Zondag 20 september 2020, een zonovergoten nazomerse dag, wat niet belette dat het ’s morgens zó koud was dat ik de handschoenen aantrok toen ik naar het station fietste. Ik stalde mijn rijwiel en in afwachting van de komst van mijn reis- en wandelgenoten, onderwierp ik de omgeving van Alkmaar CS aan een nadere verkenning. Gewoonlijk kom je hier aan en vlieg ja naar de perrons, maar ik was nu vroeg en had alle tijd.

Het was erg rustig in de trein. Ik stelde weer vast dat de rol van de conducteur is veranderd: minzaam groetend liep onze gastheer door de trein… Waar is de tijd dat iedereen verkrampte als de conducteur de coupé binnen kwam om de kaartjes te controleren, en men vertwijfeld in tassen en jassen begon te graaien op zoek naar zijn kaartje of zijn OV-pas. Sweet memories… Niks aan, zo’n aardige gastheer.

Hoewel, enkele weken geleden reisde ik van Haarlem terug naar Alkmaar. Schuin tegenover mij zat een jonge dame. Ik voelde dat er iets mis met haar was – haar blik schoot enigszins schichtig heen en weer – maar kon er geen vinger achter krijgen wat er nou precies aan de hand was. Zo niet de conducteur, een kordate Noord-Hollandse dame die gelijk in de smiezen had dat hier zonder mondkapje werd gereisd! De jonge vrouw bleek de Spaanse nationaliteit te bezitten en kreeg prompt in onvervalst verhakkeld Engels te horen dat zij als Spaanse toch echt wel had moeten weten dat reizen met de trein zónder mondkapje een doodzonde was. In Spanje was het wel héél erg gesteld met dat virus! De trein stopte in Heemskerk en zonder pardon werd de jonge vrouw de trein uit gebonjourd. Anders had het haar flink wat geld gekost, beet de gastvrouw haar nog toe. Je zult als Spaanse schone maar gedumpt worden op de perrons van Heemskerk Centraal…

Afijn, wij bereikten zonder gedoe Amsterdam CS en wandelden op ons gemakje door de stad richting de Westertoren, genietend van de rust die er in onze hoofdstad heerste en van de blauwe hemelkoepel die haar omspande…

We waren op weg naar het beeldje van Anne Frank, dat op de Westermarkt staat aan de voet van de Westertoren. Daar hadden we afgesproken met de rest van onze leeskring en met Mechteld van Book Lovers’ Tours (www.bookloverstours.nl). Onderweg passeerden we een aardig sculptuur dat Multatuli uitbeeldt (pseudoniem van Eduard Douwes Dekker), de schrijver van Max Havelaar, een boek dat later in de ochtend tijdens de wandeling aan bod zou komen toen we langs een fraai pand (Amsterdamse school?) aan de (“Ik ben makelaar in koffie, en woon op…) de Lauriergracht Nr. 37 kwamen (een huisnummer dat in de tijd dat Multatuli het boek schreef, niet bestond, leerden we van Mechteld).

Ruim drie uur kuierden we achter Mechteld aan door de Jordaan en we kwamen langs allerlei plekjes die een link hebben met schrijvers, boeken, verhalen, gedichten… Zie hier de lijst die we afwerkten…

Anne Frank, Het Achterhuis
Jessica Durlacher, De dochter
John Green, The fault in our stars/Een weeffout in onze sterren
Theo Thijssen, Kees de jongen (dat ga ik gauw eens lezen!)
Charlotte Mutsaers, Koetsier Herfst
Rasha Peper, Vingers van marsepein
Gerard Reve, Brieven aan Josine M. en Aya Zikken, De Atlasvlinder
Jan Kal, 1000 sonnetten (fascinerende figuur, blijkt oude studiegenoot te zijn van iemand van ons clubje)
Connie Palmen, I.M. (tijd voor koffie met cheesecake)
Willem Wilmink, Verzamelde liedjes en gedichten
Betje Wolff en Aagje Deken, De historie van mejuffrouw Sara Burgerhart
Multatuli, Max Havelaar
Kader Abdolah, De Kraai en Martijn Adelmund, Max Havelaar met zombies
Justus van Maurik, Toen ik nog jong was.
F. Bordewijk, Rood Paleis
Willem Jan Otten, De eend. In: Eerdere gedichten
Roxane van Iperen, ’t Hooge Nest

Op de meeste plaatsen vertelde Mechteld een anekdote, een historisch feit, een gerucht. En op elke plek las ze ook voor uit het literaire werk dat ermee verbonden was… De tijd vloog en op een gegeven moment stonden we gewoon weer aan de voet van de Westertoren… waar we afscheid namen en vanwaar ieder zijns weegs ging.

Op verschillende plekken zag ik mooi versierde fietsen staan. Ik fotografeerde er drie. Terugdenkend aan gisteren, kan ik me voorstellen dat er mogelijk meer zulke fietsen verspreid over de stad staan, bijv. in het kader van een kunstproject. Ik krijg bijna zin om terug naar Amsterdam te gaan en ze te gaan zoeken…