Op de laatste dag van 2020 reden we naar Noordlaren, waar we het oude jaar UIT zouden zwaaien en het nieuwe jaar IN gingen luiden.

Na een hartelijke ontvangst door de familie maakten we, voor we aan de overheerlijke home made oliebollen boordevol sukade begonnen, nog een rondje in het natuurgebied Appelbergen. Spreek appel uit zoals appel (militaire taal). Onze wandeling werd auditief begeleid door geknal vanaf afgelegen boerderijen waar carbid schietende jongelui zich mentaal voorbereidden op een jaarwisseling zonder vuurwerk.

Op 1 januari was ik alweer vroeg uit de veren en ik liet tegen negenen de hond Mika uit. Al na 50 meter moest de hond een kakske doen, wat ik buitengewoon ongemakkelijk vond want zij deed het tegen een boerenschure en ik had geen plastiek zakske meegenomen. Opeens zag ik dat des honds oren werden gespitst – amper 75 meter verderop kuierden op hun gemak twee reeën in de berm! We volgden de reeën op gepaste afstand. Gezegd dient te worden dat de hond noch ging blaffen of janken noch ging trekken en rukken aan haar lijn, maar keurig naast me bleef lopen. Op een gegeven moment hupten de reeën een tuin in en verdwenen in de velden achter een huis… Helaas heb ik geen beeld van dit gebeuren. Maar het avontuur is bij deze in tekstvorm vastgelegd voor toekomstige generaties Tsjiess-lezertjes…

Na een voedzaam ontbijt maakten we een wandeling naar, om en in het Noordlaarderbos. Ooit was dit een saai bos, aangeplant om het stuivende zand vast te houden, maar tegenwoordig is het er prettig kuieren… Het stroomdal van de Drentsche Aa ligt er tegenaan en samen vormt dit een afwisselend wandelgebied!

Vandaag waren we weer gewoon in Alkmaar. We maakten ’s ochtends een wandeling in de duinen, ons vaste rondje vanaf de Westert. Toen we uitstapten, vielen de laatste druppels van een flinke bui. En toen we naar huis reden, vielen de eerste druppels van een andere flinke bui. Maar wij smaakten het genoegen van een droge wandeling – met schitterende wolkenluchten om ons heen… Noord-Holland op zijn mooist!