Het is alweer een paar weken geleden… en omdat de satellietbeelden van onze weer-app aangeven dat het niet héél lang zonnig blijft, rijden we na het ontbijt naar het Vlasgat. Een kwartuurke later lopen we!

Het eerste wat ons opvalt is dat er riet is gemaaid: grote bundels liggen hoog opgetast achter het stalen hek. Vorig jaar werd het riet in de fik gestoken – we waren al bang dat de rietdekker dit jaar het riet elders zou opslaan. Voor ons hoort de rietopslag wel echt bij de Kleimeer…

We gaan op pad en kiezen voor een ommetje tegen de klok in. Dus lopen we eerst door het wandelpoortje. Een dergelijk poortje noemen ze in het Engels een kissing gate. Romantische ziel die ik ben, dacht ik altijd dat die naam voortkwam uit de idee dat twee geliefden, elk staande aan een kant van het hekje, elkaar een kusje mochten geven. Niets is minder waar. “Kissing” slaat gewoon op het feit dat de bewegende deel van de constructie aan weerszijden de vaste delen aanraakt: “kust”. Toch wel goed dat je af en toe eens iets opzoekt wat voor jou vanzelfsprekend is. Nou ja, goed!? De romantiek is er nu wel af. Knipoog. Overigens: twee geliefden kunnen natuurlijk altijd nog plaats nemen, elk aan een zijde van het poortje, en elkaar een smakkerd geven! Glimlach.

We lopen over de brede grasdijk richting de Nauertogt. Boven onze hoofden vliegen doorlopend ganzen, vaak in tweetallen, soms in kleine V-formaties maar altijd luid snaterend. Ze landen in de weilanden en slaan aan ’t grazen…

Op de Nauertogt kun je kiezen: blijf je op het fietspad lopen of neem je het hobbelige pad aan de linkerkant van de sloot? Mijn keuze valt bijna altijd op het onverharde pad. Aan je linkerhand heb je een smalle strook bos, ondoorzichtbaar en ondoordringbaar in de zomer, maar als de blaadjes van de bomen en de struiken zijn, kun je door het struweel heen de Kleimeer zien liggen. Ergens is er een klein kronkelpaadje dat je door het struweel voert: dat levert een ander gezichtspunt over de Kleimeer op… Meestal ben ik braaf en respecteer ik de afscheiding, maar vandaag ben ik een klein beetje stout en ga ik een kijkje nemen… Dat levert onderstaande plaatjes op.

We vervolgen onze route tot waar een fietspad het Geestmerambacht ingaat; daar lopen wij de dijk op die ons twee kronkels verder bij de heuvel met de palissade brengt. Er bovenop staat een groepje jongelui in hardloopoutfit: een jongeman en een aantal jongedames. Zij glibberen langs de steile kant, onder het slaken van lieftallige gilletjes, naar beneden en verdwijnen uit ons zicht. Wij kiezen voor omhoog (en weer omlaag) langs de makkelijke kant. Vanaf de heuvel heb je een schitterend uitzicht. De hele Kleimeer ligt aan je voeten, in de verte ligt een huizensliert langs het Noordhollandsch Kanaal die het dorp Koedijk vormt en aan de horizon kun je met helder weer de duinen ontwaren. We stellen vast dat er flinke percelen riet zijn gemaaid!

We vervolgen onze wandeling over het dijkje langs de Kleimeer. In deze hoek laat men struiken en kleine bomen opschieten – dat zal vast de vogelsoortenrijkdom ten goede komen! De populieren beginnen voorzichtig uit te lopen – en dat geldt ook voor andere bomen en struiken. Over anderhalve maand bloeit de meidoorn hier uitbundig!

We passeren aan de andere kant van de gemaaide percelen. Jammer dat ik het maaien heb gemist, het lijkt me leuk en interessant om dit werk te bekijken!

Uiteraard lopen we even tot bij de drie populieren waar de ransuilen hun roestplaats hebben. In de boomkruinen is geen spoor van een uil te bekennen, maar net als de vorige keren zit er wel eentje verstopt in het dichte struikgewas aan de andere kant van het pad. Tot onze grote ontzetting zien we dat mensen het struikgewas zijn binnengedrongen, vast om de ransuil te fotograferen. Er zijn zelfs al paadjes gevormd… In feite is het een wonder dat de ransuil nog niet gedacht heeft: “Bekijk het allemaal!” en een andere, rustiger roestplek is gaan zoeken! Dit is een mooi voorbeeld van het feit dat veel mensen niet op de hoogte zijn van de (ongeschreven) regels die van kracht zijn als je de natuur in trekt… In tijden van corona hebben velen het Geestmerambacht ontdekt. Op zich geweldig – maar de druk op de natuur neemt wel enorm toe. Boswachters en andere natuurbeheerders luiden niet voor niets geregeld de noodklok!

Nu het maaien is gedaan, kan de waterstand in de Kleimeer omhoog zodat het jonge riet straks lekker kan groeien. Dit trekt ook allerlei water- en rietvogels aan. De vogeltrek is volop in gang en straks zien we hopelijk weer allerlei leuke vogels die de Kleimeer als broedgebied hebben gekozen – of die hier even rusten en zich vol eten om vervolgens nóg noordelijker te trekken.

Ons ommetje zit er bijna op. Ruim anderhalf uur zijn we op de been geweest om amper vier kilometer af te leggen… Zó wandelen wij nou eenmaal graag: tijd nemend om te genieten van het landschap en al het leven wat er valt waar te nemen (en te fotograferen).

Een ommetje Kleimeer verveelt nooit. Had je me dat tien jaar geleden gezegd, had ik je toch aangekeken met een ietwat meewarige glimlach op mijn lippen. Voor mij telde vooral: nieuwe dingen doen, nieuwe plekjes ontdekken. De laatste jaren is daar wat verandering in gekomen en sinds we, min of meer gedwongen door corona, veel vaker in de omgeving van Alkmaar wandelen (duinen, Geestmerambacht), ben ik de streek waar ik woon veel meer gaan waarderen en vind ik het niet erg meer om steeds weer dezelfde ommetjes te maken.

Wat de Kleimeer (en in feite het hele Geestmerambacht) betreft, komt er nog iets bij: de natuur dreigt hier opgeofferd te worden ten faveure van commerciële ontwikkelingen. Men wil van de natuur in het Geestmerambacht een speeltuin maken. De stichting Burgerinitiatief Red de natuur in het Geestmerambacht (klik hier naar de website en abonneer je op de gratis nieuwsbrief) maakt zich hard voor het behoud van de natuur en de rust in het Geestmerambacht, voor de bezoekers die hier het hele jaar door toch vooral komen om te wandelen, hard te lopen of te fietsen… Zelf ben ik lid van het bestuur van de Stichting Kleimeer – wij werken nauw samen met het Burgerinitiatief, net als de Vogelwerkgroep Alkmaar en omstreken. De komende weken en maanden moeten we – meer dan waarschijnlijk én helaas – weer in actie komen… Daarover vast meer in een volgende blog!