Lief 2020,

Was je wel zo lief? Ik weet het niet. En onmiddellijk dringt zich bij de vraag op: zíjn er wel lieve jaren? Een jaar is toch maar wat wij er van maken en van wat ons overkomt?

Ik weet het, lief 2020, in deze tijd overkomt ons niets, alles is het gevolg van onze keuzes en is dus in the end onze eigen verantwoordelijkheid. Bullshit, lief 2020! Jij kwam met corona en daar heb ik niet voor gekozen. Ik heb ook niet gekozen voor de manier waarop we daar als mensheid, en kleiner: als land mee omgaan. Pas toen dat was bepaald, was ik aan de beurt om te bepalen hoe ik met het virus omging… binnen de kaders dus die mij overkwamen.

Lief 2020, dat laatste is best ingewikkeld. Ik heb mijn oude moeder, die over enkele dagen 90 wordt, het afgelopen jaar veel te weinig gezien en al helemaal veel te weinig geknuffeld. Dat geldt ook voor de mensen die mij het dierbaarst zijn, mijn kinderen en kleinkinderen. (Want ja, lief 2020, 2019 bracht mij al pluskleinkinderen en jij schonk mij Jona.) Daarbij maken we allemaal onze eigen keuzes in het omgaan met het virus en de regels: hierin verschillen we en dat mag. We zoeken samen naar wat wél kan en zoeken daarbij soms de randjes op van wat mag – ook al is dat niet wat we allemaal diep in ons hart willen. Maar we zijn er tevreden mee. Het is wat het is.

Ik heb het al eerder laten weten, lief 2020: ik vind corona naast irritant ook een zegen… Het leven dat tot rust kwam; ik genoot van de ruimte op terrasjes en in kroegen (toen ze nog open mochten zijn). Niet staan in trein of bus, wat een zegen. Mensen die in de openlucht yoga gingen doen, of sporten beoefenen die je normaal binnen doet, we leefden opeens meer buiten. Daar staat tegenover dat je afstand van mekaar moet houden, mondkapjes moet dragen, dat mensen het financieel moeilijk hebben zeker als ze hun inkomen verliezen omdat ze door de overheid worden gesloten…

Lief 2020, ik wandelde veel in de regio waar ik woon. Waar kwam die drang opeens vandaan om veel vaker dan normaal naar buiten te gaan en die plekken op te zoeken die altijd al zo dichtbij waren maar die ik veel te weinig opzocht? Dat was niet alleen een drang: we mochten niet reizen en we moesten thuis werken. Voor mij persoonlijk kwam daarbij dat ik maar 50% kon/kan werken, wat mij extra leek te legitimeren om letterlijk élke dag de natuur op te zoeken. Ik heb de variatie en de ruimte leren waarderen die de Kop van Noord-Holland te bieden heeft…

Lief 2020, je liet me merken dat mijn geest en lijf de hectiek van mijn werk niet meer zo goed aankunnen… Ik zit nu in de afrondende fase van mijn huidige baan (nog een paar maanden te gaan) en ik stel me open voor wat je jongere broertje 2021 (of is 2021 een zusje?) me straks gaat brengen… Ik heb na een lang worstelproces (en wat hulp van mijn engel?) besloten om mijn gezondheid en levensplezier op de eerste plaats te zetten. De eeuwige nummer 1 ‘Werk!’ (om in Top 2000 termen te spreken) is van zijn troon gestoten… dat voelt goed maar is ook best spannend!

Lief 2020, ik plaats mezelf in de hoek die vindt dat we van deze pandemie lessen moeten leren. Doorgaan met er op los leven ten koste van onze aarde – dat moet stoppen. Dat zal pijn doen maar het gaat ons nieuwe, andere, mooie dingen brengen. Dat weet ik zeker… Helaas zie ik heel veel mensen terugverlangen naar het ‘oude normaal’ en zie ik ook dat overheden inzetten op hernieuwde groei… eeuwige groei. Dat kán toch niet!? Ik las onlangs het boek Houd afstand, raak me aan van Paul Verhaeghe. Het is in feite een essay n.a.v. de coronacrisis en hij ontleedt de zaak grondig; naar mijn gevoel schetst hij het enige mogelijke perspectief. Een aanrader!

Lief 2020, je bent een veelbesproken jaar en de mensen zullen zich je nog lang herinneren als ‘het corona-jaar’. Ik hoop dat we over een tijdje naar je kunnen terugblikken als een jaar dat ons naast veel ongemak vooral ook wijze lessen heeft geleerd… Voor ieder van ons persoonlijk – en voor ons als mensheid als geheel.

Met goede moed treed ik 2021 tegemoet. Hen die dit lezen, wens ik alle goeds toe!