. Hij hoopt dat deze diertjes, die van wezenlijk belang zijn voor de kwaliteit en de biodiversiteit van het duingebied, van hieruit de duinen weer gaan heroveren…

Net voordat we het parkeerterrein bereiken, komen we nog langs een stelletje Schotse hooglanders… We maken een bochtje… ze zien er vervaarlijk uit met hun indrukwekkende horens!