Zo heet de wandeling die we aan het eind van deze mooie zaterdag gaan maken, vanaf het parkeerterrein bij de Westert (Egmond-Binnen). Het eerste deel, dat ten noorden van de Middenweg ligt, kennen we. Maar voor het grootste deel gaan we paden betreden die helemaal nieuw zijn voor ons, en dat vind ik altijd leuk…

Zoals gezegd, beginnen we op een vertrouwde plek: de Westert. We lopen het parkeerterrein af en werpen een blijk over het enorme weiland richting het Sint Liobaklooster, dat er weer drassig bij ligt.

Vervolgens lopen we over een mooi pad tussen door walletjes omringde voormalige akkertjes richting het fietspad en de bosrand. We kruisen het fietspad, zigzaggen door het bos en lopen zo naar het meest noordelijke puntje van de wandeling dat bij een stukje duin ligt dat De Krim heet. Geen idee waarom het daar zo heet en wat het zo bijzonder maakt dat de wandeling ernaar wordt vernoemd…

We wenden onze neuzen zuidwaarts, lopen door een prachtig dennenbos en kruisen de Middenweg. We lopen nu op een breed duinpad (Lageweg) dat zich met brede bochten, op en neer door het open duin slingert.

De zon staat al laag; het avondlicht strijkt over het duin… We komen opnieuw bij een fietspad: de Van Oldenbarneveldweg. We steken over. Er is daar een stuk duinbos omgehakt en de grond is afgeplagd. Wind en zand kunnen hier weer vrijuit met elkaar stoeien!

Dan verdwijnen we weer in een bos met afwisselend percelen loof- en naaldbos.

De zon nijgt ter kimme… Als we weer op de Middenweg staan, zien we ze haar laatste stralen over het duin strooien…

De duinmeertjes liggen er sereen bij. De kilte en de vochtigheid trekken uit de grond, de eerste nevelslierten verschijnen… Over het fietspad lopen de laatste wandelaars richting het dorp.