Ik ben allang een fan van de zgn. Klompenpaden die je overal in de provincies Utrecht en Gelderland vindt. Dus toen zich gisteren de gelegenheid voordeed, maakte ik daar dankbaar gebruik van. Immers, ons werd gevraagd om naar Doorn af te reizen, gelegen aan de voet van de Utrechtse Heuvelrug, om aldaar een rondje te lopen met zoonlief en zijn dochter, ons kleinkind, de prachtige Jona, terwijl de moeder een cursus volgde. En zo gebeurde het dat wij, aan de zijde van een buggy waarin wij met enige regelmaat vertederende blikken wierpen, een rondje in de zondagochtendse-hels-drukke Kaapse Bossen om de Helenaheuvel liepen om vervolgens te genieten van een mok kruidenthee en een stuk kersencake met mascarpone op het terras van de Helenahoeve.

Kort na het middaguur reden vrouwlief en ik naar Doorn en voorbij Doorn, en parkeerden de auto aan het beginpunt (of eindpunt) van het Gerrit Achterbergpad: een Klompenpad van Doorn naar Wijk bij Duurstede; een lijnwandeling wat bijzonder is voor een Klompenpad, want de meeste zijn rondwandelingen, die je vaak via overstaproutes aan mekaar kunt knopen. Heen én terug naar Wijk vonden we te ver, maar op het kaartje dat ik van de website had gedownload, zag ik alternatieven (zgn. routeverkorters) om terug te keren…

Van Gerrit Achterberg is ons dit gedicht welbekend, en niet alleen ons!

Zij kent de onderkant van kast en ledikant,
ruwhouten planken en vergeten kieren,
want zij behoort al kruipend tot de dieren,
die voortbewegen op hun voet en hand.
Zij heeft zichzelve aan de vloer verpand,
om deze voor de voeten te versieren
van dichters, predikanten, kruidenieren,
want er is onderscheid van rang en stand.
God zal haar eenmaal op Zijn bodem vinden,
gaande de gouden straten naar Zijn troon,
al slaande met de stoffer op het blik.
Symbolen worden tot cymbalen in de
ure des doods – en zie, haar lot ten hoon,
zijn daar de dominee, de bakker en de frik.

Langs de route staan bordjes waarop gedichten van Achterberg te lezen zijn. Erg leuk!

Wij volgden de hoofdroute tot landgoed Sandenburg, en we wandelden vooral door brede dreven, over verharde wegen. Pas toen we het landgoed opgingen, kregen we bospaadjes onder onze zolen…

Hoe anders was dat op de route terug naar Doorn, die bijna helemaal over een heerlijk graspaadje liep langs de rand van weilanden en akkers. Brede stroken langs de maïsvelden waren ingezaaid met vele soorten bloemen, een feest voor het oog der wandelende passant en hopelijk een goede bijdrage aan de bijenstand! (Voor je het beseft, ben je aan ’t rijmen als je zo’n dichterlijke route volgt…)

Het laatste deel van de wandeling voerde over een leuk grasdijkje omzoomd met knotwilgen. Daarna kwamen we terug in de uitlopers der bossen van de Utrechtse Heuvelrug alwaar onze bolide geparkeerd stond.

Alvorens terug te keren naar Alkmaar, reden we naar Wijk bij Duurstede, een stadje dat ik al eerder had willen bezichtigen maar dat was er nooit van gekomen… We struinden er bijna twee uur rond!