Ik ben totaal niet origineel als ik schrijf dat het contrast met vorig weekend enorm is: echt winter was het toen, en vandaag laat de lente voor ’t eerst haar forsbollen zien! Voor de Nederlanders onder ons: forsbollen is Antwerps voor spierballen – geef toe, forsbollen klinkt goed, hé!

Dit gezegd zijnde, wij hebben onze blauwe bolide (wordt zijn bijnaam ‘ons smurfke’??) wederom geparkeerd aan de bosrand in Bergen aan Zee. De wind waait vrij stevig uit het zuiden, dus we beginnen aan het strand. Het is er een stuk drukker dan vorige week: zachter weer én krokusvakantie zijn daar wellicht mede debet aan. Het is een sport om foto’s zónder mensen erop te maken! Weinig hardlopers, valt me trouwens op… wel veel mountainbikers en enkele ruiters, maar vooral veel wandelaars.

We genieten weer van de houten ‘golfbrekers’ in de buurt van de Kerf… Ze staan er heel anders bij dan vorig weekend: het water staat nu veel hoger en er is geen ijs meer…

Deze keer lopen we niet de Kerf in, maar gaan we nog een stukje noordelijker, tot bij de strandopgang Schoorl aan Zee. Dit deel van het strand wordt beschermd door stenen golfbrekers. Ik vraag me af of deze kustverdediging verband houdt met de Hondsbossche Zeewering die iets noordelijker, bij Camperduin begint. Het materiaal waaruit deze golfbrekers zijn gemaakt is in elk geval hetzelfde als het materiaal dat werd gebruikt voor de oorspronkelijke Hondsbossche: bazaltblokken.

Voor we het strand verlaten, passeren we een paar strandpalen die door een kunstenaar zijn versierd… Eén is er getooid met een galg, deze vind ik leuker…

We lopen het duin in. Ik denk niet dat we hier al ooit hebben gewandeld… En mensen, wat is er hier veel volk op de been! Het zanderige duinpad is onderdeel van het Groot Frieslandpad, een LAW die begint in Bergen aan Zee (aan het Zeehuis) en helemaal tot Leer loopt, een charmant stadje in Ostfriesland, Duitsland. Om de haverklap komen we groepjes wandelaars tegen… We vermoeden dat die van Schoorl af komen wandelen, via de Berenkuil (coffee to go)… Het blijft een uitdaging om foto’s zónder mensen erop te maken! Thuis op de computer merk ik dat dat niet helemaal is gelukt – ik photoshop de mensen eruit. Dat geldt overigens niet voor de foto’s die in dit blog zijn gebruikt.

Er is in dit deel van de duinen de afgelopen jaren gewerkt: her en der is de bovenlaag weggehaald en zijn natte duinvalleien en duinmeertjes gecreëerd. De meeste wandelaars blijken inderdaad uit de richting van de Berenkuil te komen. Wij slaan rechtsaf, de andere kant op, en kruisen de Mariaweg (foto boven; ooit een fietspad). Over een oud, ongebruikt pad bereiken we ten slotte de Wilhelminaweg; zonder het te merken, zijn we áchter een elektrische afrastering beland en om verder te kunnen, moeten we over een hek klimmen.

Aan het einde van de Wilhelminaweg kruisen we het fietspad (van Duinvermaak naar Bergen aan Zee) en lopen we de Doodweg in. Opwekkende naam! Even verderop buigt de Doodweg naar links, wij gaan rechts een paadje in, dat parallel loopt aan een ruiterpad en aan de grens tussen de Schoorlse Duinen (Staatsbosbeheer) en het Noord-Hollands Duingebied (PWN).

We steken ‘de grens’ over en komen weer eens langs het koepeltje van Thabor. Bekend terrein dus… Achter het koepeltje nemen we het pad omhoog, even verderop gaan we linksaf en vanaf hier lopen we over het pad dat uitkomt op het fietspad, niet ver van Bergen aan Zee. De cirkel is weer rond…