Ik ben lid van de Facebookgroep BoekPerWeek (van de bibliotheek). Ik kan je al meteen verklappen: elke week een boek lezen, lukt mij niet. Toch tel ik op mijn lijstje van 2020 al 32 boeken – en ik weet dat ik er onderweg een paar vergeten te noteren ben, dus mijn leestotaal hangt ergens tussen de 35 en de 40 boeken so far. Het valt dus wel mee met dat lezen van mij… Eerlijk gezegd lig ik er niet wakker van dat ik er niet in slaag om elke week een boek te lezen. Wat ik vooral leuk vind aan deze Facebookgroep, is dat je er doorlopend nieuwe suggesties voorgeschoteld krijgt. Wie zijn boek op de pagina presenteert, moet er ook kort iets over vertellen. En zo kwam het boek Wachten op Bojangles op mijn pad…

Bojangles verwijst naar het nummer Mr. Bojangles, o.a. gezongen door Nina Simone. Het oorspronkelijke nummer is van de Amerikaanse countrymuzikant Jerry Jeff Walker (1968) en verkreeg bekendheid door de cover van The Nitty Gritty Dirt Band (1970). In 1971 en 1972 is het nummer uitgebracht door respectievelijk Nina Simone en Sammy Davis jr. Het is de prachtige versie van Nina Simone die in het boek een belangrijke rol speelt…

Het boek is geschreven door de Franse auteur Olivier Bourdeaut en werd in 2015 uitgegeven onder de titel En attendant Bojangles. In 2016 vond het zijn weg naar de Nederlandstalige markt: Wereldbibliotheek gaf het uit onder de titel Wachten op Bojangles. Op het kaft wordt gewag gemaakt van “Een modern sprookje over de liefde”.

Over de liefde gaat dit boek zeker. Bij George slaat de bliksem in als hij op een receptie ter gelegenheid van de opening van zijn tiende garage een jonge vrouw opmerkt, net op het moment dat hij zich wil losweken uit een groepje dames en heren die hij heeft geamuseerd met het ophangen van het verhaal dat graaf Dracula in zijn familiegeschiedenis voorkomt…

“Ik wilde net afscheid nemen van deze grandioze groep (…) toen een jonge vrouw met veren in het haar, in een luchtige witte jurk en met een lange, dunne, onaangestoken sigaret in de geknikte hand aan het eind van een omhoog gebogen gehandschoende arm met haar ogen dicht begon te dansen (…) Al naargelang de maat van de muziek was ze dan weer sierlijk als een zwaan, dan weer vurig als een valk, en ik stond met open mond aan de grond genageld. (…) Ik zag die combi van een courtisane uit de jaren twintig en een Cheyenne onder invloed van peyote tussen het gezelschap door lopen, van groepje naar groepje huppelen, de mannen met haar suggestieve poses doen verkleuren van plezier en de vrouwen irriteren op dezelfde manier. Zonder te vragen pakte ze de heren bij de arm, draaide hen rond als een tol en bracht hen weer naar hun bitter jaloerse echtgenotes , terug naar hun treurige levens.”

Het gesprek dat de twee de rest van de middag met elkaar voeren is best excentriek te noemen: twee mensen met wel heel veel fantasie die elkaar hebben gevonden voor het leven! Elke avond zetten ze de pick-up aan en dansen ze op Nina Simones Mr. Bojangles…

Ze krijgen een zoontje (dat in het boek de hoofdverteller is), leven een compleet maf leven, van feest naar feest. De kraanvogel mejuffrouw Supertopinada is hun huisgenoot. Een trouwe gast in het leven van George en zijn vrouw (hij geeft haar elke dag een andere naam) is een senator die liefkozend ‘het Zwijn’ wordt genoemd.

Het verhaal hoe ze de senator hebben leerde kennen, “verschilde van cocktail
tot cocktail. Het Zwijn had varkenshaar. Kort, borstelig varkenshaar met rechte hoeken boven een ronde rode kop, die in tweeën werd gespleten door een prachtige snor met
een dun stalen brilletje erboven, dat op zijn plaats werd gehouden door oren in de vorm van een garnalenstaart. Hij legde uit dat het door het rugby kwam dat zijn oren
net gambastaarten leken, en dat begreep ik niet zo goed, maar ik had er in elk geval uit opgemaakt dat gym-tonic een minder gevaarlijke sport was dan rugby, zeker voor de
oren. De kleur en het geheel met het verbrijzelde kraakbeen hadden alles van een garnaal, dat was nu eenmaal zo, jammer voor hem. Als hij lachte, schokte zijn lichaam op en neer, en omdat hij altijd lachte, schudden zijn schouders aan één stuk door. Hij praatte hard en krakend als een oude radio. Hij had altijd een enorme sigaar bij zich, die hij nooit aanstak. Hij hield hem in zijn hand of in zijn mond wanneer hij binnenkwam en stopte hem in zijn koker wanneer hij weer vertrok.”

Als lezer ‘kijk’ je ernaar met een blik vol ongeloof – en ik kon op een gegeven moment de vraag niet onderdrukken waar dit allemaal naartoe zou leiden. En dan is er opeens een wending in het boek en krijgt het verhaal een prachtig rauw randje en ten slotte een einde dat je misschien wel verwachtte maar waarop je vooral niet hoopte…

3,5 sterren ⭐⭐⭐(⭐) ken ik Wachten op Bojangles toe. Als je het boek gaat lezen, vergeet dan vooral niet Nina Simones Mr. Bojangles erbij te halen…

Het verhaal is eveneens in stripvorm uitgegeven. Oók in het Nederlands… Roman én strip zijn te verkrijgen bij de bibliotheek.