Ik heb een schonen boek gelezen. Geschreven in het Antwerps, wat de taal, de woorden en de zinsbouw betreft althans. Het verhaal speelt zich af ten tijde van de Beeldenstorm (1566), het begint kort ervoor.

Beer is herbergier, zijn herberg aan ’t Zand draagt de naam In den Engel. De zaak draait goed en er komt allerslag volk. In Antwerpen zijn het roerige tijden, het bestuur is paaps maar de lutheranen en de calvinisten rukken op, dit zeer tegen de wil van Filips II die ver weg in zijn kasteel in Spanje zit en oorlogen voert die bekostigd moeten worden o.a. met de opbrengsten van de handel in welvarende steden als Antwerpen…

Het verhaal komt langzaam op gang en dat komt omdat Beer zijn verslag doet vanuit zijn herberg In den Wildeman te Amsterdam. Het is een aaneenschakeling van herinneringen en overpeinzingen, inzichten en gebeurtenissen. Maar het is de taal die Olyslaegers gebruikt, die een mens elke keer weer doen teruggrijpen naar dat boek waarvan de kaft getooid is met twee oermensen, een man en een vrouw, die de oertijd symboliseren en op menig heraldisch wapen prijken… Ook op dat van de stad Antwerpen. ’t Stad zoals wij zeggen. De taal dus, die ik inderdaad schitterend vind, volks, poëtisch, rauw, schilderachtig, krachtig, melancholisch, onderhoudend, sappig somwijlen. Er zijn er zelfs die van Olyslaegers zeggen dat hij Shakespeariaans schrijft.

“In een paar jaar tijd verandert Antwerpen van een bloeiende handelsstad, bekend om haar tolerantie, in een slagveld waar niemand elkaar het licht in de ogen nog gunt.” Aldus de schrijver in een interview in De Volkskrant. En daarmee reikt Olyslaegers m.i. naar onze tijd, waarin wij onszelf graag tolerant noemen – maar zijn we nog wel zo tolerant? Willen of kunnen we dat nog zijn? Wat gaat er met die tolerantie gebeuren? Hoe ziet de wereld er überhaupt uit over vijf, tien, twintig jaar??

Naast hoofdpersonen Beer en zijn stad, worden er allerlei andere figuren ten tonele gevoerd, deels historische, deels verzonnen maar altijd goed gedocumenteerde personages die ook wel min of meer karikaturaal overkomen soms. Wie van mijn leeftijd is en poppenschouwburg Van Campen kent, zal daar zeker aan moeten denken bij het lezen van Wildevrouw. Denk ik.

Voor dat ik stop met schrijven over Wildevrouw, wil ik nog verwijzen naar de interessante website die bij het boek hoort: wildevrouw.be.

Mensen! Sluit u op, zet u in een gemakkelijke fauteuil, zorg voor een goede fles Spaanse of Elzasser wijn, steek een pijp op – en lees. ⭐⭐⭐⭐⭐