21 maart, niet te geloven dat we alweer zover in het jaar zijn! Over drie maanden begint de zomer en daarna gaan de dagen alweer korter worden. Alzo sprak de pessimist. Maar meneerke de pessimist, u kunt ook zeggen: “Wauw! we staan een het begin van een half jaar waarin de dagen langer zijn dan de nachten!”. Dat klinkt veel beter…

Deze eerste lentedag breng ik grotendeels binnen door, met het lezen en ordenen van brieven en kaartjes die ik tussen 2005 en 2016 aan mijn ouders stuurde. Ongelooflijk wat een mens geschreven heeft – en hoeveel een mens vergeet in de loop van de jaren… Aan het einde van de middag heb ik behoefte aan een frisse neus. Dus… naar het Geestmerambacht! Als ik kom aanrijden, breekt de zon heel even door! Mijn vader zou gezegd hebben: “Er zit tekening in de lucht, het wordt beter.” En inderdaad, af en toe piept het zonnetje door de wolken en dan is het net alsof er een spot wordt gericht op de Kleimeer – de kleuren lichten op!

Het is rustig. En dan bedoel ik niet alleen dat er weinig mensen lopen, maar ook de ganzen laten zich veel minder horen dan gisteren. Op mijn gemakje kuier ik over het pad langs de Kleimeer. Ik zie speenkruid en klein hoefblad, bloemetjes dichtgevouwen vanwege de kou. Ik zie ook op twee plekken fluitenkruid in bloei staan – dat is vroeg!

In een bosje ligt een aantal omgezaagde boomstammen. Er groeien enorme zwammen op… het lijken wel restanten uit de prehistorie!

Ik wandel naar de Zuiderdel en passeer de heuvel met de palissade. Ergens hoor ik doenk-doenk-doenk – muziek. En gelach en geschreeuw. Even denk ik dat er bovenop de heuvel een feestje aan de gang is, maar dat is een vergissing, er is daarboven niemand te zien.

Maar aan de andere kant van de heuvel is het wél raak. Op een plekje uit de wind staat een dozijn jongelui een feestje te vieren. Behalve de herrie die uit de luidspreker doenkt, wordt er gelachen, gezongen en geschreeuwd, en dat aan de rand van een kwetsbaar natuurgebied! De grond ligt bezaaid met vele tientallen lege bierblikjes. Helaas ligt mijn telefoon thuis aan de stroom, anders zou ik de politie gebeld hebben. We zien hier aan de rand van de Kleimeer wel meer groepjes jongelui hangen en een biertje drinken of een jointje roken. Niet dat ik daar nou blij van word, maar ik begrijp dat jonge mensen de behoefte hebben om elkaar op te zoeken in tijden van corona. Dit echter vind ik te gortig!

Ik loop verder en probeer om me niet al te veel op te winden over het asociale gedrag van die jongelui. In de bosrand zie ik een koppeltje staartmezen van tak naar tak, van boom naar boom huppen en fladderen. Ze zijn te snel voor mijn lens, de foto’s die ik heb gemaakt zijn niet goed.

Ik kom langs de uil, hij zit verstopt in het struikgewas. Ik loop de andere heuvel op, die waar het Beachpark zou moeten komen. De Zomerdel ligt er mooi, sereen bij… Dan loop ik door de bosstrook (ik vind zowaar nog restanten van de rode kelkzwam) en langs de Saskevaart terug naar de auto.

Half zeven. Vrouwlief heeft het eten klaar, feestelijk! Ik open een flesje Abbaye du Val-Dieu blonde. Het leven is goed…