Vandaag heb ik een vrije dag. Omgewisseld, deze week heb ik op maandag gewerkt… Ik heb de wekker een uurtje later gezet maar natuurlijk word ik op de gewone tijd wakker! Ik draai me toch nog maar lekker een keertje om voor ik in mijn pantoffels schiet…

Om negen uur stap ik op de fiets, muts op het hoofd want er staat een ijzig briesje. Langs het kanaal fiets ik naar de stad. Onderweg haal ik een oud vrouwtje in. Ze heeft me op de een of andere manier opgemerkt als ik haar nader en ik zie haar wat verkrampen en naar het midden van het fietspad afbuigen. Ik vertraag. Er is voldoende ruimte om rustig in te halen, dus ik passeer haar op links. Op het moment dat ik naast haar fiets, begint ze woedend te roepen: “U brengt mij in gevaar! U speelt met mijn leven!” In eerste instantie – en misschien wel van ’t verschieten – vind ik het wel erg komisch en ik schiet in een lach. Achter mij hoor ik de vrouw nog steeds roepen en nu ook schelden. Later bedenk ik dat deze oude vrouw waarschijnlijk doodsbang is op de fiets. En ik vermoed ook een zekere mate van … ja, van wat?

Ik lever mijn fiets af bij de fietsenmaker: tweede onderhoudsbeurt sinds de aanschaf, nu anderhalf jaar geleden. Ruim 2500 kilometers getrapt. Niet eens zoveel, maar ja, ik heb deze fiets ook vooral gebruikt voor woon-werkverkeer. Dat verandert waarschijnlijk als ik straks werkeloos ben… Het vooruitzicht van meer tijd voor mezelf en af en toe een dagtochtje op de fiets voelt als balsem op de diepe wonde die is geslagen…

Ik loop door het oude centrum naar bakker Raat waar ik lekker Elzasser desembrood en vloerkadetjes koop: onszelf verwennen noemen we dat. Nu kan het nog. Ik geniet van de rust in de stad die in lockdown is en maak een paar foto’s.

Het beeld van Truus Weissmuller-Meijer, inwoonster van Alkmaar en verzetsvrouw die, samen met anderen, de levens van meer dan 10.000 Joodse kinderen heeft gered, staat nog niet zo lang op de Gewelfde Stenenbrug in hartje stad, om precies te zijn sinds 1 juli 2020. Het beeld is gemaakt door kunstenaressen Annet Terberg-Pompe en Lea Wijnhoven op initiatief van de onvolprezen Historische Vereniging Alkmaar (wordt allen lid!).

Met mijn rugzakje vol geurend brood loop ik de stad uit en volg het Noordhollandsch Kanaal noordwaarts naar waar wij wonen…

Langs de Helderseweg staan, net voorbij de laatste kantoorpanden, nog enkele oude boerderijen die uitkijken over het kanaal en de steenwoestijn Alkmaar Noord. Het woord ‘steenwoestijn’ is wat hardvochtig gekozen; de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat een groot deel van het nieuwe Alkmaar is aangelegd met voldoende ruimte en best veel groen, o.a. twee mooie parken, de Rekerhout en de Groene Voet.

Ik loop langs het gasmengstation van Taqa: hier wordt een geurstof aan het aardgas toegevoegd dat wordt gewonnen in de Bergermeer. Bedachtzaam staat de Sluispoldermolen naast het kanaal, vlakbij de oude Koedijker Vlotbrug. Ik ben bijna thuis…