Eigenlijk gaan we veel te laat op pad… Half twee van huis gaan op zondagmiddag, en dat in tijden van een lockdown, is vragen om tevergeefs een parkeerplekje zoeken. Bij Diederik loopt het parkeerterrein inderdaad al over, maar bij Bakkum Noord, Noorderstraat vinden we nog een plekje. Dat we niet alleen zijn in de duinen, blijkt al gauw: het lijkt hier wel de Kalverstraat! Omdat we in het geheel niet van drukte houden, gaan we op zoek naar alternatieve paden, paden die geen onderdeel zijn van uitgezette routes. Dat helpt. En ook: hoe verder we het duin in lopen, hoe rustiger het wordt. Op het kaartje zie je de wandeling die we hebben gemaakt… 9,6 kilometer.

Hoewel er aardig wat blauw is te zien, overheersen de wolken… Toch komt de zon vaak genoeg te voorschijn om een fotoreeks te maken die de indruk wekt dat we een zonovergoten middag hebben gehad. Die impressie laten we graag bestaan…

Vanaf de parkeerplaats lopen we de Kronkel in, dan volgen we een stukje fietspad en gaan de Kroft op, een zandpad dat, als je het helemaal uitloopt, bij het Meertje van Vogelenzang (Bakkum Noord) eindigt. Dit meertje speelt een lugubere hoofdrol in het fantastische boek De Rode Zwaan van Sjoerd Kuyper. Zover volgen wij de Kroft echter niet, we gaan rechtsaf en lopen naar de Staringweg, een fietspad. We nemen het pad aan de noordkant van het Weitje van Brasser. Veel ‘weitje’ is dat niet, het is vooral water… We steken ten westen van de Van Oldenborghweg door naar het Doornvlak en vandaar lopen we over de Scheiweg naar de stille strandopgang met dezelfde naam.

Vanaf het fietspad naar de strandopgang is voor ons nieuw, nauwkeuriger geformuleerd: ik kan me niet herinneren hier al eerder te hebben gelopen. Het pad loopt slingerend door open duin en eindigt met een flinke klim tegen een duin aan, bovenop de zeereep.

We dalen niet helemaal af tot op het strand, teveel geploeter door mul zand! We keren terug op onze schreden en gaan naar rechts, de Vlewosche Weg op (die van Egmond aan Zee naar Castricum aan Zee loopt – en misschien nog wel verder naar het zuiden). Hier is het vrij rustig, we komen slechts af en toe andere wandelaars tegen. En… een boswachter, die zowaar naar onze toegangsbewijzen vraagt! Geen probleem, die hebben we (altijd) bij ons. We arriveren bij de volgende, meer zuidelijk gelegen strandopgang: Castricum Noord.

Hier doen we hetzelfde: we lopen omhoog tot we de zee zien, maar afdalen naar het strand laten we voor een andere keer… We lopen terug in oostelijke richting, landinwaarts. Kruisen de Van Oldenborghweg opnieuw. Er staat een kudde schapen te grazen – altijd leuk!

Langs de zuidzijde van het Weitje van Brasser lopen we naar een uithoek van Camping Bakkum, en dan voorts door het bos terug naar de parkeerplaats… De zon is net onder als we de auto bereiken. Bij huize Zeeveld brandt de kerstverlichting… De hemel is helder blauw maar in het bos valt de duisternis.