Natuurlijk wil ik graag weer eens een weekje in de Ardennen wandelen. Als ik op Facebook foto’s zie langskomen van vrienden die op de Hoge Venen 30 cm wegzakken in de sneeuw, dan ben ik wel wat afgunstig. Natuurlijk wil ik weer op vakantie naar Schotland waar de zee tegen keiharde rotsen beukt en de kachels gestookt worden met turf. Jazeker klinkt het buitengemeen aantrekkelijk om weer eens een bergachtig land aan de Middellandse Zee te verkennen! En ja, een mens kan slechter wonen dan in Alkmaar Noord of all places.

Vanmorgen rijden we, nadat de cake uit de oven is gehaald, naar Egmond Binnen en parkeren we voor de zoveelste keer sinds corona uitbrak bij de Westert. Het afgebrande restaurant aldaar is heropgebouwd, je kunt er coffee-to-go afhalen en in mei hopen ze gewoon weer open te zijn. Jammer, want het is er nu opeens veel drukker dan we gewend zijn.

In de lucht zitten pittige buien maar wij hebben het geluk dat we mogen genieten van indrukwekkende wolkenpartijen en schitterende kleuren, en dat we het droog houden. Eerlijk gezegd, stiekem had ik op een sneeuwbuitje gehoopt maar ach… een mens kan niet alles hebben.

We lopen het duin in. Daar waar vorig voorjaar veel water was en het in de zomer bijna helemaal opdroogde, staat alles weer blank: de oude akkertjes en het duinmeer bij het Liobaklooster waar de klok trouwens vrolijk beiert in de koude winterlucht. Een extra dimensie!

We lopen onze vaste route, een stukje over het fietspad en dan de Hogeweg in tot bij het volgende duinmeer. Het licht is schitterend, de lucht tintelfris en de zon, als je even in de luwte bent, geeft al veel warmte.

We komen bij het bos. Eerst dennenbos, daarna loofbos. Enkele maanden geleden zochten en vonden we hier nog paddenstoelen!

We zetten er flink de pas in, vrouwlief heeft vanmorgen niet voor niets cake gebakken, we krijgen bezoek en dus moeten we op tijd thuis zijn. Over het fietspad lopen we terug richting de Westert en komen langs dit prachtige meertje. Op oude kaarten is te zien dat hier vroeger een parkeerterrein heeft gelegen! Ik vind vaak iets van ‘natuurbouw’ (de mensch creëert nieuwe natuur’) maar hier ben ik er wel heel blij mee!

En zo staan we twee uurtjes later weer bij onze bolide. Ruim 10000 stappen op de teller en de longen goed doorgelucht! Het blijft genieten, zo’n wandeling in de duinen… En dan te zeggen dat we voordat ik door mijn rug ging in de zomer van 2019 en geen dagtochten meer kon lopen, helemaal niet zo vaak in de duinen kwamen. Tijdens de wandeling hebben we het er trouwens over: zo’n dagtocht, dat moeten we weer eens proberen, volgens mij kan het weer. En als dat lukt kunnen we oefenen met een iets grotere rugzak en ook weer een weekendtocht plannen. Hoop doet leven!