Gistermiddag heeft het gesneeuwd. Ik stond in de keuken en was bezig met de voorbereidingen voor een feestelijk avondmaal. Tegen dat ik het fornuis los kon laten, was het te donker om nog naar buiten te gaan: de sneeuw heb ik dus van achter glas aanschouwd… met een glas in de hand, dat wel 😉. Ergens hoopte ik dat het vanmorgen nog een beetje wit zou zijn, al wist ik diep in mijn hart beter met de oplopende temperaturen, in de nacht al, die mijn weer-app voorspelde…

Vanmorgen staan we dus op in een natte, grijze wereld, met hier en daar nog een vlekje sneeuw dat echter al gauw smelt. We hebben behoefte aan een frisse neus en rijden naar de Franschman. We maken een wandeling aan de zuidkant van de weg naar Bergen aan Zee. Als we door het poortje het duingebied inlopen, botsen we tegen de boswachter op. We hebben het natuurlijk even over de sneeuw van gisteren, maar dan stelt vrouwlief de vraag die we al een tijd aan een boswachter willen stellen: lopen er nou herten rond in de Kennemerduinen? Ja, antwoordt de boswachter, tegenwoordig wel. Er zitten wat reeën in het gebied bij Castricum en Heemskerk, maar de kans dat je die te zien krijgt, is zeer klein want de beestjes zijn uiterst schuw. Niemand weet waar ze vandaan komen… De enige plek waar in Noord-Holland boven het Noordzeekanaal reeën leven, is het Dijkgatbos – en om vandaar helemaal naar de duinen te komen, is voor reeën bijna ondoenlijk: teveel gevaren en hindernissen op de route… Ook lopen er een paar sikaherten in het duingebied; die zijn twee of drie jaar geleden ontsnapt uit een particulier hertenkamp. Deze dieren leven in het gebied tussen Bergen en Wimmenum en zijn eveneens heel schuw.

Terwijl we praten is er blauw aan de lucht verschenen; we beginnen aan onze wandeling. Het duurt niet lang of de zon komt er met enige tussenpozen lekker door.

We volgen de route die met gele driehoekjes is gemarkeerd tot het punt waar die met een scherpe bocht terugbuigt richting de binnenduinrand. We lopen een stukje parallel met de zee en nemen dan een zijpad waar geen gemarkeerde route loopt en waar we dus alleen wandelen… Het is een prachtig pad met een lange klim en vervolgens een relatief lange en vrij steile afdaling naar de Verbrande Pan.

Na een tijdje pikken we de gele driehoekjes weer op en maken we onze wandeling af. Onderweg zien we een paar keer Schotse Hooglanders en Exmoor pony’s.

De zon schijnt intussen uitbundig, althans in het gebied waar wij lopen, want ten noorden en noordoosten van ons zien we stevige buien langs zeilen! De rits van de jas gaat open en het voelt echt lenteachtig aan… Zalig!