Vandaag maak ik een wandeling met Gj. We gaan een rondje lopen om een heus eiland: De Woude. Dit deel van Noord-Holland ligt bijna overal lager dan het zeeniveau, op sommige plekken ligt het land zelfs 4 meter onder de zeespiegel! De hoogten op De Woude zelf variëren van -0,3 tot -1,2 meter. De wandeling gaat grotendeels over een grasdijkje dat bijna nergens hoger is dan een halve meter… en tegen dat dijkje klotst het water van het Alkmaardermeer.

Het schijnt dat in Alkmaar de zon zowat de hele middag heeft geschenen. Op De Woude merken we daar niet zo veel van, pluizige wolken worden gejaagd door de wind en slechts af en toe zien we door die wolkenflarden heen de ronde schijf van een melkachtige zon. Er staat een stevige bries. Omdat we de hele tijd langs het water lopen, is het ook behoorlijk fris: ik ben blij dat ik mijn winddichte jas heb aangetrokken en daaronder een warme trui draag.

We parkeren de auto op de Pontweg, vlakbij het pontje. Voor het luttele bedrag van € 1,05 p.p. mag je heen en terug. Let op: contactloos te pinnen want we leven in tijden van corona… Het pontje kent geen dienstregeling: je komt aan en je wordt meteen overgezet.

Aan de overkant gaan we linksaf en zetten er meteen stevig de pas in. Een lange rechte weg strekt zich voor ons uit. Als we aan de overkant van het Kogerpolderkanaal het Fort Markenbinnen zien liggen, buigen dijk en asfalt naar rechts. Dat fort is onderdeel van de Stelling van Amsterdam en vele Noord-Hollanders hebben er een BHV-opleiding gekregen, waaronder ikzelf… Het buurtschap waar we nu door lopen, heet Stierop. Het water naast ons heet het Enge Stierop en verderop heet het, als het breder is geworden, het Wijde Stierop. Ik zou zeggen: zet er een stier op! Wie weet is die hoek van De Woude wel zo aan zijn naam gekomen?

De eigenaars van het laatste huis van Stierop manen de wandelaar om niet te talmen op hun kavel – hup, doorstappen a.u.b. Wij geven uiteraard gehoor aan die wens en voorbij het laatste hek lopen we naast het Wijde Stierop de grasdijk op. Aan onze linkerhand ligt het Alkmaardermeer (er passeert zowaar een binnenschip), rechts strekt zich de Westwouderpolder uit, die onder het beheer valt van Staatsbosbeheer. De polder is doorsneden door smallere en bredere sloten…

Behalve het geluid van de wind en het klotsende water, hoor je hier alleen maar vogels… Bonte pieten, grutto’s, ganzen en eenden. Al die vogels vinden hier een rustige plek om te foerageren of te broeden…

De hele wandeling is een kleine 7 kilometer lang – prima te doen dus op een middag! Wij doen er ongeveer twee uur over om het hele eiland rond te lopen. Bij een kleine scheepswerf komen we weer het dorp De Woude in. Twee kinderen springen van een landtong een plank op die half in het water ligt, en bereiken vervolgens met twee stappen het vasteland. “Jullie komen volgens mij uit een spannend paadje,” zeg ik. Een brede glimlach bevestigt wat ik zeg; giechelend lopen de meisjes verder. De wandeling gaat nu over een klinkerpaadje langs een rij caravans (de meeste zien eruit zoals een caravan er na een lange winter uit moet zien…) en dan zijn we bijna weer bij het pontje. Maar eerst lopen we het schilderachtige dorpje nog even in…

Tja, de horeca is gesloten en we ontwaren ook geen tekenen van coffee-to-go of iets dergelijks. Misschien is dat in het weekend wel anders? Wie zal het zeggen! Het pontje brengt ons weer naar de overkant. Een lang gekoesterde wens is vanmiddag in vervulling gegaan: het ommetje De Woude staat al heel lang op mijn verlanglijstje. Ik kom hier zeker nog eens terug, met vrouwlief, liefst als het zonnetje schijnt en als er grote bloemkoolwolken door het uitspansel zeilen. Prachtige luchten boven De Woude en het Alkmaardermeer: hoe Hollands wil je het hebben?